Τα δωματια του καλοκαιρινού σπιτιού - Φθινόπωρο 2 (Πλου-Γη)
Για λίγες ημέρες δε μπορούσα να έρθω σε καμία επαφή με τον Άρη. Η παρακολούθηση που γίνονταν και στους δυο ήταν ασφυκτική. Μπορεσε μονο και μου έστειλε στα κρυφά, καποια στιγμή, με τη φίλη μου τη Μαρίτα ενα σημείωμα.
"Αν δε σε δω, δεν ξέρω τι θα κάνω. Βρες τρόπο. Αυριο θα σε περιμένω στο σπιτι του Αργύρη, στη Νέα Σμυρνη. Θα πάρεις ταξί και θα 'ρθείς. Αλλο δεν μπορω χωρίς να σε βλέπω. Θα ειμαι ολη μερα εκει. "
Η καρδιά μου αναπήδησε απο χαρά και αγωνία μαζι.
Την άλλη μέρα ημουν ετοιμη να φυγω απο το σχολείο, κάνοντας σκασιαρχείο. Ειχα υπολογίσει πως θα μπορουσα να το σκάσω την ωρα της γυμναστικής πηδώντας τα κάγκελα απο τη πισω μεριά του σχολείου αλλά δε στάθηκα τυχερή. Την ώρα της "αποδρασής" μου, με ειδε ο μαθηματικός του άλλου τμηματος, απο το παράθυρο και επικράτησε ολοκληρη αναταραχή στο σχολείο. Ανοιξε το παράθυρο της τάξης του και αρχισε να μου φωνάζει, να κατέβω απο τα κάγκελα.
Σε λίγη ωρα ημουν στο γραφείο του διευθυντή. Ενας διευθυντής συνηθως πολύ αυστηρός, να με κοιτά με ενα περιεργα μειλίχιο ύφος.
"Ακουσε παιδί μου... ".
Ξερόβηξε λίγο και συνέχισε:
"Κανείς δεν αμφισβητεί οτι είσαι απο τις καλύτερες μαθητριες της Β' λυκείου. Εαν θυμάμαι μάλιστα καλώς, περυσι πηρες και επαινο για τις επιδόσεις σου... Σωστά θυμαμαι;"
Ενευσα καταφατικά και αμηχανη συνέχισα να κοιτάζω τη μοκέτα.
"Αλλά... αλλά... "
Κοντοσταθηκε και με ξανακοιταξε σα να προσπαθουσε να βάλει σε τάξη τα λόγια του.
"Ακουσε Μελίνα... Σε θεωρω πολύ καλο παιδί παρολο που ξέρω οτι γενικά προκαλείς αναστατωση καποιες φορές σε μαθηματα κάποιων καθηγητών. Το γεγονος οτι εισαι τοσο καλή μαθητρια ισως βεβαια μας κάνει και σε συγχωρουμε πολλά, που ισως σε αλλες περιπτωσεις δε θα σου συγχωρουσαμε... Αλλά πες μου... πως ενα κοριτσακι σαν εσένα, μια κοπελίτσα με τόσο ευγενική φυσιογνωμία, μπορεί να φέρεται τοσο ατίθασα, τόσο ζωηρά, σα να είσαι κανά αγορι Μελινα παιδακι μου... "
Σταματησε και εφτιαξε κατι χαρτιά μπροστά του...
Συνέχισα να μη μιλάω... Ειχα συγκεντρωθει στο διάκοσμο του γραφείου...
"Και να... τωρα σε πιάνει ο κυριος Τριανταφυλλου να προσπαθεις να πηδηξεις τα κάγκελα... Τη στιγμη μάλιστα που ξέρεις οτι πριν λιγο καιρό ειδοποιηθηκε ο πατέρας σου, για κάποιες απουσιες αδικαιολογητες που εκανες... Πρεπει να παρω παλι τηλεφωνο τον πατέρα σου παιδι μου τωρα;"
Τον κοιταξα κατάματα...
"Δε θα το ξανακάνω... σας το υποσχομαι... Μην τον πάρετε ομως τηλεφωνο"...
Ειχα αναστατωθει στη σκεψη οτι μπορεί να ξαναγινονταν φασαριες στο σπιτι αλλά πολύ περισσοτερο ειχα αναστατωθει με τη σκέψη για το τι μπορεί να γινονταν αναμεσα στον πατέρα μου και στον Αρη, αν μαθευονταν αυτο το παρολιγο σκασιαρχειο"...
Παρολο το σκληρο του χαρακτηρα μου είχα μια εμφυτη ικάνοτητα να κανω τους ανθρωπους να με συμπαθουν και σε αυτο συντελουσε κυριως η ηρεμη εκφραση που ειχα πάντα στο προσωπό μου. Ετσι και αυτη τη φορά δε δυσκολευτηκα στο να κανω τον λυκειάρχη να μην ειδοποιησει τον πατέρα μου. Ημουν σιγουρη ότι θα το κατάφερνα. Ποτέ δεν επεφτα έξω.
Τον ευχαριστησα και του υποσχεθηκα οτι θα φροντισω να μετριάσω τη ζωηρη συμπεριφορά μου. Ηταν ενας ανθρωπος που φροντιζε να ακουει, πριν κανει ο, τιδηποτε και εγω απο την άλλη ηξερα πως να κανω καποιον να με ακουει και έτσι βγηκε ενα καλο αποτελεσμα για μενα.
Δεν μπορεσα φυσικά να παω στο σπιτι του Αργυρη για να συναντησω τον Αρη. Σχολώντας απο το σχολείο, ετρεξα για το σπιτι, οσο πιο γρηγορα μπορουσα, ετσι ωστε να ειμαι η πρωτη που θα παω εκει και να μπορεσω να χρησιμοποιησω το τηλέφωνο. Η συσκευη βεβαια ηταν κλειδωμένη με κλειδαριά, απο τοτε που ο πατέρας μου ανακαλυψε τις σχεσεις μου με τον Άρη αλλά αυτο δε με εμποδισε. Ειχα ηδη ανακαλύψει τροπο για να την παραβιάζω. Πηγα στο κομοδινο μου οπου κρατουσα καποιες φουρκέτες για να πιάνω κοτσο τα μαλλιά μου. Με μια απο αυτες μπορουσα να ανοιξω γρηγορα την κλειδαριά.
Τηλεφωνησα στο σπιτι του Αργυρη. Ακουγοντας τη φωνη του Αρη, ταράχτηκα σα να τον ειχα μπροστα μου. Το ιδιο και αυτος...
"Ποσο μου έχει λειψει αυτη η φωνή σου" μου ειπε με παραπονο...
"Και εμενα μου εχεις λείψει εσυ" του απαντησα τρεμοντας.
"Γιατι δεν ηρθες;Ποτε θα ερθεις;"
"Δε θα ερθω... δε μπορω να έρθω... "
Του εξηγησα γρηγορα τι είχε γινει και του ειπα οτι το απογευμα ηταν αδυνατον να ερθω, αφου ο πατέρας μου ηταν στο σπιτι...
"Δεν έχεις κανα μαθημα, το απογευμα; Τιποτα γαλλικά; Κανα κολυμβητηριο;"
"Εχω κολυμβηση στις 4 και μιση αλλά ειναι μονο για μια ωρα Αρη... Δεν μπορω... "
"Θα ερθω εγω στον Πανελληνιο... Θα σε περιμένω στην καφετερια που εχει στο γηπεδάκι"...
"Οχι, μην ερθεις... "
Σαστισε για λίγο...
"Γιατι; Δε θες να ερθω;"
"Φοβαμαι οτι ακομη ο πατέρας μου εχει βαλει καποια απο τα ξαδερφια μου να σε παρακολουθουν... Ο Δημητρης δεν εχει γυρισει ακομη στις Μυκηνες... ειναι στην Αθηνα"...
Δε μιλουσε... Ακολουθησε μια αμηχανη σιωπη στο τηλέφωνο...
"Μελίνα... δε θες να με δεις... αυτο είναι... "
Η συνέχεια της κουβεντας μας κατέληξε σε εναν καυγά... Εκεινος να υποστηριζει οτι εγω άλλαξα γνωμη και δε θελω πια να ειμαι μαζι του και εγω να του φωνάζω οτι δε ξερει τι λεει, προσπαθωντας να του αλλάξω γνωμη... Κλεισαμε ο ενας στον αλλο το τηλέφωνο θυμωμενοι ο καθενας για τους δικους του λόγους και αυτος ο μικρός ανοητος καυγάς μας εκανε να χωρισουμε οριστικά... Ο δικος μου εγωισμος ηταν πολύ μεγαλος για να με κανει να τον ξαναπαρω τηλέφωνο, το ιδιο και ο δικος του εγωισμος...
Μετά απο λιγες μερες εμαθα οτι παρατησε τα φροντιστηρια που ειχε ερθει να κανει στην Αθηνα για να δωσει για δευτερη φορά στην Ιατρική και ξαναγυρισε στις Μυκηνες... Ειχα τοσο ταραχτει, λαχταρουσα τοσο να ξαναμιλησω μαζί του μα κατι μέσα μου, το αρβανιτικο πεισμα που αθελά μου το κουβαλουσα στα κυτταρά μου, με έκανε να κρατιέμαι και να προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου οτι εκεινος επρεπε να υποχωρησει πρωτος... Φροντισα βεβαια να "ξεχάσω" οτι και εκεινος το ιδιο αρβανιτικο πεισμα κουβαλουσε μέσα του, πολύ περισσοτερο αφου ειχαμε τις ιδιες ρίζες...
Το ποσο ανοητα ειχα φερθει το κατάλαβα αρκετο καιρό μετα.
Απο τη στιγμη που ο Αρης εφυγε για τις Μυκηνες, καταληφθηκα απο μια περιεργη ενεργεια... Σα να με ειχε πιάσει μια φρενιτιδα που πηγαζε απο την επιθυμία μου να μην τον σκέφτομαι αλλά και απο το θυμο μου που αφησε την Αθηνα.
Εκανα ο, τιδηποτε για να μην τον εχω μεσα στο μυαλο μου. Φροντιζα να μην έχω ουτε μιση ωρα κενη. Μετά το σχολείο πηγαινα στα Γαλλικά ή στο κολυμβητηριο. Ζητησα και γραφτηκα και σε ταξη Ιταλικων με εντατικά μαθηματα ετσι ωστε κάθε μερα να απασχολουμαι με την καινουρια γλωσσα.
Ολα αυτα τα μαθηματα, μαζι με το κολυμβητηριο και το πιανο, γρηγορα με εξουθενωσαν αλλά αρνιομουν να το παραδεχτω... Αν μπορουσα και το βραδυ να κανω κατι για να μη σκέφτομαι θα το εκανα και αυτο.
Προς το παρον το μονο που με εκανε να ξεχνιέμαι λιγο τα βράδυα ηταν τα βιβλία μου... Αρχισα να χαλάω υπερβολικά ποσα για την αγορά βιβλίων, να γεμιζω τη βιβλιοθηκη στην αρχη, μετά το ντουλαπι, μετά το κρεββατι μου και στο τελος το πατωμα... Σωροι βιβλια, στιβες ολοκληρες... Ειχε ερθει πλεον η απομονωση για μενα... Ακομη και τις παρέες μου απο το σχολείο εκανα πέρα... Ακομη και με τα ιδια μου τα αδερφια ειχα ερθει σε ρηξη...
Κανεναν ανθρωπο δεν ηθελα... Μονο να βρισκομαι μονη μου και να μη σκέφτομαι τιποτα.
Μονο με τον Αριστειδη κρατησα επαφές. Βγαιναμε καμιά φορά για σινεμά αλλά ακομη και εκει του απαγορευα να μου ανοιξει οποιαδηποτα κουβεντα για τον Αρη...
Ετσι πέρασε και εκεινη η χρονιά μεχρι το επομενο καλοκαιρι του 87. Εκεινο το καλοκαιρι ο Αριστειδης πέρασε στην Ιατρική και εγω ξεκινησα τα πρωτα μου φροντιστηρια για να προετοιμαστω για τις επομενες πανελληνιες εξετάσεις... Το φροντιστηριο μου ηταν απο τη πισω μεριά του Πολυτεχνειου και το εικοσαλεπτο καθημερινο περπατημα απο το σπιτι μου προς τα εκει στάθηκε η αφετηρια της πρωτης μου πραγματικής εξερευνησης της πολης της Αθηνας...
Εκανα τα παντα για να ξεχασω το χειμωνα που ειχε προηγηθει και για λίγο τα κατάφερα...
(Συνέχεια...)
Πλου-Γη
- (Τα κεφαλαια αυτου του βιβλίου γραφτηκαν απο το 1988 ως το 1992. Καποιες προσθηκες και αλλαγες εγιναν το 1997.)
