Το δικό μου Ναύπλιο (Πλού-γή)

Κάθε απόγευμα ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του κάστρου
η μια πολεμίστρα τα κυματα μου δειχνει
και η άλλη τον αφρό τους
Στο ψηλοτερο σημειο σκαρφαλώνω
τ'Ανάπλι να στέκεται χρυσάφι μες στη χουφτα μου

Καθε πρωι καλοκαιριού σε ενα βαρκάκι μπαινω
το ένα κουπί τους γλάρους σημαδευει
και τ' αλλο τα φτερά τους
Εξω απ'το μικρό φρουριο στέκομαι
το Μπουρτζι να μαζευεται στα πόδια μου

Το βράδυ ομως δεν ξέρω και εγω τι περιμενω
μορφή δεν εχει, μηδέ μιλιά και κινηση
μα σαν περνάει, τρελλαινει τους αερηδες
τα παλιά τα τειχη της Μυκήνας
στο κρυφό σοκάκι των Ναπλιωτών,
ταρακουνά...
πετρα πετρα πρεπει να αγγιξω
κοκκο κοκκο να φυσήξω
στου χώματος το πέταγμα
τα γράμματα να ανθισω...
για να βρω, να βρω...

Ολα μου τα περίεργα εδω σε αυτη τη θάλασσα βρισκονται
Αναπλιού ανεμο
Μυκηνας σκοτάδι
Επιδαυρου χωμα
και Αργους μέταλλο
θελω για να χτισω το δικό μου το στοιχείο
που κρυφτηκα θεέ μου τοσα χρόνια...
Και ο τοξότης απο ψηλά που σημαδευει
κρατάει αστέρι στο ενα χέρι
και βέλος μαρμαρένιο στο αλλο...

(12/08/2001 - Ναύπλιο - παραλία Αρβανιτιάς)