Το μέρος που κάθεται η έμπνευση (sourwtiri)

Κατηγορώ το μέρος, ενώ δε θα έπρεπε να κατηγορώ κάποιον ή κάτι. Αλλά επιμένω να πιστεύω πως φταίει το μέρος για την έλλειψη έμπνευσης. Είναι απλό, βολικό και καθησυχαστικό. Οι εμπνευσμένοι απλά είχαν την τύχη να βολεύονται στο μέρος όπου βρίσκεται και η έμπνευση! Μα ποιος μπορεί κάποιος να γράψει στην αστάθεια του διπλού στρώματος; Το πάτωμα είναι γεμάτο με χαρτιά αλλά έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να σκύβεις. Το τραπέζι το έχει βαρεθεί και η ίδια η έμπνευση οπότε αποκλείεται να καταδεχτεί να έρθει. Δε μένουν και πολλές επιλογές. ¨στο πόδι¨, που λένε, δε γίνεται με τίποτα. Έξω ίσως. Σε κάποιο παγκάκι, κάτω απ’ τα δέντρα, ή στο χορτάρι. Θα γίνεις χάλια όμως. Ε και; Μήπως δεν το αξίζει η έμπνευση αυτό;

Ωραία! Θα παραδεχτώ πως κάνω λάθος. Δε φταίει ο χώρος. Δε φταίει ο θόρυβος ή η ταχύτητα. Ούτε τα κακτάκια που κάποτε νόμισα πώς σκαλώνει στα αγκάθια τους. Φταίνε οι κλειστές πόρτες και τα παράθυρα και ο αέρας που είναι ο ίδιος και η ακινησία των πραγμάτων και το βουητό στ’ αυτιά. Φταίει κι εκείνο το πρήξιμο που σου αποσπά την προσοχή. Φταίει κι ο χρόνος που περνάει και εγώ δεν έχω κάνει τίποτα ακόμα και ψάχνω να βρω τι φταίει. Μάλλον το κρεβάτι δεν είναι κι άσχημη λύση. Ίσως ήταν πάντοτε εκεί και με περίμενε! Κι εγώ αργούσα να πάω κοντά της κι έψαχνε να βρει τι φταίει...