Το πρώτο του κόσμου δάκρυ (pirgaris)
Το άψυχο κομμάτιασα σε φωτιάς άπειρες σπίθες, που στη Τάξη οι τροχιές τους υπάκουσαν. Με της θέλησης το προαιώνιο σπέρμα, τον χρόνο λευτέρωσα, γέμισα το δευτερόλεπτο με αιώνες κι ακόμη χωράει. Ατελεύτητα έκανα τα ελάχιστα. Να βρίθουν από μυστήριο τα ασήμαντα. Με της θέλησης το προαιώνιο σπέρμα, μάγεψα τον χώρο κι ο πιο μικρός κόκκος, έκταση να είναι απέραντη, βυθισμένη στο άπλετο.
Την εύκρατη του σύμπαντος φλέβα επέλεξα, με την εγγύς μεγάλη φωτιά που η ζέστα της άνοιγε τον δρόμο. Μετοίκησα στη θάλαττα. Αργά συνάζοντας ύλη άψυχη, δειλά συνάζοντας ζωή απο της θέλησης το προαιώνιο σπέρμα, το χάος μου συνέδεσα, γίνηκα εγώ ο θεός, το πρώτο αδέξιο πλάσμα, το πρώτο κύτταρο.
Κι όλα τα πριν λησμόνησα.
Έγινα της ανάγκης μου κουβαλητής. Λιώναν οι πάγοι του βορά κι έπηζε η λάβα που καυτή χυνόταν από του κόκκου τα στόματα. Παράδερνα! Αιώνες παράδερνα απ’ τον ωκεανό της αρτιότητας στις όχθες της αυτάρκειας. Αιώνες περιστέρια που τρομαγμένα φτερουγίζαν στο κλουβί του χρόνου. Ώσπου η πρώτη υποψία της εγγύς με άγγιξε φωτιάς, ο πρώτος της γνώσης πόνος πως ήμουνα λειψός, λεπίδα με κατέσφαξε αθώρητη. Τις μορφές υποψιάστηκα του αόρατου...
Στα ξυράφια του νερού και της άμμου, θα τρόχιζα του σώματός μου μια γωνιά, η πρώτη ουλή ν’ ανοίξει. Γιατί ο πόνος με τη πρόθεση νίκης μαζί.
Χαμένος στο δευτερόλεπτο που ξεδίψαγε με αιώνες, έπλευσα με καράβι το σώμα το λειψό στη γαλήνη της λύπης, επιζητώντας την ουλή στα ξυράφια του νερού και της άμμου. Ώσπου άνοιξε κάποτε η ουλή, εμφανίζοντας ένα μικρό θολό στίγμα που απόμεινε να κοιτάζει δειλά την εγγύς μεγάλη φωτιά και όλες τις γύρω διαχύσεις. Και συνετρίβησαν από τη μέσα μου κραυγή, του πόνου τα παγόβουνα.
Δεν άντεξα το σεισμό της πρώτης μου νίκης, όπου η θέληση υποτάσσει και ζωγραφίζει το σώμα και δάκρυσα. Ένα μικρό λαμπυριστό δακρυάκι, που κύλησε απ’ το παρθένο μου μάτι το θολό, έπηξε και γίνηκε πετράδι. Κι έπιασε να κατεβαίνει, στέλνοντας γύρω πολύχρωμους ιριδιστούς λαμπυρισμούς, μέχρι κάτω στην άμμο που το σκέπασε και χάθηκε για πάντα...
