Ο όρθιος λογοτέχνης
2ο μέρος - το προηγούμενο μέρος εδώ:
http://portal.kithara.gr/modules.php;name=News&file=article&sid=884
H φωνή όμως επέμενε ακόμη κι όταν ο λογοτέχνης προσπαθούσε να τη σκεπάσει με αδέξια βηξίματα. Σε λίγη ώρα όλη η αίθουσα έβηχε. Από άκρη σε άκρη είχε απλωθεί ένας περίεργος ξερόβηχας λες και προσπαθούσαν όλοι μαζί να καθαρίσουν το λαιμό τους, κοιτώντας παράλληλα το πάτωμα σαν να ήταν υπεύθυνο για αυτήν την κρίση. Η φωνή εξακολουθούσε να φωνάζει, οι λογοτέχνες της λέσχης ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ συνέχιζαν να βήχουν για να καλύψουν τη φωνή, τίποτα δεν ακούγονταν καθαρά, επικρατούσε ένα πανδαιμόνιο και στο τέλος το θέαμα έγινε γελοίο. Τόσα άτομα, εντελώς σοβαρά - όπως ήθελαν να παρουσιάζονται τουλάχιστον-να χτυπιούνται από τον ψεύτικο βήχα που είχε κοκκινίσει μέχρι δακρύων τα μάτια τους και είχε τεντώσει τις φλέβες των λαιμών τους. Και η φωνή να συνεχίζει ακάθεκτη «έι, εσείς για ακούστε κάτι, θέλω να σας μιλήσω», «έι, εσείς για ακούστε κάτι, θέλω να σας μιλήσω». Από ότι φαίνονταν λοιπόν δεν πτοούνταν ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος. Ώσπου κάποιος από το πλήθος φώναξε πως η μεγάλη πύλη της αίθουσας, η περίτεχνα διακοσμημένη με την επιγραφή ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ τραντάζονταν με επικίνδυνο τρόπο.
Ξαφνικά κάθε βήχας σταμάτησε, κάθε περιττή κίνηση έπαυσε. Όλες οι πλάτες γύρισαν και τα μάτια καρφώθηκαν στα τεράστια φύλλα της πόρτας που έδειχναν να συνταράζονται και να πάλλονται από μια ανεξήγητη δύναμη, έτοιμα να ανοίξουν σε κάθε τράνταγμα. Ξεκάθαρο πως κάτι ή κάποιος την έσπρωχνε από πίσω. Και δεν μπορεί να ήταν μόνο ένας εκτός και αν διέθετε υπερφυσική δύναμη. «Νομίζω πως βρήκαν τρόπο να βγουν από το υπόγειο» ακούστηκε μια τρομοκρατημένη φωνή από το κοινό των καθιστών λογοτεχνών. Και πριν προλάβει ο φόβος ή η έκπληξη να απλωθεί σε όλα τα πρόσωπα και σε όλες τις φωνές, η δίφυλλη πόρτα άνοιξε με ένα τελευταίο μεγάλο τράνταγμα, σα να σκίστηκε στα δύο. Και τότε η πρώτη συνάντηση έγινε. Αυτή η πρώτη η καθοριστική που γίνεται πάντα με τα μάτια και φέρνει σε συνέχεια μέσα της το φόβο μιας ξεχασμένης γνώσης και το σκίρτημα όλων των επαφών που έχουν μέχρι τώρα περάσει.
Μα ήταν φοβερό. Πολλές πλάτες ανατρίχιασαν και πολλά μάτια σκοτείνιασαν είτε από έκπληξη, είτε από αγωνία. Οι ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ στέκονταν μπροστά στην πόρτα, έτοιμοι σχεδόν να εισβάλουν ή να μπουν ειρηνικά μέσα στη φωτισμένη αίθουσα. Το θέαμα τους ήταν αλλόκοτο, έκανε τα μέλη των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ να παγώσουν. Οι περισσότεροι είχαν μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, αποτέλεσμα του σκοτεινού περιβάλλοντος που έγραφαν μέχρι τότε και τα δαχτυλά τους από την υπερβολική χρήση του πληκτρολογίου τους, είχαν πάρει τη μορφή νυχιών κάποιου εξωτικού πουλιού. Γυρισμένα και λυγισμένα στους κόμπους τους έμοιαζαν υπερφυσικά καθώς κρέμονταν σαν ξεχαρβαλωμένες αξίνες από τους ώμους τους. Ξεπρόβαλαν τρομακτικά μέσα από τις μανσέτες των πουκάμισων και των πουλόβερ. Και αν όντως μέσα από αυτά τα ρούχα κρύβονταν πράγματι τίποτα μυστηριώδη φτερωτά πλάσματα έτοιμα να αρπάξουν και να σηκώσουν στον αέρα τους καθιστούς λογοτέχνες; Μερικοί οπισθοχώρησαν ανεπαίσθητα, άλλοι έμειναν μαρμαρωμένοι. Επικρατούσε αφύσικη σιγή όσο ο ένας κοιτούσε τον άλλον. Οι ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ μισόκλειναν τα μάτια τους τυφλωμένοι από την έντονη λάμψη των πολυελαίων και μερικοί μισογελούσαν βλέποντας την στητή και σοβαρή εμφάνιση των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ. Οι ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ από την άλλη είχαν γουρλώσει τα δικά τους μάτια και επίσης μερικοί από αυτούς δεν κατάφερναν να κρύψουν ένα ειρωνικό χαμόγελο μπροστά στην άθλια για αυτούς εμφάνιση που είχαν οι ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ.
«Θέλω να μιλήσω». Αυτός που φαινόταν να οδηγεί τους υπόλοιπους ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ ή να έχει οριστεί απλός αντιπρόσωπός τους, έκανε αποφασιστικά ένα βήμα μπροστά σπάζοντας τη σιωπή. Ένα μικρό μουρμουρητό ακούστηκε από την μεριά των καθιστών λογοτεχνών.
«Να μιλήσεις; Το ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε δικά μας εδάφη;” είπε το ίδιο αποφασιστικά και ο αντιπρόσωπος των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ.
«Μα για αυτό ακριβώς θέλω να μιλήσω» συνέχισε το ίδιο αποφασιστικά ο ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ.
«Δηλαδή; Γίνε πιο συγκεκριμένος και μην ξεχνάς πως βρίσκεσαι απρόσκλητος εδώ.” Ο εκπρόσωπος των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ γινόταν όλο και πιο σκληρός στη φωνή του.
Στα λόγια αυτά ακούστηκε μια μικρή αναταραχή από την μεριά των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ που έδειξαν να συμφωνούν θερμά με τον εκπρόσωπό τους, υπερθεματίζοντας με ανάλογα αναμεταξύ τους σχόλια ή απλά φωνάζοντας «ναι, ναι, έχει δίκιο». Και οι ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ πάλι, ήταν αδύνατον να μείνουν ανέκφραστοι και ακούγοντας την αναταραχή προχώρησαν ένα βήμα μπροστά.
«Για όνομα του Θεού» ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή από τους ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ. «Ας τον αφήσουμε να μιλήσει να πει τι θέλει».
Νέα αναταραχή. Μα είναι δυνατόν μονολογούσαν οι περισσότεροι μεταξύ τους; Τι αδιανόητα πράγματα ήταν αυτά; Να αφήσουν αυτά τα τερατώδη σκοτεινά πλάσματα που είχαν τη δική τους λέσχη κάτω από τα πόδια τους, κάτω από εκεί που οι σόλες τους πάταγαν, να εκφέρουν λόγο; Και που; Που; Αν είναι πάλι δυνατόν! Μέσα στο χώρο της δικής τους λέσχης! Κάτω από τους δικούς τους πολυελαίους, πάνω στο δικό τους βήμα, εκεί που αυτοί περιστρέφονταν ελέγχοντας τα ρεβέρ των παντελονιών τους! Κάποιοι θύμωσαν και φώναξαν όχι. Κάποιοι σκύλιασαν και ούρλιαξαν να κλείσουν οι πόρτες. Κάποιοι παραφρόνησαν και άρχισαν να φτύνουν τους υπόγειους, άυλους μα υπαρκτούς λογοτέχνες. Ελάχιστοι παρέμειναν ψύχραιμοι και πρότειναν να γίνει μια σύντομη συνεδρίαση για να αποφασιστεί αν θα επιτρέπονταν το βήμα στους ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ. Μα οι ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ δεν είχαν την ίδια γνώμη.
«Τώρα θα μιλήσουμε αν είναι» προχώρησε άλλο ένα βήμα πιο αποφασιστικά ο εκπρόσωπος τους, κάνοντας τους υπόλοιπους να τον μιμηθούν. Τα μάτια είχαν αγριέψει, οι καρδιές χτυπούσαν με θυμό μέσα στα στήθη και να λυγισμένα δάχτυλα έμοιαζαν όλο και πιο πολύ σε νύχια αρπακτικών ζώων.
«Δεν μπορούμε να περιμένουμε συνεδριάσεις και άλλα τέτοια που είναι για να τρώνε χρόνο. Τώρα!” και τόνισε τόσο έντονα αυτό το τώρα, μαύρισε τόσο η κόρη των ματιών του που ήταν σαν να χύθηκε μελάνι μέσα στο ασπράδι τους.
Κάποιος από τους ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ πλησίασε τον εκπρόσωπό τους και του ψιθύρισε στο αυτί:
«Άφησέ τον να μιλήσει, άφησέ τον να δούμε τι διάολο θέλει να πει. Άστον και μετά τον ξαποστέλνουμε και αυτόν και όλους τους άλλους. Και θα φροντίσουμε μετά να βάλουμε σιδερόφραχτη πύλη στη λέσχη μας και τότε θα δούμε ποιος γελάει τελευταίος».
Οι ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ είχαν μυριστεί κίνδυνο καθώς οσφρήσθηκαν το θυμό της απέναντι ομάδας. Έπρεπε λοιπόν να φερθούν για λίγο πονηρά. Ώσπου να φανεί ότι ο κίνδυνος ξεπερνιέται προσωρινά. Τότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να οχυρωθούν πραγματικά.
«Ωραία λοιπόν» έκανε με περισπούδαστο ύφος ο πολλά υποσχόμενος, δεξιοτέχνης, σοβαρός λογοτέχνης (ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ) ως ανώτερος προς κατώτερο -αυτό επ’ ουδενί δεν έπρεπε να ξεχαστεί-, «Σε ακούμε. Τι είναι αυτό το τόσο επείγον και σοβαρό που επιθυμείς να μας πεις;”
Ο υπόγειος άυλος μα υπαρκτός λογοτέχνης μίλησε σταθερά. «Δεν είναι επείγον. Ούτε σοβαρό. Είναι απλώς κάτι που πρέπει κάποια στιγμή να γίνει.”
«Και τι είναι αυτό;” ρώτησε όλο και πιο ανυπόμονος ο εκπρόσωπος των ΥΠΑ ΥΠΑ ΛΟ.
«Τόσο καιρό εμείς είμαστε αυτοί που σας ακούμε να απαγγείλετε τα έργα σας, να τα διαβάζετε και να τα σχολιάζετε. Τόσο καιρό δουλεύουμε κάτω από τα πόδια σας. Μερικοί πολύ πιο σκληρά από εσάς. Οι οθόνες μάς έφαγαν το άσπρο των ματιών μας, τα πληκτρολόγια παραμόρφωσαν τις ρίζες των δαχτύλων μας, οι νύχτες και οι μέρες περνάνε πίσω από την πλάτη μας και σχεδόν ξεχάσαμε να τις ξεχωρίζουμε, το δίκτυο ρούφηξε τις ψυχές μας και είμαστε πια περιπλανώμενοι μέσα σε αυτό, ξέρουμε κάθε καλώδιο και κάθε ηλεκτρονική θύρα, σαν δρόμο που έχουμε διαβεί χίλιες φορές. Και όλα αυτά για να γράψουμε. Να κάνουμε ό, τι κάνετε και εσείς. Θέλουμε λοιπόν να διαβάσουμε και εμείς κάτι δικό μας. Για μια φορά να μας ακούσετε κι εσείς, όπως σας ακούμε εμείς.”
Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε μια παγωμάρα μέσα στην αίθουσα. Κανένας δεν μιλούσε, όπως και πριν, τη στιγμή της πρώτης συνάντησης. Το πρώτο γέλιο ακούστηκε δειλό. Το δεύτερο πιο δυνατό. Το τρίτο και το τέταρτο μπλέχτηκαν στο ξέσπασμα χαχανητών που ξεπετάγονταν προκλητικά και ειρωνικά από τα στόματα των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ.
