Τα δωμάτια του καλοκαιρινού σπιτιού - Του διλήμματος και του ψέματος... (Πλού-γή)
Απο τη στιγμη που μαθεύτηκε η σχέση μου με τον Αλέξανδρο, αντιμετώπισα για αλλη μια φορά προβλήματα άρνησης και δυσαρέσκειας απο την οικογενειά μου. Ο πατέρας μου, αρνουνταν πεισματικά να δεχτεί οτι η κόρη του μπορουσε να εχει σχεσεις που δεν τύγχαναν της πατρικής του εγκρισης και συνέχισε να συγκρούεται μαζί μου σε καθημερινή βαση, είτε με λεκτικές επιθέσεις, είτε με αδιαφορία που ξεπερνουσε κάθε όριο, αφου φέρονταν σα να μην υπηρχα καν μπροστά του. Αυτη του η σκληρή συμπεριφορά με ανάγκαζε και εμενα να φερομαι με τον αντίστοιχο τροπο. Τσακωνόμουν μαζί του με το παραμικρό και οντες και οι δυο πολυ επιμονοι παντα υψώναμε τις φωνες μας ή γυρίζαμε την πλάτη ο ενας στον αλλον για ολόκληρες εβδομάδες μην ανταλάσσοντας ουτε κουβέντα. Η μητέρα μου ηταν το ιδιο σκληρή και εκεινη και συνήθως συμφωνούσε με τον πατέρα μου προσπαθουσε μεσα απο ατέρμονες συζητήσεις να με πεισει οτι ο Αλέξανδρος ενας χωρισμενος με δυο παιδιά, 20 χρονια μεγαλύτερος μου δεν επρεπε να ειναι μαζι μου και εγω μαζι του.
Δεν ήμουν σε θέση ομως να ακουσω τίποτα. Δεν είχα ουτε τη διάθεση, ουτε την απαιτούμενη συγκατάβαση στις συμβουλές ακομη και των πιο στενών συγγενικών μου προσώπων. Το μονο το οποίο ειχα συνέχεια μεσα στο μυαλό μου και το οποιο με καθοδηγουσε στη σχεση μου με τον Αλέξανδρο ήταν ο ζήλος μου να μάθω οσο το δυνατον περισσοτερα πράγμα για το σεξ και τιποτα αλλο. Τον έβλεπα ως εναν ωραιο ενδιαφέροντα άντρα, ο οποιος με μάθαινε με διάφορους τρόπους τι σημαίνει καλός ερωτας και πως να δοκιμάζω τις αντοχές μου αλλά και τις εσώτερες παρορμήσεις σε αυτον. Ακομη και το γεγονός οτι μετά απο κάθε ερωτική συνευρεσή μας, ανοιγε τις πιο ενδιαφέρουσες συζήτησεις με κράταγε κολλημένη κοντά του πολλές φορές ως τα πρωινά. Του άρεσε και του ίδιου να κουβεντιάζει μαζί μου, καθισμένος διπλα μου, κρατώντας με στην αγκαλιά του, καπνίζοντας αδιάκοπα, κανοντάς με να φιλώ τα χείλη του ασταματητα καθώς η μυρωδιά του καπνού στο εσωτερικό του στοματός του ηταν για μένα διεγερτική, οπως ειναι ακόμη και τωρα. Ισως επειδη ποτέ δεν κάπνισα η ίδια...
“Μελίνα, μου αρέσει κοριτσάκι μου, που κουβεντιάζουμε ετσι... Μου αρεσει που ξέρεις να κουβεντιάζεις Μελίνα... Μου αρέσει που θυμώνεις, που πεισμωνεις, που διαμαρτυρεσαι οταν κάτι δε σου αρέσει... Και ολο θες εξηγησεις... Τι θα σε κάνω εγω Μελινα;” αναρωτιόταν με εναν ψευτικο προβληματισμό περιμένοντας να του απαντησω κάτι πονηρό, οπως συνηθως εκανα ή να τον αγκαλιάσω δαγκωνοντάς του το αυτί. Ειχαμε γρηγορα αναπτυξει μικρές κινήσεις και αντιδράσεις μεταξύ μας που έκρυβαν μια συνωμοτική τρυφεροτητα που μου άρεσε και του άρεσε πολύ.
“Μιλα μου” του ελεγα και εγω πολλές φορές οταν μετά τον έρωτα ξαπλωνα διπλα του αρεσκόμενη στο να οσμίζομαι τη μυρωδιά του σωματος του, αρεσκόμενη στο να ακούω τη φωνή του... “Μιλα μου, πες μου για εκεινο το βιβλιο σου”... Οι περισσοτερες μας κουβεντες ειδικά στην αρχη, ειχαν να κάνουν με τα βιβλία του, το πως τα εγραφε, τους ηρωές του, τις ιστορίες τους, τις ζωες τους. Ηταν μια συνήθεια που ειχα και εγω, το γραψιμο και πολλές φορες απολαμβανα να μιλάω για αυτο... Διαβάζαμε μαζί αυτά που εγραφα, με εκρινε, με διορθωνε, με επαινουσε, με καθοδηγουσε ενδιαφερομενος συνεχως εστω και μια σειρά μου σε ενα τετράδιο. Μαζι κοιτουσαμε και τα δικά του προσχέδια σε χαρτιά και στον υπολογιστή του. “Ματάρες!! ” συνηθιζε να φωνάζει οταν του ειχα κάνει μια σωστη παρατηρηση ή οταν κάτι απο αυτά που ειχα γράψει τον ενθουσίαζε. Ηξερε τις ανησυχίες που κουβαλούσα μέσα μου συνεχεια και κατα κάποιον τροπο -ισως γιατι υπήρχε και η διαφορά ηλικίας-του αρεσε να λειτουργεί απεναντί μου ως δάσκαλος πολλές φορές. Μου έδινε οδηγίες για το πως πρεπει να φέρομαι σε μια ποιητική βραδυά, για το τι ακριβώς να λέω στα εγκαίνια της εκθεσης ενος ζωγράφου, πως να διορθώνω τα γραπτά μου... τετοια πραγματα... Ηταν ώρες ομως που ο ίδιος γινόνταν εντελώς αναρχος και μπορεί και λίγο τρομακτικός... Ειχα την αίσθηση οτι και αυτος βασανίζονταν-οπως κι εγω-απο πολλά ερωτηματα μέσα του... Φροντιζα όμως να μαθαίνω κοντά του... Μπορεί και να κράταγα απο εκεινον μονο ο, τι με βόλευε... Ποτέ δεν του στάθηκα πιστή και υποταγμένη ακροάτρια και αυτό οπως μου ειχε εξομολογηθεί τον γοήτευε...
Συνηθίζαμε να κάνουμε έρωτα με μεγάλη ενταση και πάντα μετά τα αγκαλιάσματα και τις ξέπνοες φωνές στο κρεββάτι, ακολουθούσαν αυτές οι συζητήσεις... Πασχιζα να προσποιηθώ πως ολες με ενδιέφεραν, πασχιζα να πείσω και τον εαυτο μου πως όλες εχουν σημασία αν και αυτό που με ενδιέφερε περισσοτερο πολλές φορές ηταν να παρατηρώ προσεκτικά τις εκφρασεις του όμορφου προσώπου του και των μεγάλων ματιών του... Προσπαθούσα αδιάκοπα να βρω τι κρύβεται πισω απο κάθε τι... Ημουν σε μια πρωτογνωρη φάση της ζωής μου που λειτουργούσα οπως ενας μύλος... Ενα απο εκεινα τα βράδυα που ειχαμε τυλιχτεί χωρίς ανασα γυρω απο τα σεντόνια και η απολαυσή μας ειχε σταθει μεγάλη, μου εκανε ενα ερωτημα που ποτέ δεν το εχω ξεχάσει-ανοησία μου ισως-και πάντα ορθώνεται απειλητικό μπροστά μου σε δυσκολες αποφάσεις... Μου χάιδεψε τα μαλλιά οπως ξαπλωμένοι αντικρυζαμε ο ενας τον αλλον: ”πες μου αγαπούλα μου, τι αξίζει περισσοτερο; τι θα διάλεγες αν σε εβαζαν σε ενα θανάσιμο δίλημμα; Το βραβείο νομπελ σα συγγραφέας ή μια νύχτα ξέφρενου πάθους που δε θα μπορούσες να ξαναζήσεις; ”... Βεβιασμένα του ειχα απαντησει οτι θα προτιμούσα το δευτερο - μπραβο το κορίτσι μου, μου ειχε πει, επιβραβευοντας την απαντησή μου με ενα φιλι-αλλά μεσα μου δεν ημουν καθόλου σιγουρη... Ενοιωσα τύψεις φευγαλεες σαν κατάλαβα οτι ισως τελικά προτιμούσα το πρωτο και είχα δώσει αυτη την απαντηση απλώς για να μην τον δυσαρεστήσω μετά απο την παθιασμένη ερωτική συνεύρεση που ειχαμε μαζί... Χρονια μετά αυτη η ερωτηση δε φευγει απο μέσα μου και η απάντηση παντα αλλάζει... Ακομη δεν εχω αποφασίσει ποιο αξίζει περισσοτερο... Ισως αισθάνομαι λιγο αμηχανια για την ελλειψη αποφασιστικότητας μου σε μια απαντηση που ειναι προφανής για πολλους... Καποιος ειλικρινής με τον εαυτο του θα διάλεγε το νομπελ, καποιος ευαίσθητος θα διάλεγε το ξέφρενο πάθος... Αρα ειμαι ψεύτρα, άρα στερούμαι εστω και ελάχιστων ψηγμάτων ευαισθησίας...
Κι ομως δεν ήταν μονο αυτο που με ταλάνιζε σα σκέψη... Ήταν η ίδια η δυνατότητα επιλογής και κυρίως η διττή σημασία που θα αναδεικνύονταν απο την προτιμησή μου... Διάλεγα την ξέφρενη νύχτα πάθους -που ποτέ δε θα μπορούσα να ξαναζήσω-γιατί αυτο με προσταζαν τα ενδότερα ενστικτά μου... Τα ενστικτα που με αυτή την αποφαση θα εβγαζαν στην επιφάνεια την αγαπη μου για λαγνεία, την επιθυμία για αισθησιασμό που με κατάτρυχε πάντα και την εκρυβα καλά πισω απο ευγενείς τρόπους ή ψυχρή συμπεριφορά που κρατά τους άλλους σε αποστάσεις... Και αν διάλεγα το Νομπελ απο την άλλη τι ακριβώς θα διαπίστωνα η ίδια για μένα; Ποσο έχω ηδη διαβρωθεί στα 19 μου μονο χρόνια απο τη λαχτάρα της δοξας και της επιβεβαιωσης... Θα κατανοουσα με φρικη ισως το σχιζοφρενικό ποιόν του χαρακτήρα μου που συνεχώς τα έβαζε με το κατεστημένο και τους εκπροσώπους του, περιφρονώντας ο, τιδηποτε εκπροσωπούσε την καθεστηκυια τάξη και αλάς, απο την άλλη καρδιοχτυπούσε στην τρελλή σκέψη και ονειρο οτι τα γραπτά μου και η συγγραφική μου ιδιοφυής φλέβα θα αναγνωρίζονταν με το μέγιστο των βραβείων απο τη σουηδική ακαδημία...
Εχοντας δώσει αυτή την απαντηση και έχοντας ηδη δεχτεί το φιλί επιβραβευσης του συντρόφου μου στο κρεββάτι και στις συγγραφικές ανησυχίες ανασηκώθηκα και κοιταξα σαν υπνωτισμένη τον απέναντι τοιχο... Ενα μεγάλο διακοσμητικο περίεργο αντικείμενο κρέμονταν απο ενα καρφί, τοσο τρελλά φτιαγμένο που ξαφνου ηταν λες και μου τόνιζε ακομη περισσότερο τη δισημία και αμφισημία που με ταλάνιζαν... “Και εγώ αυτο θα διάλεγα” ακουσα τη φωνή του απαλή πισω μου και ενοιωσα το χέρι του να μου χαιδεύει αργά και απαλά την πλάτη... Ειχε ηδη καταλάβει ποσο ψευτρα ημουν ή αραγε με ενοιωθε καλά γιατί ηταν το ίδιο ψευτης και αυτος; Γυρισα και τον κοίταξα... Ξαπλωμένος ειχε ανάψει τσιγάρο... Θαυμασα ακόμη μια φορά το αντρικό του στέρνο και την αυστηρή γραμμή του λαιμού του-πάντα με συγκινούσαν τετοιες λεπτομέρειες και με ερέθιζαν ερωτικά-και προσπαθώντας να φανώ πολύ σοβαρή του απάντησα... “Μα το πάθος ειναι η μεγαλύτερη κατάκτηση ενός ανθρωπου”... “Ψευτρα, ψευτρα, ψευτρα” μου φώναζε μια φωνή μέσα μου... “Αγαπούλα μου, είσαι σοφή μα εδώ κάνεις λάθος, το πάθος δεν κατακτιέται, υπάρχει και ξεπετιέται συνέχεια... “...
Και ετσι άρχιζε ενας γύρος συζητήσεων μετά τον έρωτα πανω στα πιο απιθανα πράγματα που ποτέ ενα φυσιολογικό ζευγάρι δε θα συζητούσε’... Μα εμεις δεν ημασταν ενα φυσιολογικό ζευγάρι... Ημασταν προσωπικότητες στα ορια της διαταραχής ισως... Πολλές φορές το συλλογιζόμουν αυτο και οταν του το έλεγα γελούσε δυνατά... Γιατί ομως να βασανίζομαι ετσι απο μια τετοια ευκολη για αλλους ερώτηση, ανοητης για μερικούς αλλους... Σαν τη σκεφτόμουν αργοτερα και σε άλλες στιγμές αλλά και σε μελλοντικές κουβέντες μας, προσπαθούσα να εξαλειψω την επικριτική διαθεση απεναντι στον εαυτό μου και να μου δώσω ελαφρυντικά για ό, τι και να διάλεγα... Κι αν διάλεγα το δεύτερο... Τι πιο φυσικό για μια νέα γυναίκα μολις 19 ετων που ολο της το είναι διψάει να γνωρίσει νέες εμπειρίες και να ρουφήξει τη ζωή στο μέγιστο βαθμό της εντασής της;
Τα υποτονικά πραγματα, οι υποτονικές καταστάσεις πάντα με απωθούσαν, μου προκαλουσαν μια αίσθηση ανίας, αφόρητης πλήξης και ενός μυστικού φόβου... Το ξέφρενο πάθος, το τεντωμα στα όρια, αυτό ηταν που λατρευα - ή ετσι νόμιζα-και θα επρεπε να ενοιωθα περήφανη για αυτο... Ας διάλεγα λοιπόν το ξεφρενο πάθος της μιάς φοράς που ανθρωπος αλλος δεν έχει ξαναζήσει στον αιωνα τον άπαντα και που δε θα ξαναζούσα ποτέ... Η γευση που θα μου εμενε πισω μου αρκούσε... Μου αρκούσε; ; Διάλεγα το πρωτο... Εγραφα απο τα εφτά μου χρόνια, απο τοτε που εμαθα πως να κρατάω σωστά το μολύβι και να κολλάω τις συλλαβές... Ειχα γεννηθεί για να γράφω, ετσι πιστευα, ετσι νόμιζα... Το μολύβι ηταν προέκταση των δαχτύλων του δεξιού χεριού μου εχοντας ήδη κάνει μάλιστα στον παραμεσο το χαρακτηριστικό εξογκωμα που έχουν οσοι γραφουν πολύ... Ηταν δυνατόν εγω που απο τα δέκα μου κιολας ειχα φτιάξει τα δυο πρωτα βιβλία μου, που τιποτα δε μου άρεσε περισσοτερο απο το να απομονωνομαι και να γράφω να μη συγκινηθώ απο το τρελλό, αστειο ονειρο ενος Νομπελ συγγραφής; Μα ενας συγγραφέας ειναι συγγραφέας οταν διαλέγει ενα βραβείο απο την ιδια τη ζωή; ... Και έτσι πετιόμουν μέχρι και στον ύπνο μου μερικές φορές βλέποντας ενα περιεργο πλάσμα να με ρωτάει με υποκωφη φωνή “αποφάσισες; τι αξιζει περισσοτερο απο τα δύο; ”... Εντρομη το κοιτουσα και ενοιωθα τα πόδια μου στο κένο με την φριχτη αισθηση πως, οτι και να απαντούσα θα με πέταγε σε μια κοχλαζουσα λιμνη απο κατω...
(Συνεχίζεται...)
Πλού-γή
