Τα δωμάτια του καλοκαιρινού σπιτιού - Του σώματος τα πάθη (Πλου-Γη)

Μετά από μια εβδομάδα βρήκα τον Άρη να με περιμένει έξω από το σπίτι. Ταραχή με κατέλαβε αλλά δεν έδειξα τίποτα. Προσποιήθηκα την ψύχραιμη.
-"Πως βρήκες το σπίτι μου; " τον ρώτησα
-"Ας είναι καλά τα αδέρφια σου"
Τον κοίταξα αδιάφορα την ώρα που έβαζα το κλειδί στην είσοδο της πολυκατοικίας.
-"Δε θα μου πεις να περάσω επάνω; "
Τράβηξα το κλειδί και ξανάκλεισα την πόρτα.
-"Θα ’πρεπε; "
Μου έπιασε το χέρι από τον καρπό.
-"Γιατί το έκανες αυτό; Γιατί σηκώθηκες και έφυγες; Σου αρέσει να φεύγεις; "
-"Μη λες κουταμάρες τώρα... Απλώς έφυγα... "
-"Κι ότι έγινε μεταξύ μας; Δε σε νοιάζει; "

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι. Έλεγα ψέματα αλλά δεν ήθελα να παραδεχτώ το πόσο πολύ τον ήθελα. Πόσο πολύ με είχε αιχμαλωτίσει αυτός ο άνθρωπος. Καλύτερα όπως ζούσα μέχρι τώρα, ελεύθερη χωρίς ιδιαίτερες έννοιες να με βασανίζουν.

-"Έχουμε χωρίσει τόσα χρόνια... Τώρα τι θέλεις και τα ξαναψάχνεις; Ήμασταν πιτσιρίκια τότε"
-"Α, έτσι ήμασταν; "
Η φωνή του ήταν γεμάτη ειρωνεία
-"Και πριν λίγες ημέρες πιτσιρίκια ήμασταν; "
-"Θέλω να ανέβω στο σπίτι μου, έχω δουλειά να κάνω"
-"Βέβαια... τώρα είσαι ανεξάρτητη... έχεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου...;; Και νομίζεις πως μπορείς να γαμάς τον κόσμο με αυτά. "

Δε μίλησα παρά μόνο του έσπρωξα ελαφρά το χέρι ώστε να αφήσει τον καρπό μου.
-"Πες μου " επέμενε "νομίζεις πως κάποια είσαι και όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες; Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Σε ξαναρωτάω... Έχεις βγάλει αρχίδια και νομίζεις ότι μπορείς εσύ να μας γαμήσεις; "

Έσφιξα τα δόντια μου από το θυμό... Γύρισα και έψαξα τα μάτια του γεμάτη κι εγώ ειρωνεία.
-"Σε γάμησα... Δε σε γάμησα; Δε το θυμάσαι; Πριν μια εβδομάδα πάνω στο Παλαμήδι... "
Πέταξε το χέρι μου πέρα με περιφρόνηση.
-"Είσαι για λύπηση... Όταν καταλάβεις πόσο μαλακισμένη είσαι και τι σημαίνουν κάποια πράγματα, τότε ίσως και να μπορέσουμε να ξαναμιλήσουμε... "
-"Δε σου ζήτησα ούτε συμβουλές, ούτε τη γνώμη σου... Καλά κάνω και είμαι μαλακισμένη, αυτό
γουστάρω εγώ και άμα σου αρέσει"

Ξανάβαλα το κλειδί στην είσοδο.
-"Θα σπάσεις κάποια στιγμή τα μούτρα σου... Και μη μου έρθεις πάλι... Βρες κάνα άλλο μαλάκα για να σε γαμάει όταν ξεμένεις... "

Όλο μου το σώμα είχε τσιτωθεί. Ήθελα να του σπάσω τα μούτρα γιατί ο, τι και να έλεγε με πόναγε... Το κατάφερνε αυτό και δεν μου άρεσε.
-"Οκ, θα το έχω υπόψιν μου... Την άλλη φορά θα βρω άλλον μαλάκα... Εσύ πάλιωσες... "
-"Η ίδια, πάντα η ίδια... Θέλεις να ’χεις τον τελευταίο λόγο... Και που μιλάω μαζί σου δεν αξίζεις... "

Πήγε στη μηχανή του, έβαλε εμπρός χωρίς να γυρίσει καν να με κοιτάξει και έφυγε...
Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μου μιλούσε στα ίσια, χωρίς να διστάζει για το παραμικρό, ήταν ο μοναδικός που με είχε ταράξει και συνέχιζε ακόμη και τώρα να με ταράζει. Ο μόνος που δεν μπορούσα να κρυφτώ και ο μόνος που έβλεπε τη σκοτεινή κακή πλευρά μου και μου έλεγε κατάμουτρα πόσο άσχημη ήταν αυτή η πλευρά. Αυτή του η αμεσότητα με εκνεύριζε αλλά ταυτόχρονα την εκτιμούσα. Μου άρεσε γιατί με αντιμετώπιζε δίχως κανέναν φόβο.

Τις επόμενες ημέρες προσπάθησα να ξεχάσω τα όσα είχαν συμβεί.
Είχα αρχίσει να βασανίζομαι από μία παράξενη αϋπνία τα βράδια. Αργούσα πολύ να κοιμηθώ και ο ύπνος μου ήταν σύντομος και βαθύς. Συνήθως ξενυχτούσα για να γράψω. Γέμιζα ολόκληρες σελίδες και μετά τις πέταγα ή στεκόμουν σκεφτική μπροστά από ένα λευκό χαρτί ώρες ολόκληρη λες και ήθελα να παλέψω με τις λέξεις. Ήταν και οι βραδιές που ξενυχτούσα για να βγω έξω βόλτες. Είχα μια παρέα που αποτελούνταν από άλλες πέντε συμφοιτήτριες μου με τις οποίες τα πήγαινα πολύ καλά.

Διασκεδάζαμε πολύ όταν βρισκόμασταν μαζί σε κάποια έξοδο αλλά ακόμη και στο αμφιθέατρο βρίσκαμε τρόπο να ελαφρύνουμε την πλήξη κάποιων πολύ βαρετών παραδόσεων. Ήταν η Ζωή, η Σοφία, η Τζώρτζια, η Μάρω και η Κατερίνα. Κάθε μία από αυτές είχε κάτι το διαφορετικό από τις άλλες και αυτό ήταν μάλλον που μας είχε φέρει κοντά.

Η Ζωή ήταν μονίμως ερωτευμένη σοβαρά με κάποιον, η Σοφία ήταν η μη μου άπτου της παρέας, η Κατερίνα ήταν σε σύγκρουση με το κατεστημένο συνέχεια, πράγμα που μας είχε κάνει να της δώσουμε το παρατσούκλι "τσε", η Μάρω ήταν η ντροπαλή της παρέας και η Τζώρτζια μαζί με εμένα είχαμε αναλάβει το ψυχαγωγικό ρόλο της συντροφιάς, διακωμωδώντας τα πάντα και σχεδόν τους πάντες-συμπεριλαμβανομένων και των εαυτών μας- με τρόπο που έκανε τους άλλους να ξεκαρδίζονται και να μας θεωρούν το πιο αναπόσπαστο και απαραίτητο κομμάτι της παρέας αυτής.

Όταν κάποια από εμάς βρίσκονταν με κάποιον τότε χάνονταν για λίγο από την παρέα μέχρι να ξαναβρεθεί διηγούμενη τις εμπειρίες της. Θεωρούμουν με βάση τον αριθμό των ερωτικών κατακτήσεων η πιο έμπειρη ερωτικά αλλά ήμουν η μόνη που αρνούμουν έντονα να μοιραστώ τις λεπτομέρειες των σεξουαλικών μου συνευρέσεων σε μια κοινή διήγηση μπροστά σε όλες τις άλλες... Συνήθιζα να κλείνω τα αυτιά μου, μισοαστεία, μισοσοβαρά και όταν οι άλλες άρχιζαν να μοιράζονται τις δικές τους. Το πώς έκανα έρωτα, το πώς μου έκανε κάποιος έρωτα το θεωρούσα αδιανόητο να το μοιραστώ με άλλα άτομα, έστω και αν αυτά τα άτομα αποτελούσαν μέρος της καλύτερης φοιτητικής μου παρέας.

Συνήθως οι λεπτομέρειες που άκουγα με τις άλλες ήταν αρκετά πιπεράτες αλλά αντιστεκόμουνα σθεναρά στις προσπάθειες των άλλων να με κάνουν να μιλήσω και να πω ποιος μου είχε κάνει τον καλύτερο έρωτα ή τι συντάρασσε εμένα πάνω στο κρεβάτι.

Η αλήθεια είναι ότι εύκολα ερεθιζόμουν, μου άρεσε ο έρωτας και οι άντρες. Πάντα ένας άντρας μου προκαλούσε το ενδιαφέρον αρκεί να μπορούσα να μιλήσω μαζί του, να καταλάβω ότι εκτός από γεννητικά όργανα διέθετε και μυαλό που λειτουργεί.

Με συγκινούσαν τα δυνατά χέρια, ένα ωραίο βλέμμα, η γραμμή του αντρικού λαιμού, τα αυστηρά αντρικά χείλη, η μυρωδιά του αντρικού σώματος, ο τρόπος που ένας άντρας κάθονταν τονίζοντας ή κρύβοντας με ένα σταυροπόδι το μέρος που κρύβονταν η γενετήσια του ορμή και ο τρόπος που διεγείρονταν ερωτικά το αντρικό ερωτικό όργανο με τρόπο δυνατό κι επιθετικό.

Πως θα μπορούσα αυτά να τα μοιραστώ; Δεν ντρεπόμουν και δεν ντρέπομαι τις λέξεις αλλά πως θα μπορούσα να αποκαλύψω ότι λατρεύω τον έρωτα και λειτουργώ σε αυτόν σχεδόν επιθετικά όπως ένας άντρας. Καμία γυναίκα δεν ήταν έτσι. Ένοιωθα τη διαφορετικότητα μου σε αυτό το θέμα αλλά δεν ντρεπόμουν για αυτό. Θεωρούσα όμως δύσκολο να κάνω κατανοητή αυτήν την κάπως αντρική πλευρά του χαρακτήρα μου σε άλλους. Ποια άλλη γυναίκα θα καταλάβαινε ότι ακόμη και ο τρόπος που μπορούσε να με κοιτάξει ένας άντρας μπορούσε να με διεγείρει σωματικά με μια διέγερση άμεση; Ποια άλλη γυναίκα θα καταλάβαινε ότι την ώρα του έρωτα έπαιρνα τέτοιες πρωτοβουλίες που θα έκαναν όποια τις άκουγε μάλλον να κοκκινίσει από αμηχανία ή να χασκογελάσει μην ξέροντας γιατί. Ποια θα καταλάβαινε ότι για μένα ο έρωτας ήταν ανάσα, ζωή νερό, λύσσα, άφταστη ηδονή όπως ακριβώς και ο, τι ακριβώς είναι και για έναν άντρα;

Έτσι προτιμούσα να μη μιλάω σε παρόμοιες κουβέντες και να αφήνω τις άλλες να αναπτύσσουν τις δικές τους θεωρίες για το ποιος είναι καλός εραστής... Θεωρίες που με έκαναν να κρυφογελάω καθώς δεν καταλάβαιναν το βασικότερο. Ο δικός τους ρόλος ήταν που είχε σημασία... Ο καλός εραστής δεν υπήρχε σαν κάτι το ονειρικό, σαν κάτι το ιδεώδες... Όλοι οι άντρες είναι εκ φύσεως καλοί εραστές αρκεί η γυναίκα να είναι και αυτή καλή ερωμένη... Να τους προκαλεί το σώμα και να ασχολείται μαζί του.

Το σώμα του άντρα είναι φτιαγμένο για να δίνει ηδονή και ευχαρίστηση... Ποιος μπορούσε και μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό; Η διέγερση ενός άντρα είναι φανερή και άμεση, το ίδιο και η εκτόνωσή του σε αντίθεση με το γυναικείο σώμα που είναι πιο κρυφό. Ο άντρας διεγείρεται ακόμη περισσότερο από μία γυναίκα που ψάχνει το σώμα του με πολλούς τρόπους και από μια γυναίκα που του προσφέρεται χωρίς περιορισμούς, μη και όχι, του προσφέρεται γιατί το θέλει εκείνη και όχι επειδή το ζητά εκείνος.

Αλλά αυτά είναι θέμα ένστικτου... Και εγώ διέθετα ένα ζωώδες ένστικτο που πολλές φορές με τρόμαζε και την ίδια. Αναρωτιόμουν για το άγριο της ερωτικής φύσης μου που πολλές φορές έβγαινε στην επιφάνεια και καταργούσε κάθε δισταγμό ή αναστολή. Ποτέ μου όμως δεν το θεώρησα μη φυσιολογικό. Έτσι ήμουν. Με ευχαριστούσε ο έρωτας, τον αποζητούσα, μου άρεσαν οι άντρες, με τον τρόπο που αρέσουν οι γυναίκες σε έναν άντρα και δεν έβλεπα κανένα λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να κρυφτώ από το άλλο φύλο προσποιούμενη τη σεμνότυφη ή ο,τιδήποτε άλλο. Διεκδικούσα και έπαιρνα. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από τον έρωτα. Η κινητήριος δύναμη είναι αυτή η λύσσα και η ορμή όσο και να πασχίζουμε να το κρύψουμε ή να προσποιηθούμε πως είναι κάτι άλλο.

Πλού-Γή (συνεχίζεται...)