Το πηγάδι (συλλογή) - (Πλου-Γη)

/// Το πηγάδι βρίσκονταν στο πίσω μέρος της αυλής. Μια μαύρη σιδεριά τ’ ασφάλιζε και γύρω-γύρω ορθώνονταν πέτρες. Τις νύχτες έχασκε βαθύ ίδιο με στόμα αχόρταγο ανοιχτό. Ένα μουρμούρισμα απ’ τα σπλάχνα του έβγαινε και νυχτερίδες βούταγαν στα δόντια του μέσα από τα κάγκελα.

Κι ένα ολόμαυρο βράδυ δίχως φεγγάρι κι αστέρια ο Φώτης βγήκε απ’το σπίτι του. Κοντοστάθηκε δύο λεπτά στην πόρτα του σα να ’θελε κάτι να αφουγκραστεί... Έκλεισε τα μάτια του σφιχτά και τη γλώσσα του πλατάγισε σιγά, με θόρυβο ανεπαίσθητο... Έπειτα προχώρησε.

Φορούσε τα μαύρα του τα ρούχα και στο ’να του χέρι κράταγε μισό τσιγάρο δαγκωμένο.

Ρουθουνίζοντας νευρικά οσμίστηκε τον αέρα και το χώμα μαζί. Πάντα είχε στο μυαλό του ότι τα σύννεφα της νύχτας κατεβαίνουν στο χώμα και μες στα σπίτια των ανθρώπων μπαίνουν την ώρα που εκείνοι κοιμούνται.

Ήταν άνθρωπος περίεργος με βήμα βαρύ και βλέμμα σκοτεινό που έσερνε πολλά στο βάθος του...

Όταν στο πηγάδι σίμωσε τα μάτια του εθόλωσαν, το πρόσωπο ταράχτηκε, άγρια νύχτα κάθισε στα χείλη του και τα αγρίμια του εθέριεψαν στο μισό γέλιο του...

Αργά ξεκίνησε τα μάτια του να βγάζει με κοφτερό λεπίδι κι ήταν το μούγκρισμα του πόνου του ιδρώτας που τις πέτρες πότιζε.

Κι ύστερα έπιασε τα χέρια του να σκίζει με κλάμα που κανείς δεν άκουγε, με βωβή φωνή που η σιωπή τριγύρω έτρωγε... Ίδιος θηρίο ήτανε που μάτωνε μα βογκητό δεν έβγαζε. Το αίμα του ίδιο νερό που στα χορτάρια στάλαζε.

Όταν επάνω στο πηγάδι ξάπλωσε, κι έγειρε το σώμα του πάνω στη σιδεριά, τους αναστεναγμούς του μέσα έριξε και σιωπηλά την κραυγή του κατάπιε... Κι όσα παράπονα μέσα του αλύχταγαν
εφίλησε να γίνουν φίλοι...

Τον Αύγουστο του 80 αυτοκτόνησε ο αδελφός του γείτονα του παππού... Λέγανε πως ήταν μισότρελος.
Τον βρήκαμε εμείς τα παιδιά, πηδώντας πρωί-πρωί πάνω από τον φράχτη για να πάμε στο πίσω μέρος της αυλής του γειτονικού σπιτιού και να κλέψουμε σύκα από τα ξένα... ///

[Απόσπασμα από το διήγημα της συλλογής "Μικρές ιστορίες ανθρώπων"]

Πλού-Γή