Οι ψωριάρηδες (chcome)
Το προηγούμενο μέρος του κειμένου: Ο όρθιος λογοτέχνης:
http://portal. kithara.gr/modules.php; name=News&file=article&sid=970
Η αίθουσα σείονταν πια από τα γέλια των καθιστών λογοτεχνών που για να μπορούν να γελάνε καλύτερα κρατώντας και την κοιλιά τους, είχαν σηκωθεί όρθιοι. Οι ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ δεν κουνιόντουσαν καν, δεν φαινόταν να υπάρχει η παραμικρή αντίδραση από τη μεριά τους. Περίμεναν μέχρι αυτό το ξέσπασμα του γέλιου να καταλαγιάσει και όταν αυτό άρχισε να γίνεται, ο αντιπρόσωπός τους μπήκε για τα καλά μέσα στην αίθουσα της λέσχης κάνοντας όμως ένα νεύμα στους υπόλοιπους να παραμείνουν εκεί που βρίσκονταν.
"ΝΑ ΦΥΓΕΙ" ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή να ουρλιάζει από τη μεριά των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ. Όλα τα κεφάλια γύρισαν προς την πίσω μεριά της αίθουσας όπου ένας από τους καθιστούς λογοτέχνες είχε σηκωθεί όρθιος με το προσωπό του να έχει αναψοκοκκινήσει και τα χέρια του να χειρονομούν έντονα δείχνοντας απαξιωτικά προς τη μεριά των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ.
"Μα κοιτάχτε τους, κοι-τά-χτε τους!! " επανέλαβε τονίζοντας με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση τα λόγια του, με τόση αηδία σαν να του είχαν φέρει μπροστά στη μύτη ένα κομμάτι σάπιο κρέας που το’τρωγαν οι μύγες.
Χωρίς να περιμένει κάποια απόκριση ή απάντηση στα λόγια του, τραβώντας με μια απότομη κίνηση την καρέκλα του προς τα πίσω, προχώρησε προς τα εμπρός. Φαίνονταν πως ήταν από τα παλαιότερα μέλη της λέσχης γιατί κανένας δεν του είπε τίποτα, ούτε προσπάθησε να τον εμποδίσει. Εξάλλου και το παρουσιαστικό του δεν άφηνε χώρο για πολλά πολλά. Στητός και τρομερός με ανασηκωμένα τα μαυριδερά φρύδια του και το προτεταμένο αγριωπό στέρνο του να πάλλεται περπατούσε ακάθεκτος προς τη μεριά του βήματος, κουμπωμένος σφιχτά μες στην μπέρτα του, σκοπεύοντας να πάρει από μόνος του το λόγο, πράγμα που έκανε. Με δυο τρία περίτεχνα σκέρτσα των φοβερών φρυδιών του έκανε τον προηγούμενο εκπρόσωπο των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ να οπισθοχωρήσει μερικά βήματα δινοντάς του λιγάκι ταραγμένος είναι η αλήθεια, το λόγο, μουρμουρίζοντας κάτι σαν: "Μα βέβαια συνάδελφε, μιλήστε, αλίμονο". Εξάλλου ήταν ο μόνος μέσα στο χώρο που φορούσε μπέρτα, οπότε αυτομάτως αυτό του προσέδιδε ένα ξεχωριστό κύρος γιατί όλοι ξέρουμε πόσο σπανίζουν στις μέρες μας οι άντρες με μπέρτα. Μια ξεχωριστή είναι η αλήθεια μπέρτα, μαύρη κατάμαυρη σαν τον σκοτεινό ουρανό το βράδυ, σαν το χρώμα της πιο βαθιάς κόλασης. Δεξιά και αριστερά της ήταν κεντημένα με πορφυρό νήμα, στο χρώμα του πηχτού αίματος, τα αρχικά Β. Λ.
Η αίθουσα αντήχησε για άλλη μια φορά από ένα υπόκωφο ψιθύρισμα. Όλοι είχαν σκύψει προς τη μεριά του διπλανού τους και κάτι έλεγαν, οι μισοί κοιτώντας μαγνητισμένοι την μπέρτα, οι άλλοι μισοί το ίδιο μαγνητισμένοι τα φρύδια του αγριεμένου λογοτέχνη. Οι ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ από την άλλη μεριά παρακολουθούσαν ατάραχοι την εξέλιξη αυτή και περίμεναν για λίγο ίσως ακόμη να ακούσουν και ένα ακόμη λογύδριο πριν προχωρήσουν σε αυτό που ήθελαν. Μα όχι! Δεν επρόκειτο για λογύδριο. Ο σκοτεινός άντρας με μια θεατρική κίνηση ξεκούμπωσε το πάνω κουμπί της μπέρτας και την πέταξε στο πλάι, κατάχαμα, δίπλα από τα γυαλιστερά λουστρίνια του, φροντίζοντας πριν την αφήσει κάτω να διαγράψει μια ολόκληρη περιστροφή πάνω από το κεφάλι του σα να κρατούσε κάποιο λάσο ή κάποιο κόκκινο πανί σε αρένα. ΟΛΕ ακούστηκε να κρώζει όλη η αίθουσα και μάλιστα και μερικά πόδια παρασυρμένα χτύπησαν το πάτωμα στο ρυθμό του φλαμέγκο.
"Μα τι κάνει; " Αναρωτήθηκαν μεταξύ τους μερικοί από τους ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ.
"Ποιος ξέρει; Μπορεί να μας χορέψει κάποιον ισπανικό χορό για να μας καλωσορίσει"
Οι ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ έπνιξαν τα γέλια τους, βάζοντας τις παλάμες τους μπροστά στα χείλη τους. Απορημένοι και αυτοί προσπαθούσαν με πραγματική περιέργεια να μαντέψουν την επόμενη κίνηση του άντρα με την μπέρτα.
"Ησυχία παρακαλώ" πρόσταξε αυτός με τόνο που δε σήκωνε πολλά πολλά το υπόλοιπο ακροατήριο και όταν βεβαιώθηκε πως δεν ακούγονταν πια αναπνοή, η φωνή του ακούστηκε τρανταχτή και στεντόρια, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης ειδικά προς τις πρώτες σειρές όπου κάθονταν οι πιο νέοι σε ηλικία και φυσικά άπειροι λογοτέχνες των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ. "Θεός, θεός" μουρμούρισε ενας από αυτούς προς το διπλανό του.
"Είμαι ο Βάκχος Λαμόγιος όπως όλοι γνωρίζετε" ξεκίνησε το λόγο του ο άντρας ρίχνωντας ταυτόχρονες ματιές και προς τα μέλη των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ αλλά και προς τα μέλη των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ. Φυσικά οι ματιές προς τα μέλη των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ ήταν ματιές ενοχλημένου μουλαριού από τις σκατόμυγες που ξαφνικά πλημμύρισαν το σταύλο του.
"Ένα από τα παλαιότερα μέλη της λέσχης μας με διακρίσεις στο λογοτεχνικό χώρο, με μεταφράσεις σημαντικότατων ξένων ποιητών, με διαλέξεις επι διαλέξεων στη Σήραγγα των Βιβλίων, με ομιλίες επι ομιλιών στο Τάγμα των Ιπποτών της πράσινης αλέας, με διεθνώς αναγνωρισμένο έργο σχετικά με την ανθρώπινη θλίψη – στο σημείο αυτό το ένα μάτι του σα να βούρκωσε, το άλλο όμως παρέμενε γυαλιστερό γυαλιστερό- και μην ξεχνάτε ΟΛΟΙ –εδώ ο τόνος της φωνής του ανέβηκε δραματικά- τα αριστουργηματικά μου λιλιπούτεια κείμενα για τα οποία μέχρι και ο εκπρόσωπος της νανοχώρας δήλωσε πως τα βρίσκει συγκινητικά λιλιπούτεια.
"Ωχ, άρχισε πάλι" ψιθύρισαν οι πιο πίσω λογοτέχνες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, σαν να είχαν ξανακούσει πολλές φορές τα ίδια λόγια. Οι ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ από τη μεριά τους άκουγαν με πραγματικό ενδιαφέρον πια καθώς δεν είχαν ξανακούσει κάτι τέτοιο.
"ΚΑΙ ΕΡΩΤΩ" ανέκραξε με πάθος, τέτοιο και τόσο πάθος που τα αντρικά του στήθη φούσκωσαν από αυτό και στο προσωπό του ζωγραφίστηκε η παραφορά των ίδιων του των λέξεων.
"Ποιος μπορεί άλλος να κρίνει και να επιτρέψει στο χώρο μας την είσοδο αυτών των πλασμάτων; Ποιος λέγω ποιος; Ποιος αν όχι εγώ; Ποιος μπορεί αγαπητοί συνάδελφοι –συνάδελφοι που λέει ο λόγος σκέφτηκε, σιγά μην είμαστε συνάδελφοι παλιογραφιάδες, αλλά φυσικά αυτό ακούστηκε μονάχα μες στη σκέψη του- ποιος μπορεί λοιπόν λέω να ξεχωρίσει αν αυτοί οι ρυπαροί και τρισάθλιοι λογοτέχνες του κώλου, εχμ να με συγχωρείτε για τη λέξη, αλλά δεν μου πάει να πω οι λογοτέχνες του ποπού, ποιος ξαναλέγω μπορεί να ξεχωρίσει αν αυτά τα γελοία πλάσματα που νομίζουν ότι μπορούν να γράφουν λογοτεχνία στο δίκτυο αξίζουν; Χαχαχα"
Το γέλιο του ακούστηκε τρανταχτό στην αίθουσα και σύντομα τον μιμήθηκαν και οι υπόλοιποι ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ. Ευχαριστημένος για την ανταπόκριση που είχαν τα λόγια του χάιδεψε με χάρη το μούσι του και έριξε μια πλαγιαστή περιφρονητική ματιά στα μέλη των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ που συνέχιζαν να περιμένουν.
Κάνοντας με την ανάστροφη της παλάμης του κάτι σα νεύμα για να σταματήσουν τα γέλια και περιμένοντας μέχρι να βασιλεύσει και πάλι η απόλυτη σιγή, συνέχισε το λόγο του.
"Μην ξεχνάτε αγαπητοί συνάδελφοι –πφφφ συνάδελφοι ίσως σε χίλια χρόνια όταν μάθετε και εσείς να γράφετε όπως εγώ ζωντόβολα, μίλησε ο εαυτός μέσα του, μα φυσικά χωρίς να ακουστεί προς τα έξω- μην ξεχνάτε λέγω πως εγώ, εγώ ο Βάκχος Λαμόγιος είχα την σωστή προαίσθηση να αφουγκραστώ αυτό που γεννιόταν κάτω από τα πόδια μας. Μην ξεχνάτε πως υπήρξα ο πρώτος που κατέβηκα και συναναστράφηκα μαζί τους στα ρυπαρά τους υπόγεια, μεταμφιεσμένος με διάφορα προσωπεία για να μπορώ να εισέρχομαι πιο εύκολα στα αθλιά καλωδιακά τους δωμάτια και να παρατηρώ. ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΩ λέγω! "
Η φωνή του δυνάμωσε σε αυτό το σημείο και με λίγο δραματικό ύφος έβγαλε ένα μαντηλάκι από την τσέπη του, κάνοντας σήμα με τα μάτια του στις πρώτες σειρές. Ένας από τους καθιστούς νεότερους λογοτέχνες πιάνοντας τη ματιά του τσακίστηκε και έτρεξε κοντά του. Με ύφος και ανησυχία πιστού υπηρέτη πήρε το μαντηλάκι από τα χέρια του και με απαλές και μπατοναριστές κινήσεις σκούπισε τις ιδρωμένες γραμμώσεις του μετώπου του άντρα.
"Να παρατηρώ λοιπόν και να καταγράφω τα τεκταινόμενα εις τους σκληρούς δίσκους του μυαλού μου, προσπαθώντας αρχικά να καταλάβω τι στο διάβολο γινόταν ξαφνικά κάτω από τα πόδια μας και φυσικά αν αυτό θα είχε κάποια επιρροή σε εμάς. Τα φαινόμενα όπως γνωρίζουν όλοι οι έξυπνοι και καπάτσοι άνθρωποι πρέπει να παρατηρούνται εν τη γεννέσει τους. Εν τη γεννέσει τους επαναλαμβάνω και ακούστε με καλά! Ο, τιδήποτε βρίσκεται κάτω από από οποιαδήποτε θεμέλια, -στη προκειμένη περίπτωση τα δικά μας θεμέλια- όσο ακίνδυνο και αν φαίνεται μπορεί κάποια στιγμή να κάνει ολόκληρη αποικία και ροκανίζοντας ροκανίζοντας, μασουλώντας μασουλώνοντας να αρχίσει να τρώγει τις κολώνες του οικοδομήματος. Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι αγαπητοί. Και αν αυτό δεν το προσέξεις από την αρχή πάει! Την πάτησες! Κάποιος λοιπόν με μυαλό που να βλέπει μπροστά, με πρακτική ευφυία και κυρίως με αξεπέραστη διαίσθηση έπρεπε να κάνει και αυτή τη βρωμοδουλειά. ’
Κάποιος από τους ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος του με τη γροθιά λίγο υψωμένη σα να ήθελε να του πει "συνέχισε να μιλάς και θα σου σπάσω τα μούτρα", μα ο Βάκχος Λαμόγιος γύρισε και τον κοίταξε περιφρονητικά.
"Ιδού αγαπητοί συνάδελφοι, ιδού! " αναφώνησε ειρωνικά τεντώνοντας το δείκτη του προς τη μεριά των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ και κλείνοντας σφιχτά την παλάμη του.
"Θλιβερό στα αλήθεια, δε συμφωνείτε; "
Ένα γενικό μμμμμ σαν μουγκάνισμα ακούστηκε από την αίθουσα και τα μάτια όλων καρφώθηκαν στο μέλος εκείνο των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ που είχε θελήσει να απειλήσει από μακριά με υψωμένη την γροθιά. Ξεφυσώντας εκείνος αγριοκοίταζε προς τη μεριά των ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ. Κάποιοι από τους δικούς του είχαν σκύψει και κάτι του ψιθύριζαν στο αυτί μέχρι που τελικά κατέβασε το σφιγμένο χέρι του.
"Άνθρωποι ημιάγριοι, άξεστοι και αδαείς που μια άδικη για αυτούς μοίρα - ή άραγε σύμπτωση; - τούς έριξε στα υπόγεια της λογοτεχνίας. Τους καταδίκασε να γράφουν μέσα στα σκοτάδια του διαδικτύου και να μείνουν για πάντα απαρατήρητοι. Και γιατί κύριοι συνάδελφοι; Μήπως μπορούμε να πούμε πως οι συμπτώσεις είναι άδικες; Θα ήταν αστείο! Πραγματικά αστείο! "
Στο σημείο αυτό η φωνή του απέκτησε κάτι από την θεατρικότητα της εμφανισής του. Έγινε ιδιαιτέρως βροντερή και σχεδόν δραματική. Κόμπους κόμπους διακόπτονταν από κάποια ανεπαίσθητα κακαρίσματα του λαρυγγιού, σημάδια πως φώναζε παραπάνω απ’ ότι μπορούσε.
"Κοιτάχτε τους, λοιπόν, κοιτάχτε τους καλά και ξανακοιτάχτε τους μέχρι τα μάτια σας να πονέσουν από το απαίσιο θέαμα που παρουσιάζουν. "
Τα κεφάλια όλων είχαν στραφεί με μεγάλο ενδιαφέρον προς την πόρτα και τα μάτια εξερευνούσαν αδηφάγα τώρα το παρουσιαστικό των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ. Κάποιοι άρχισαν να γελούν, κάποιοι εντελώς ξεδιάντροπα κοιτούσαν μέχρι και το βάθος των ματιών τους, σα να προσπαθούσαν να τους ξεγυμνώσουν εντελώς. Μα τι χαζοί που ήταν! Αν είναι δυνατόν να είχαν τρομάξει από ένα μάτσο άθλιους που είναι φως φανάρι ότι τους έχουν φάει τα σκοτάδια. Και τι αστειο! Τι παράλογο τελικά! Τι κακό μπορούσε να τους κάνει μια χούφτα ανθρώπων που γράφανε χαμένοι και χωμένοι στα υπόγεια κάτω από τα δικά τους πόδια; Ο Βάκχος Λαμόγιος είχε δίκιο! Κάτι σαν ανακούφιση ακούστηκε να ξεφυσά μέσα από τα μέχρι εκείνη την ώρα σφιγμένα στέρνα τους. Είναι δυνατόν οι συμπτώσεις να είναι άδικες; Ο καθένας γράφει εκεί που του αξίζει και τα γραπτά που γράφονται μέσα στα καλώδια τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από άθλια και ηλίθια; Δεν είναι σωστή άραγε μια τέτοια σκέψη;
Αν είναι δυνατόν αυτοί οι ψωριάρηδες της λογοτεχνίας να ζητούν ακρόαση! Ακρόαση από αυτούς που ήταν φως φανάρι ότι γέννησαν τη λογοτεχνία και η λογοτεχνία τους γέννησε και αφού αλληλογεννήθηκαν και αλληλογέννησαν, καπάρωσαν το δικαίωμα να είναι οι μόνοι γεννήτορες και τα μόνα τέκνα της όποιας τέχνης του λόγου. Αχ, η τέχνη του λόγου... Η τέχνη του λόγου! Τι συγκινητικό ιδεώδες... Δάκρυα τους έρχονταν στα μάτια σαν σκέπτονταν με τι σπουδαίο καθήκον είχαν γεννηθεί και τι σπουδαία καθήκοντα γεννούσαν.
Ίσως αν δεν ήταν οι ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ μπροστά να είχαν λυθεί σε λυγμούς πέφτοντας ο ένας μέσα στα μπράτσα του άλλου, μακαρίζοντας με αναστεναγμούς ευθύνης και σοβαρότητας το μεγαλείο της θέσης τους.
"Είσαι ένας σκατιάς! "
Η φωνή αυτή ακούστηκε να ουρλιάζει μέσα στην αίθουσα και ερχόταν από τη μεριά των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ. Ένας τύπος που στεκόταν λίγα βήματα παραδίπλα από τον εκπρόσωπο τους είχε προχωρήσει αρκετά μπροστά και είχε σχεδόν αποκοπεί από το μπουλούκι. Τα μάτια του πετούσαν φωτιές καθώς κοιτούσαν τον Βάκχο Λαμόγιο και θα μπορούσε κανείς να πει ότι βρίσκονταν στο όριο μιας επικείμενης ανάφλεξης.
"Αγαπητέ σας δίνω την άδεια να μιλάτε για σκατά. Είναι ούτως ή άλλως το φυσικό σας περιβάλλον. ’ απάντησε με χαρακτηριστική ετοιμότητα ο Βάκχος κάνοντας προς τη μεριά του αγριεμένου και μία ψεύτικη υπόκλιση, πράγμα που εξαγρίωσε τον άλλον και τον έκανε να μιλά ακόμη πιο έντονα.
"Ποιος θαρρείς ότι είσαι; Εσύ και όλο το συνάφι σου; Επειδή έχετε γράψει μερικά βιβλία, πληρώνοντας κιόλας για αυτά, νομίζετε πως μπορείτε να καθορίζετε την αξία όλων όσων γράφονται; Επειδή έχετε γράψει δέκα αράδες σε μερικά φύλλα γίνατε κλειδοκράτορες και θεματοφύλακες της λογοτεχνίας και θαρρείτε πως μπορείτε να ορίζετε τι αξίζει και τι όχι; "
Ο εκπρόσωπος των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ τον πλησίασε από πίσω και άγγιξε μαλακά τους ώμους του προσπαθώντας να τον κάνει να οπισθοχωρήσει ή ίσως να μη φωνάζει τόσο δυνατά. Μα τον απόδιωξε με μια απότομη κίνηση και προχώρησε ακόμη περισσότερο μπροστά.
"Κατέβηκες λοιπόν στα ρυπαρά μας καλώδια για να μάς παρατηρήσεις; Από περιέργεια παρατηρήσεως εισέπνευσες τον ίδιο άθλιο αέρα με εμάς; Από συναίσθημα προσφοράς προς τους συντρόφους σου θέλησες να τους προειδοποιήσεις για το τι γίνονταν κάτω από τα πόδια τους; Από φόβο ότι το οικοδομημά σας θα ροκανιστεί από κάποια άγνωστα τρωκτικά, φόρεσες προσωπεία και μπλέχτηκες αναμεσά μας; Και τώρα που τα έκανες όλα αυτά και βγήκες σώος και αβλαβής από τα βρωμερά δωματιά μας, τώρα που αναπνέεις πάλι τον ίδιο αέρα με το συνάφι σου, σαν καλός άνθρωπος και σπουδαίος λογοτέχνης που είσαι θέλησες να τους καθησυχάσεις τονίζοντας την αναξιοτητά μας που τη διαπίστωσες με τα ίδια σου τα μάτια; "
Ο Βάκχος Λαμόγιος σκοτείνιασε, τα μάτια του στένεψαν για λίγο και τα βάτα στο σακκάκι του τρεμόπαιξαν νευρικά. Κάτι πήγε να πει, αλλά ο άλλος, ο άθλιος, ο τρισάθλιος είχε πάρει φόρα.
"Και αναρωτιέμαι εγώ Βάκχο Λαμόγιο με το αφελές μυαλό μου. Αναρωτιέμαι. Μήπως είχε πάρει φωτιά ο κώλος σου; Μην ανησυχείτε κύριοι ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ, μην
Κοιτάτε ο ένας τον άλλον με αυτή τη δήθεν φρίκη. Είμαι τόσο ευγενής όσο είστε. Εγώ μια χαρά μπορώ να προφέρω τη λέξη κώλος και δε θα σάς ζητήσω συγγνώμη που δε λέω "ποπός". Και μήπως όσο περισσότερο μπλεκόσουν στα καλωδιά μας, μήπως τόσο περισσότερη φωτιά έκαιγε τα μεριά σου; Μήπως η μυρωδιά της τσουρουφλισμένης τρίχας σου σε έκανε να επιθυμείς να βρεις τρόπο να δροσίσεις τη σάρκα σου που άρχισε να ζαρώνει από το κάψιμο; "
Γυρνώντας προς τη μεριά των υπόλοιπων ΠΟΛΥΠΟΔΕΣΛ και αφήνοντας από το οπτικό του πεδίο τον Βάκχο που έτρεμε σαν το ψάρι από το θυμό του –μα φυσικά προσπαθούσε να μην το δείχνει- απευθύνθηκε σε όλους:
"Το θέμα είναι κύριοι πως οι πονηροί έχουν καταλάβει τι θα επακολουθήσει στο δίκτυο των καλωδίων, έχουν οσμιστεί για τι εργαλείο πρόκειται και φυσικά προσφέρονται να το πατρονάρουν. Να γίνουν πατεράδες ή νονοί κάθε σύρματος, να βαφτίσουν κάθε κιλομπάιτ της λογοτεχνίας, να το αγκαλιάσουν σφιχτά σίγουροι πως δεν πρόκειται να τους το κλέψει κάποιος άλλος και πως πρώτοι αυτοί ως μυαλά που έβλεπαν μακριά, ψυχανεμίστηκαν τη σπουδαιότητα του καινούριου μέσου. Είδαν μακρυά οι πατεράδες και δικαιωματικά οι μελλοντικές γεννιές θα πρέπει να μιλούν για αυτούς ως τους πρώτους που άγγιξε η νέα αλλαγή στη λογοτεχνία. Ως τους πρώτους που είχαν λόγο και ρόλο στη νέα φάση στην οποία μπήκε ο γραπτός λόγος.
Για αυτό το μέλλον γίνονται όλα. Τον ίδιο τον γραπτό το λόγο ποιος τον κατουρά;
Μήπως αυτός πρόκειται να αλλάξει; Από ανθρώπους γραφόταν, από ανθρώπους γράφεται και από ανθρώπους θα γράφεται. Πόσο μπορούν οι άνθρωποι να αλλάξουν; Πόσο μπορεί να αλλάξει ένας κώλος που τσουρουφλίζεται ή ένας άλλος που παγώνει και θέλει ζεστά βρακιά;
Οχι, δεν είστε τόσο τυφλοί όσο θέλετε να δείχνετε. Είμαι σίγουρος πως τώρα κάποιοι από εσάς αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε αυτά που λέω, μα σφυρίζουν αδιάφορα γιατί αν είναι δυνατόν;; ;; Ξέρω, ξέρω... Ολοι τρέφεστε από αγνά λογοτεχνικά συναισθήματα και κόπτεστε για το καλό της λογοτεχνίας και τη βελτίωση της λογοτεχνικής ποιότητας των γραπτών σας; Πως τολμώ και τα λέω αυτά; Πως τολμώ να υπονοώ ότι υπονοώ; Είναι απλό κύριοι. Ξεχάσατε πως είμαστε στα υπόγεια όπως περιφρονητικά λέτε. Καλή θέση για να σε πνίξει η οσμή από τα σκατά των επάνω, δε συμφωνείτε; Και έχει πολλά σκατά η λογοτεχνία μέσα κύριοι. Τα περιττώματα ως γνωστόν επιπλέουν αλλά ευτυχώς ο καιρός τα λιώνει. Πάλι ο καιρός, πάλι το μέλλον... Μέχρι όμως να τα λιώσει ο καιρός μας πνίγουν με τη βρώμα τους... Προσωπικώς βαρέθηκα να κρατώ τη μύτη μου. "
Σα να ήθελε να πάρει μια ανάσα το μέλος αυτό των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ σταμάτησε για λίγο και έριξε μια ματιά ολόγυρα στην αίθουσα. Επικρατούσε απόλυτη σιγή. Μερικοί τον κοιτούσαν κατάματα και προκλητικά, φανερά ενοχλημένοι από τα όσα είχαν ακούσει, άλλοι απέφευγαν να κοιτάξουν ως και τον αέρα γύρω τους και είχαν προσηλώσει με ευλάβεια τη ματιά τους στο τρομερά ενδιαφέρον θέαμα των παπουτσιών τους.
