Του Μπρέγκο (Πλού-γή)

Μια λύση υπάρχει...

Μυστικά τοπία, μισά χαραγμένα σημάδια...
Και μια φωτιά τριγύρω, κανείς μην πλησιάζει

Τα αγρίμια ημέρωμα δεν παίρνουν
τα μελλούμενα στα μάτια έχουν
το παρελθόν στο βλέμμα
και το παρόν τους το πετάνε
μα ποιος πλησιάζει κοντά για να τα δει;
ποιος χρειάζεται θηρίου βοές;

Κι η ψυχή πώς να ημερώσει μέσα σε τούτα τα κλουβιά
Πώς να μωρωθεί και σε ποιο στήθος;
Να τριγυρνά μπορεί μέσα στα σίδερα
Το κλάμα της να τρώει, χορτάτη να είναι.

-Το δέντρο στέκει στις ρίζες του βαθιά φυλακισμένο
Μα με τον άνεμο χαϊδεύεται, με τη βροχή υγραίνεται-

Η ψυχή τούτη μπορεί δέντρο να γίνει;
Κλεισμένη να πετά, με το χέρι στο στόμα να φωνάζει;
Με τα μάτια δεμένα να βλέπει, διψασμένη, νερό να βγάζει;
Και με τις γλώσσες της φλόγας της να δένεται;

-Πόσο μέσα της πρέπει η ψυχή να σκύψει να καταφέρει το σύνορό της να δει; -

Κι αν το σύνορο δεν υπάρχει, πασσάλους να στήσει, τη σκιά της να καρφώσει.

Πλού-γή

* Ο τίτλος αναφέρεται στον Bregovic