Το καράβι (Πλου-γη)

Μετρημένες λέξεις με το μολύβι
- τόσες χωράνε εδώ -
και επειτα η ρέμβη του ουρανού
του γκρίζου σύννεφου και της βροχής του
Ηθελα να εχω την υπομονή να περιμένω
μα αλλιως γεννηθηκα,
ειχαν τα μάτια της γεννεάς μου φωτιά
έπρεπε λοιπον με καύσιμο να την τροφοδοτω
γιατί ειχα και εγω γεννιά να δωσω.
Τρεις εδωσα και άλλες τρεις έχασα
τρεις φορές βρηκα τον κόσμο
και αλλες τόσες μου εφυγε
μα να ηρεμω δεν έμαθα.
Το αιμα ήταν πολύ δυνατό
ενας πόνος στις φλέβες
στα μάτια ο δρόμος, το τάξίδι
και μια λαχτάρα στη μυρωδιά του άντρα...
Σκόρπιες λέξεις με το χέρι
- να τις μαζεύω, να τις πετώ ξανά -
και επειτα το χτυπημα στο στηθος,
πανω στην πόρτα τη δική μου,
το αντικρυσμα ενος πουλιου
σαν πανω απο θάλασσες πετά...

Εκει τελειώνουν ολα
σε εκείνο το πουλί, σε εκεινη τη θάλασσα,
τιποτα παραπέρα δεν υπάρχει
Το έμαθα το μυστικό απο τα κύματα
και τα καραβια που χορευουν ζωηρά
δένοντας χρωματιστά πανιά,
καράβια διχως αγκυρα καμία.

Πλου-γη
(πανω στο καράβι για Κέρκυρα, Ιουλιος)