H μοναξιά του φυσαρμονίστα... (συνέχεια)

Ανέβηκα κι απόψε στην ταράτσα μου. Πέρασε καιρός από την ημέρα εκείνη που είχαμε να βρεθούμε με το φεγγάρι και το ρολόι της πόλης. Τα σύννεφα έλειπαν ταξίδι στις νότιες χώρες. Το καλοκαίρι χαρίζουν εκεί τα δάκρυά τους.

Το ρολόι χτύπησε δυο φορές. Έβγαλα και πάλι την πληγωμένη μου φυσαρμόνικα από την τσέπη και την κράτησα στα χέρια μου. Την έφερα στο στόμα διστακτικά, δεν ήξερα τι ήχο ήθελα να βγάλει. Άρχισα να παίζω, εκείνη φανέρωνε σιγά σιγά τις πληγές της. Μερικά χώματα είχαν μπει στις τρύπες της και πονούσε.

Οι χαρακιές στο καντραν του ρολογιού έγιναν δάκρυα χαράς, το φεγγάρι χαμογελούσε. Η φυσαρμόνικα συνέχιζε να μετράει τις πληγές της κι εγώ τις φυσούσα απαλά για να μην πονέσει. Είδα στο βάθος την φλόγα του διυλιστηρίου να καίει σαν ένα κερί που ποτέ δεν λιώνει. Σκέφτηκα ότι η στιγμή ήταν μοναδική. Ήρθε στο νου μου η προχθεσινή φωτιά στην παραλία της Μηχανιώνας.

Συνέχιζα να παίζω χωρίς να με νοιάζει πλέον τι ήχο βγάζω. Η μουσική της φυσαρμόνικας ήταν μία μουσική χαρούμενη, τόσο χαρούμενη που ήξερες ότι πίσω της κρύβεται η μελαγχολία του παρελθόντος. Μα σαν θαύμα κατάλαβα ότι η φυσαρμόνικα μου έδειχνε το μέλλον.

Με κοίταξε γι άλλη μια ορά το φεγγάρι. Είδα το χαμόγελό του βυθισμένο στις θάλασσες και στις ερήμους του. Το ρολόι έπαψε να λειτουργεί σαν μετρονόμος, το τικ τακ του ήταν απλό, και δεν κρατούσε τον ρυθμό, απλώς τον ακολουθούσε. Έγινε κι εκείνο μέρος της ορχήστρας μου. Εγώ, η φυσαρμόνικα, το φεγγάρι με τα παλαμάκια του και το ρολόι με το τικ τακ. Όλοι μαζί ένα συγκρότημα και θεατές οι λύπες και οι χαρές. Απόψε είδα γι άλλη μια φορά την ζωή μου.

Κοίταξα το φεγγάρι, μου έκλεισε το μάτι και μου χαμογέλασε. Κοίταξα και την φωτιά του διυλιστηρίου, την είδα πιο μικρή. Τότε γύρισε το ρολόι και μου έλυσε την απορία:

- Τίποτα δεν συγκρίνεται με την φωτιά που έχεις μέσα σου. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να γυρίσεις και να την κοιτάξεις, αλλιώς θα βλέπεις πάντα την σκιά της.

Τι όμορφα λόγια...