Rex (nelos)
Μεσημέρι κι έκανε ζέστη. Ο Γιάννης Ραπετάκης, δικηγόρος στο επάγγελμα, έτρεχε με τη μία κάλτσα στο χέρι και την άλλη στο πόδι να πιάσει το κινητό, που επί ένα λεπτό κουδούνιζε δαιμονισμένα και δε στεκόταν σε ένα μέρος.
Τελικά με μια προσποίηση το άρπαξε, πάτησε το κόκκινο κουμπάκι και το έβαλε στο αυτί του.
«Ναι;»
Η σιωπή η ίδια. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και, πριν προλάβει να ξεγλιστρήσει από το χέρι του, αυτός πάτησε το σωστό πλέον κουμπί και το έβαλε με σιγουριά στο αυτί του, που ούτε λίγο δεν είχε ιδρώσει με όλα αυτά.
«Έλα ρε Θανάση» είπε, αφού τόση ώρα αυτό το όνομα μοστράριζε στην οθόνη. «Δεν είμαι ο Θανάσης» απάντησε μια βροντερή φωνή. «Τι είπες, Θανάση; δε σ’ ακούω ρε φίλε, δεν έχει καλό σήμα. Περιμένεις να βγω στο μπα-»
«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ!!!» ακούστηκε τώρα σε Dolby surround η προϊστορική φωνή και το ένστικτο αυτοσυντήρησης απέτρεψε το Γιάννη από το να βγει στο μπαλκόνι. Γούρλωσε τα μάτια του, τα έτριψε, άφησε το κινητό να του φύγει από τα χέρια και να πετάξει χαρούμενο προς την κουζίνα και ξανακοίταξε στο μπαλκόνι. Εκεί που άλλες φορές λιαζόταν αμέριμνη η μπουγάδα του, τώρα βρήκε ένα πελώριο μάτι κι ένα ρουθούνι παραπλήσιας διαμέτρου να τον κοιτάνε-ξεφυσάνε στο τζάμι του.
Ε, όσες φορές και να έχεις δει την αντίστοιχη σκηνή στο τζουράσικ παρκ, δεν το αντέχει η κράση σου να πετύχεις έναν τυρρανόσαυρο, live, να σου θαμπώνει το τζάμι με την ανάσα του και γι’ αυτό ο Γιάννης άναψε τσιγάρο. Το θηρίο ήταν αγριεμένο, αν και γενικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα πότε ένας τυρρανόσαυρος σου χαμογελάει και όλα αυτά περί άγριων θηρίων είναι στερεότυπο, πιστεύω, απλώς δεν κάτσαμε ποτέ να συζητήσουμε εποικοδομητικά μαζί τους. Φαινόταν τέλος πάντων πολύ αγριεμένος και πολύ, μα πολύ τεράστιος: παρόλο που ο Γιάννης έμενε στον τρίτο όροφο, το τέρας δεν έδειχνε τουλάχιστον εμφανείς προσπάθειες να κρατηθεί από κάπου.
«Ρε Θανάση» κατάφερε να ψελλίσει ο μεγαλοδικηγόρος, «πώς έγινες έτσι;»
Αυτή τη φορά ο άλλος το πήρε ψύχραιμα. Όταν πρόκειται περί τόσο μεγάλης βλακείας, δεν μπορείς να του αλλάξεις τα πιστεύω του άλλου έτσι εύκολα, θέλει δεξιοτεχνία.
«Τον έφαγα» είπε στεγνά. Αποφάσισε πως ειλικρίνεια κι αμεσότητα θα ήταν τα όπλα του ενάντια στη βλακεία του συνομιλητή του.
«Ποιον;» είπε ο Γιάννης, προφανώς προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο. Και πράγματι, άλλα προβλήματα, νομικής φύσης, βασάνιζαν το μυαλό του από το πρωί που σηκώθηκε μέχρι τώρα που ντυνόταν να πάει στο γραφείο.
«Το Θανάση. Τον έφαγα.»
«Α. Και το κινητό πού το τσίμπησες;» ρώτησε αδιάφορα δήθεν, αλλά το μυαλό του δούλευε ιλιγγιωδώς στις υποθέσεις του απογεύματος.
«Το είχε αφήσει στο τραπέζι όταν τον έτρωγα. Βασικά το κινητό του είναι κατά κάποιον τρόπο ο λόγος που σε πήρα τηλέφωνο και που ήρθα μέχρι εδώ. Βλέπεις, σε έχει καταχωρήσει ως Ρεξ και ήρθα να λύσουμε αυτό το ζήτημα.»
Ατέλειωτοι υπολογισμοί.
«Βλέπεις, Ρεξ τυχαίνει να λέγομαι κι εγώ και...»
Υπολογισμοί και νομικά παραθυράκια.
«... και πρόκειται να σε μηνύσω αν δεν πάψεις να χρησιμοποιείς το όνομά μου, που είναι κατοχυρωμένο σε εμένα από... το σύνδεσμο... βιολόγων και... δεινοσαυρολόγων» είπε αυτοσχεδιάζοντας λίγο ο Ρεξ και βασιζόμενος πιο πολύ στη χαμηλή ευφυΐα του συνομιλητή του. Κανένας από τους δυο δεν ήξερε ποιος είναι υπεύθυνος για την ονοματολογία των κατά καιρούς ειδών που άφησαν τα απολιθώματά τους στο μάταιο τούτο κόσμο όπου θα τα αφήσουμε κι εμείς.
Ακούγοντας αυτό, το εκπαιδευμένο αυτί του Γιάννη, κακά τα ψέματα, ίδρωσε λίγο, γιατί ήξερε εύκολα να ξεχωρίζει μια χαμένη δίκη. Έλα όμως που δεν ήταν ο ιδιοκτήτης του ο Ρεξ. «Δεν είμαι εγώ ο Ρεξ» είπε ο Γιάννης. Ήταν ο σκύλος του. «Είναι ο σκύλος μου.» Ο οποίος συνήθιζε να απαντά στο κινητό του αφεντικού του, έλα, όλα εγώ θα σου τα λέω; «Ε, να επειδή ο σκύλος μου απαντά συνήθως στο κινητό μου, έγραψε αυτόν ο Θανάσης στο νούμερό μου.»
«Α» Ήταν η σειρά του δεινόσαυρου να κερδίσει χρόνο, όχι για συγκεκριμένο λόγο, απλά για τις εντυπώσεις.
«Είναι επειδή το πιάνει πιο εύκολα από μένα» συνεχίζει ο άλλος. Σταμάτα, δεν βλέπεις ότι κάτι σκέφτεται; Θες να τον εκνευρίσεις πάλι; «Ναι, σωστά»
«Είπες κάτι; » είπε ο Ρεξ®, ο οποίος δεν είχε αντιληφθεί την παρέμβαση του συγγραφέα στη συζήτηση.
«Τίποτα, λέω, αυτά»
«Α, τότε να μην το κουράζω άλλο το θέμα. Ένας σκύλος δεν είναι νομικό πρόσωπο, έτσι κι αλλιώς, ε;»
«Σωστά» απάντησε χαρούμενο το αυτί του Γιάννη, που ήξερε το ίδιο εύκολα να ξεχωρίζει και μια κερδισμένη υπόθεση.
Τότε όμως χτύπησε το κουδούνι και από το άλλο δωμάτιο έτρεξε ο ψευτο-Ρεξ να ανοίξει, φέρνοντας μέσα την καριόλα-κυρία-Ευτέρπη (κκΕ) που μας παρακαλούσε να κάνουμε λίγη ησυχία, γιατί ήταν μεσημέρι κι έκανε ζέστη. Η ηλικιωμένη κυρία δεν φάνηκε να απορεί με τη φάτσα του δεινόσαυρου που την περιεργαζόταν σαν να κοιτάει χαμστεράκι στο κλουβί του.
«Κυρία Ευτέρπη μου» απάντησαν με μια φωνή σκύλος και αφεντικό, παραλείποντας συνωμοτικά ένα αρχικό, «έχετε δίκιο. Ό, τι και να πείτε, έχετε δίκιο». Ο δεινόσαυρος έκανε τον κινέζο, παρόλο που έκανε την περισσότερη φασαρία απ’ όλους.
«Με γεια και το home theater» είπε η κκΕ με αξιοζήλευτη αγγλική προφορά, κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ο δικηγόρος, αφού ζήτησε συγγνώμη για το μπέρδεμα από τον τεράστιο παρ’ ολίγον μηνυτή του, ντύθηκε σβέλτα κι έφυγε από το διήγημα.
Ο Ρεξ® ακολούθησε με το βλέμμα του την κκΕ από το φωταγωγό. Η ταλαίπωρη γριούλα κατέβηκε έναν όροφο σκάλες και μπήκε στο διαμέρισμά της, όπου και πέθανε από ανακοπή μόλις είδε ένα ολοκαίνουριο home theater εγκατεστημένο στο σαλόνι της.
«Ένα τίποτα είμαστε» μουρμούρισε ο τυρρανόσαυρος κι έφυγε με βαριά βήματα πίσω στην εποχή του να πάρει λίγο καθαρό ιουρασικό αέρα.
