Το κείμενο για τον παππού - που δεν ειχε γραφτει (Πλού-γή)

Ο πινακας στη μέση του δωματίου έδειχνε ενα παιδάκι,
μονάχο του καθόταν, μπροστα σε μια παραλία
βοτσαλα κοντά στα πόδια του κι ενα σπασμένο φτυαρακι
η αλμύρα του 'χε σκληρύνει τα μαλλάκια
και στα χέρια του αμμος και φύκια
τα ματάκια του, χαρά και πλήξη μαζι, κοιτουσαν το ζωγραφο,
γυρω απο το ποδι το αριστέρο βραχιολακι με κοραλλια
και πιο 'κει πιατο με συκα, μισοφαγωμενα φλουδια
ο πινακας ειχε ιδιοχειρη αφιερωση που μ' εκανε να σταθω
και να σφιχτει το στηθος μου ωρα πολυ
-παππου παππουλη... συ μου γραφες ποιηματα, συ με ζωγράφιζες
συ με κρατουσες αγκαλιά, συ αρχες και νομους μου εξηγουσες
συ ησουν πατερας, κανενας αλλος και γρηγορα εφυγες.
Στην αυγουλα της ζωης μου - εγραφες στον πινακα - στο κοριτσακι το γλυκο μου με το σκισμενο φρυδι, αχ παλιοποδηλατο!, εγραφες παππου...
Στο δρομο του γυρισμου, το βραχιολι βγαζαμε απο το ποδι
συνομωτικα γελουσες, το κρυβες στου ποδηλατου τη θηκη
και τα μαλλια κοτσιδες μου 'πλεκες σα να σουνα η Μαρω η νταντα
Τι ξερει εκεινη ελεγες απο τα μαλλακια του παιδιου μου;
Βανιλια μυριζες παππου, μαζι με το στυφο τσιγάρο
και εκεινο το μαντηλι σου απο την τσεπη κρυφα στο ειχα πάρει
κι ακομη το εχω, εδω μες στο κουτι που δεν πεταξα,
μονογραμμα Χ.Ν. στις φωτογραφίες, σφαίρες πολλές, γραμματα,
σκίτσα σου, σελίδες σκισμένες απο βιβλία αγαπημενα σου
και η τουφα σου παππου την τελευταια μερα σαν πεθανες
σε εκεινο το κρεββατι, σε εκεινο το σπιτι
τη μέρα που το ρογχο σε ακουσα 4 χρονων να βγαζεις
και τρομαγμένη πισω απο φουστες κρυφτηκα...
Αφηστε το παιδι τα μαλλια μου να κρατησει ειχες πει
και ολοι υπακουσαν, ησουνα νομος παππου για ολους
μα για εμένα ο πατέρας που ελειπε μακριά ησουν παππου μου
κι ακομη και τώρα για σενα κεριά ανάβω στις παλιοεκκλησίες που δε χώνευες
κι ακομη και τώρα για σενα κλαίω, και το σπιτι σου τα ορνια να το γκρεμισουν δε θα αφησω, στο κρεββατι που πεθανες πετρα δε θα πέσει επανω.
Τη μουρια με την κουνια μας τη φυλαξα μπροστα πεφτοντας κι ας φωναζαν κι ας εβριζαν, τι ξερουν αυτοι μωρέ παππου;
Και το ψηλο το κυπαρισσι σου στο πισω μερος του κηπου διπλα απο το σφαλιστο πηγαδι, εκει στεκει κι αυτο..
Και το γραφείο σου που κλειδωνε με το περιεργο κλειδι και τα κρυσταλλινα ποτηρια που το κρασι σου επινες, οπως τα αφησες απαιτησα να μείνουν, μεσα στην ιδια καρυδενια σιφονιέρα μαζι με τις δικες μου βαφτιστικες μπομπονιέρες που συ κρατούσες θησαυρο ιδιο.
Ολα θα στα κρατήσω, ολα, οπως στον υπνο μου ερχεσαι και μου λες και με ζωγραφιζεις παλι..
"Κουκλα ζωντανη με τα χειλακια τα ομορφα και τα ματακια σου τα μεγάλα γιατι παντα τοσο λυπημενη μοιαζεις;"...συ τα 'λεγες, συ..

1992 Πλού-γή