Το Συρτάρι της Πεταλούδας (lykofos)

Ο κόσμος είναι μικρός. Θαρρείς όλος στριμωγμένος σε μια γωνιά..
Ένα σετ ανθρώπων, όπου κι αν ζει, είναι μια μικρογραφία όμοια με οποιαδήποτε άλλη.

Σε μια ζωντανή χαραμάδα στο βλέμμα... πέρα απ' το σύνορο των χαμηλωμένων φρυδιών, εκεί που σπάει των γουρλωμένων ματιών η λαχτάρα... ένα δωμάτιο, πάλλεται στη δίνη του χρόνου.
Κάθομαι βουλιαγμένος στη βαριά πολυθρόνα, με το δεξί μου χέρι να στηρίζει το κεφάλι, ως άλλος Άτλας τη γη, αφήνοντας τις ανάσες μου να χαϊδεύονται στις σκοτεινές γωνίες.
Το ημίφως χαρίζει στα πράγματα τη διάσταση που τους αρμόζει, κι η μοναχικότητα, όσο μ'αφορά, διαθλάται σε βουίσματα..
Σπάνια γαλήνια στιγμή, μιας βιολογίας που τρέμει στην ιδιοσυχνότητα του πανικού... Το αρνητικό του μυαλού μου προβάλλεται στο σκούρο του κλειστού παραθύρου, κι αρχίζω να ταξιδεύω στη θέα..
Πεδία μαχών της προηγούμενης ζωής μου.. Ματωμένες κραυγές θριάμβου στα όρια της ψύχωσης που μου φόρτωσαν το δύσκολο κάρμα του παρόντος.. Ένταση, δύναμη, νίκη! Η ζωή δεν είναι δόγμα, αλλά μια εντελώς προσωπική παλινδρόμηση. Τί θα μπορούσε να με αποτρέψει απ' το "κακό";
Οταν οι μικρόκοσμοι (βιολογικοί και πνευματικοί) ενός ανθρώπου συμμαχούν, χάνεται... Μπορεί να πλεύσει επιβιώνοντας επιτυχώς στα πάντα, κι έτσι χάνει την επαφή του με τον μίτο.. Δεν έχει πλέον σημείο αναφοράς.. αρχή και τέλος.
Δεν υπήρξε ποτέ τέρας ισχυρότερο του μασκοφόρου "εγώ" του ανθρώπου, κι αν δεν είναι Θείο αυτό, είναι αδιαμφισβήτητα σατανικό.
- Έχω ξαναβρεθεί εδώ!
Στιγμή που νοιώθεις πως έχεις βιώσει ξανά και ξανά.. έως ότου... τα ίχνη σε οδηγήσουν αλλού.
Γεμίζω το στόμα αλκοόλ, φέρνοντας με το αριστερό μου χέρι το ποτήρι στα χείλη, μήπως κρατήσω λίγο ακόμα μαζί καρδιά και νου.. Το υγρό πυρ διώχνει τους εισβολείς της λογικής, καθυστερώντας έτσι την άλωση του ονείρου..
Πέντε αισθήσεις είναι πολλές!
Αναπόφευκτα, στο κορμί σου θα ξεσπάσω ξανά. Όλα εσύ θα τα πληρώσεις, κι εγώ για σένα. Θύτες και θύματα συνθηκών.. κοινών.
Η εικόνα σου, θολή ακόμα, στοιχειώνει ολόκληρο τον έναν τοίχο απ' τους τέσσερεις μου, εκείνον που βγάζει ανατολικά της ζωής..
Ανάβω τσιγάρο να σε πνίξω.
Θυσιάζω το κερί που μου χάρισες στον βωμό της σιωπής, πάνω στο βαρύ ξύλινο γραφείο.
Φωτιά.. μορφοποίηση.. μετάλλαξη.. εξέλιξη.
Ακόμα κι αν είχα ότι προσδοκώ, πάλι κάτι θα μου 'λειπε..
είτε γιατί αυτό που ελπίζω δε γνωρίζω πως δε μου ταιριάζει,
ή γιατί δεν έχω χτίσει μέσα μου ακόμα τα θεμέλια
της εξωτερικής μου γαλήνης..
Θέλω να γράψω
ξανά μουσική, ποίηση.. μα είναι μάταιο αν δεν νοώ
την ιστορία/ζωή που όλοι μας γράφουμε κάθε λεπτό..
Θέλω να ξέρω.
Έχεις σκαρφαλώσει ποτέ τις σταγόνες της βροχής;
Γέμισες ποτέ τα σωθικά σου χρώμα αυγερινό;
Έκανες έρωτα ποτέ με τις μυρωδιές φθινοπωρινού λυκόφωτoς;
Ένοιωσες ποτέ να πλέεις την καρδιά σου στους ψίθυρους του δάσους;
Ψυχή και σώμα, έζησες ποτέ πραγματικά;
.. γοήτευσέ με. Σε προκαλώ!
Σε παρακαλώ... Γοήτευσέ με...
Γίνε αυγή και ξύπνα τις αισθήσεις μου.
Γίνε λυκόφως και γλυκά ξημέρωσε με,
κι ας μη σ' αφήνει το μυαλό μου...
Ο κόσμος είναι ένα τραγούδι.
Αρκεί να πιάσεις το ρυθμό και
ν' αγαπήσεις τα φάλτσα σου..
Σε κάθε χτύπο της καρδιάς η πραγματικότητα διαθλάται
σε ιδιοσυχνοτικές οάσεις,
σπρώχνοντας τον νου όλο και πιο βαθιά
στην έρημο..
Όσο ανακαλύπτω πόσο μαζί δεν μπορούμε να είμαστε,
τόσο γιγαντώνεται το μόνος μου, και πλημμυρίζει τα πάντα
κι όλα είμαι εγώ, κι όλο πιο καθαρά με βλέπω.
Κι αν ζωή είναι οι άνθρωποι, ζωή είμαι μόνο εγώ.
Τα όμορφα και τ' άσχημα μου ζω παντού,
και μόνο εγώ ευθύνομαι, ευτυχώς..
Ο κόσμος ρευστός σ 'ένα ποτήρι που 'χει το σχήμα μου.
Κάθε γουλιά του η γεύση μου, και
κάθε ανάσα του η δική μου μυρωδιά,
μέχρι που μπορώ να τον θεωρώ εντελώς δικό μου.
Ο τόπος κι ο χρόνος στ' ακροδάχτυλά μου πλαστελίνη..
Το πέρασμα, σενάριο εκδρομής σ' άγνωστο δρόμο.
Δεν υπάρχει τίποτα στο σκοτάδι όσο κρατάς τα μάτια ανοιχτά..
Απ' όπου κι αν φύγω, όπου κι αν βρεθώ, όλα είναι εγώ, εδώ.
Όλα τα 'χω εδώ.. για σένα.. που 'σαι εγώ..
Γίνε εσύ! Γοήτευσέ με..
Γοήτευσέ με περισσότερο απ' όσο εγώ με γοητεύω, κι ας μη
σ' αφήνει το μυαλό μου. Η καρδιά μου σε ζητά..
Όχι! μη μου τελειώνεις! όχι εδώ.. πάνω στα καθαρά
παιδικά μου σεντόνια.. όχι τώρα.. που μόλις άρχισα αλήθεια
να σ' αγγίζω. Βιάζεσαι.. Αγωνιάς να ζήσεις κι έχασες
το μετέωρο μεσοδιάστημα για μια σίγουρη αρχή στο τέλος...
Σ' αγαπάω.
Ναι, σ' αγαπώ, γιατί είσαι εγώ.
Πλάσμα εύθραυστο μ' ανάγκες και χάρες ιδιαίτερες, μα
σε συνήθισα και δε με γοητεύεις πια..
Μη μου χρεώνεις τη φύση μου!
Χρέωσε μου το εγώ μου, μα όχι το είναι μου.
Δε μ' έφτιαξα εγώ, απλά με διαχειρίζομαι.
Έτσι είμαι κι έμαθα πως να μ' αρέσω, μιας κι είμαι
εγώ οι "έξι" αισθήσεις που σε ζωντανεύουν μπροστά μου..
Κι όσα είμαι, τόσα έχω.
Κλωτσάς τα φύλλα, κι η μαγεία χάνεται.. ψηλά,
σ' εκείνο το συρτάρι του νου που κοιμάται εκείνη
η γοητευτική πεταλούδα περιμένοντας να τελειώσει
το φθινόπωρο, που τη γέννησε, να γίνει σκουλήκι ξανά,
στους πόρους του ξύλου να τρυπώσει, να μυρίσει του δάσους καρδιά..
Δεν έχω κάτι μαζί σου! Ποτέ δε θα 'χω.
Μόνο αφορμές μπορείς να γίνεις για μένα..
Όλες οι αιτίες είμαι εγώ. Μα, σα να 'ναι γραφτό μια γοητευτική σου
αφορμή κάθε αιτία μου να περιμένει..
Πίσω στον πειραγμένο κόσμο μου λοιπόν.
Κλείσε το παράθυρο. Δε θα με δεις ξανά.
Πάω σπίτι, κι έχω δρόμο ακόμα..
Μη σταματήσεις για άλλον έναν "εγώ" να ψάχνεις, και ξανά..
Μιας κι αυτός θ' αφορμίζει κάθε φορά τις αιτίες σου εκείνες
που 'χεις ανάγκη, να εξελιχθείς.. Σε τι;
Μακάρι να 'ξερα.. Σε πεταλούδα ίσως.. Σκουλήκι!!