Eγώ σήμερα ξύπνησα στραβά

Από τον cheguevara
Στις: 17/04/03, 08:15

Θα μου πεις τώρα, και τι με νοιάζει εμένα; Δεν είπα εγώ ότι σε νοιάζει. Καταθέτω την ψυχή μου, αν θες την παίρνεις. Σηκώθηκα το πρωί – και δεν είναι ότι όλα μου πήγαν στραβά ή ότι κοιμήθηκα στραβά, είναι ότι ξύπνησα στραβά. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις. Δεν έγινε κάτι που να με στράβωσε. Απλά ξύπνησα στραβά. Δεν άνοιξα την τηλεόραση να δω τα παιδάκια που σκοτώθηκαν στο Ιράκ ή εκείνα που σκοτώθηκαν στα Τέμπη. Δεν πέρασα από τα φανάρια για να δω κανένα παιδί με απλωμένο το χέρι και με θλιμμένο βλέμμα να ζητάει να μου καθαρίσει το τζάμι. Δεν άκουσα καν ένα θλιμμένο τραγούδι, από το πρωί το ράδιο βάζει τα πιο χαρούμενα ή τουλάχιστον ο σταθμός που ακούω. Δεν με πείραξε κανένας στον δρόμο, δεν είδα ρε παιδί μου κανέναν παλιό μου φίλο και να στενοχωρήθηκα. Τίποτα. Απλά εγώ ξύπνησα στραβά. Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αν κι εσύ ξύπνησες στραβά και νομίζεις ότι είσαι πιο στραβά από μένα, μην το διαβάσεις, είναι πολύ πεσιμιστικό. Αν πάλι ξύπνησες μες στην τρελή χαρά, μην το διαβάσεις, μπορεί να σε ρίξει κι ίσως να μην το θες. Αν πάλι ξύπνησες το ίδιο στραβά με μένα, τι να σου πω;

Μην το διαβάζεις. Δεν υπάρχει λόγος να το διαβάσεις. Άστο, μην προχωράς. Νομίζω πως ήδη προχώρησες αρκετά, άστο, μέχρι εδώ καλά είναι. Ούτως ή άλλως, δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει κιόλας. Είναι σκέψεις ενός ανθρώπου που από το πρωί ξύπνησε στραβά. Μην προχωράς σου λέω, μείνε εκεί, καλό θα σου κάνει. Μην συνεχίζεις, είναι σα να κατέγραψα τα όνειρα που δεν θυμάμαι. Σα να κατέθεσα την αλήθεια μου, χωρίς να μου την ζητήσει κανείς. Βάλε ρε παιδί μου να ακούσεις ένα τραγούδι, κάνε κάτι άλλο, δεν ξέρω τι, ασχολήσου με τον εαυτό σου. Εγώ ξύπνησα στραβά, δε νομίζω ότι εσένα σε ενδιαφέρει. Θα μου πεις τώρα, γιατί το βάζω εδώ. Ε, το έβαλα, δεν ξέρω τι με έπιασε ρε διάολε και το έβαλα και δεν γουστάρω να το σβήσω, γιατί ίσως κάνα-δυο να τους ενδιαφέρει. Ίσως κι αυτοί σήμερα να ξύπνησαν στραβά, όπως κι εγώ ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο, το ίδιο με μένα. Και ξέρεις... ίσως να σκέφτονται τα ίδια, και ειλικρινά αν σκέφτονται τα ίδια, ίσως να μας κάνει και καλό, σαν αυτοκριτική.

Ασχολούνται όλοι με το... τι έπρεπε να γίνει, για όλα τα θέματα. Μα για τον πόλεμο, μα για τα παιδιά στα Τέμπη, μα για τα παιδιά στα φανάρια. Δηλαδή, δεν κατάλαβα πριν τα Τέμπη δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο; Πριν τον πόλεμο δεν υπήρχαν άλλα παιδιά που πέθαιναν ακριβώς τα ίδια, χωρίς να είναι σε πόλεμο; Έπρεπε να γίνει ο πόλεμος δηλαδή για να το μάθουμε; Έπρεπε να τα δούμε στην τηλεόραση; Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτός ο πόλεμος, όλοι το ξέρουμε, έγινε για το πετρέλαιο. Και μην μου πείτε ότι δεν χρησιμοποιείτε πετρέλαιο, όλοι χρησιμοποιούμε. Πώς θα βάζαμε βενζίνη στο αμάξι μας; Είναι..., δεν ξέρω πως να το εξηγήσω και δεν ξέρω αν θα το εξηγήσω σωστά. Γίνεται ένας πόλεμος για να έχουμε εμείς αυτά, που στην ουσία δεν μας είναι αναγκαία. Τουλάχιστον όχι πρώτης ανάγκης. Πεθαίνουν άνθρωποι σε άλλες χώρες, σε άλλα κράτη για να βάλω εγώ βενζίνη στο αμάξι μου κι εσύ πετρέλαιο στο σπίτι σου. Γι αυτό γίνονται όλα αυτά. Δεν λέω ότι συμφωνώ με αυτά που γίνονται. Ίσα-ίσα κι εγώ ο ίδιος νευρίασα, έκλαψα, διαμαρτυρήθηκα...! Μήπως όμως είναι σα να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Για να έχουμε εμείς τα είδη πρώτης ανάγκης πρέπει να τα στερήσουμε από κάποιον άλλο. Έτσι ήταν πάντα, έτσι γινότανε. Γι αυτό έγιναν όλοι οι πόλεμοι. Κι όχι για την ωραία Ελένη.

Γράφω ό,τι γράφω, γιατί το πρωί ξύπνησα στραβά. Κι αν σου έχει συμβεί έστω μία φορά, θα με καταλαβαίνεις. Τα νιώθω όλα αυτά εδώ και μέρες και σήμερα τα είπα γιατί ξύπνησα στραβά. Κι αυτό με έκανε να θέλω να τα πω, να μην τα κρατάω άλλο μέσα μου, γιατί ένιωθα ότι έχανα τον κόσμο. Τώρα θα μου πεις τον βρήκες; Μπα...! Το ίδιο νιώθω και πιο άσχημα ακόμα. Γιατί κατάλαβα πράγματα, που δεν είχα καταλάβει κι έπρεπε να ξυπνήσω στραβά και να τα πω σε κάποιον. Εγώ στο κάτω-κάτω της γραφής σήμερα ξύπνησα στραβά, εσύ γιατί τα διαβάζεις; Αφού πριν λίγο σε έβλεπα να γελάς με ένα ανέκδοτο που σου είπε ο συνάδελφός σου στην δουλειά, με μια ατάκα που άκουσες στον Καλαμίτση το πρωί, καθώς πήγαινες στο γραφείο ή με κάτι που σου είπε η κόρη σου λίγο πριν φύγεις από το σπίτι. Η κόρη σου. Τριών χρονών, τεσσάρων, πέντε, δύο; Πιο μεγάλη; Δώδεκα; Όσο και να είναι, παιδί είναι, πώς θα μεγαλώσει, πώς θα ζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο; Θα μου πεις, και τι να κάνουμε να μην κάνουμε παιδιά; Όχι, εγώ δεν σου είπα να μην κάνεις παιδιά. Προβλήματα θέτω. Προβλήματα που θα στα θέσουν τα παιδιά σου. Και οι λύσεις; Τι να σου πω, δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι εγώ ξύπνησα στραβά.