Το κέρμα (Πλού-γή)

Ποσες λέξεις μπορούν σε μια παλάμη να χωρέσουν;
Εκλεισε τα μάτια και κοιταξε μπρος του το τείχος
Δεν το 'βλεπε, ήταν ψηλό κτιστό με λίθους

Τις λέξεις προσπαθούσε να κρατήσει σ' εκεινο το χέρι
τις κούνησε αργά κι άκουσε το ανακατεμά τους
Το χαμογελό του ήταν αχνο με ενα περιγραμμα ζωγραφιας

Ναι, την ενοιωθε εκει δίπλα να φυσάει κι αλλους ηχους
μεσα στα αυτια του, να γαργαλαει τους λοβους του
να χαιδευει χαδια στο προσωπο του, να μουρμουριζει

Ποσο σφιχτα να μπορουσε να κρατησει ακομη το χέρι του;
Κουράζοταν, οι λέξεις μπορουν να γίνουν πολυ βαριές
κι εκεινο το τειχος εκει, ορθό μπροστα, στα κλειστα τα ματια

Γύρισε και την αρπαξε απο τα μαλλιά, ηθελε τα δαχτυλα του
γυρω απο το λαιμο της να κλεισει
- "γκρεμισέ το
πάρε πίσω αυτές τις λέξεις
δε τις θέλω εδώ
κουράστηκα στα χέρια να σε κρατω
μαζι μ'αυτες"

- "Την πρωτη ρωγμή για χάρη σου θα κανω"
του απάντησε
κι ευθυς το τριξιμο τάραξε το τείχος
καθώς τα χείλη του τ' αρπαξε με λαιμαργία
την ανάσα του κατάπιε
και το μικρο ρολόι της το χρονο χτυπαγε

Στο σμιξιμο εκεινο φανηκε η ασημενια κλωστη
που τοσο καιρο τους ενωνε
ομφαλιος λωρος του σκοταδιου του απέραστου
Θα χρειαστει η βαρκα και δυο κερματα
για να περάσουν μαζι απέναντι...

(Πλού-γή)