Τα φύλλα της μάνης... (Πλού-Γή)

Άκουγα, κοιτούσα και έκλαιγα
Τα σωθικά μου έτρωγα, το δέρμα μου έσκιζα
Τα χείλη μου μάτωνα, έτρεχα έξω
Μα Δε μιλούσα
Γιατί περίμενα το ποτάμι μέσα μου
Και άλλο να φουσκώσει
Η θάλασσα στο στήθος μου πιο βαθιά να σε πνίξει
Θαμμένο κάτω από τις ρίζες μιας μάνης να σε δω
Τα χέρια σου μαζί με τα κλαριά της να μπλεχτούν
Οι φλέβες σου δρόμοι στα φύλλα της να γίνουν.
Βροχή να κατέβω, στον κορμό σου να τρέξω.

Όποιος αγάπη δε βρήκε στο δρόμο του, θλιμμένα τραγούδια του αρέσει να λέει
Κι όποιος τη βρήκε την καταράστηκε καθώς χαρούμενος τη χόρταινε...
Δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα
Έλεγες, αλλόφρονας, τρελός, ερωτευμένος,
- Θα σε σκοτώσω, από γκρεμούς θα σε πετάξω
Σε πέτρες τα μάτια σου να τσακιστούν
Σε βράχια το σώμα σου να σπάσει
Γιατί σε μισώ-
Φώναζες, κελάρυζες, βοούσες
Με τη φωνή να τρέμει λαχτάρα
Και την ανάσα σου μυρωδιά έρωτα να βγάζει

Πόσο λίγοι γνώρισαν αυτούς τους δρόμους
Είναι οι ίδιοι με αυτούς που γνώρισαν τα κρυφά μυστικά της ζωής
Γύρνα για λίγο πίσω και κοίτα πόσο τυχεροί έχουμε σταθεί
Τι βρήκαμε, τι είδαμε, τι μας άρπαξε και πόσο μακριά μας πήγε
Όταν αγκαλιασμένοι χάναμε τα πάντα
Και στα μάτια της ησυχίας μετά βουτούσαμε να τα πιάσουμε…
Έναν έρωτα περιμένουν όλοι, χωρίς καν να το ξέρουν
Η αναμονή αιτία της πίκρας και της ησυχίας τους γίνεται
Καμώνονται πως δεν τον θέλουν
Πως τάχα οι ζωές μετράνε αλλιώς για αυτούς
Μα σχήμα στο μέτρο τους να δώσουν δεν μπορούν αν τους ρωτήσεις
Και η φωνή τους πικρούς ήχους ξεφυσά σε μουσικές γεμάτες λύπη
Κάλεσμα σπαρακτικό αγάπης και μανιασμένων ερώτων…...

Πλού-Γή