Τα δωμάτια του καλοκαιρινού σπιτιού - Ισορροπίες - Β' μέρος (Πλου-Γη)

Από τότε που χωρίσαμε με τον Άρη για πρώτη φορά, όταν εγώ ήμουνα ακόμη στο σχολείο και εκείνος είχε έρθει στην Αθήνα για τις εξετάσεις του μάθαινα συνεχώς όλα τα χρόνια νέα του.

Η αδερφή μου όταν βλεπόμασταν μου έφερνε τα μαντάτα του.

Είχε παρατήσει νωρίς τις σπουδές του και δούλευε από εδώ κι από εκεί πότε στο Ναύπλιο, πότε στον Ισθμό, πότε στο Άργος. Μάθαινα πως άλλαζε συνέχεια σχέσεις και γυναίκες και πως η ζωή του είχε περάσει σε ιδιαίτερα άστατη φάση. Ακούγονταν πολλά από τα "κατορθώματα" του, καθόλου κολακευτικά, μάλλον άσχημα για τον ίδιο και τον τρόπο που είχε επιλέξει να ζει.

"Σταμάτα" της έλεγα "μη μου λες, ποιος σου είπε ότι με ενδιαφέρει τι κάνει ο Άρης; "Κάποια από τα νέα αφορούσαν το μπλέξιμο του με χασίς στο στρατό, κάποια άλλα ότι μπάρκαρε για κάποιους μήνες σε ένα φορτηγό πλοίο, κάποια άλλα ότι κάθε βράδυ κυκλοφορούσε με διαφορετική γυναίκα, κάποια άλλα ότι θα έφευγε μόνιμα για την Αμερική. Φορές, φορές πήγαινε και στις Μυκήνες και κάποια από εκείνες τις φορές τον είχα συναντήσει κι εγώ στη κηδεία της γιαγιάς μου. Ήξερα ότι θα τον έβλεπα εκεί. Η μητέρα του ήταν δευτερανιψιά της γιαγιάς μου και είχαμε συγγένεια μεταξύ μας, τόση ώστε να τον κάνει κι εκείνον να έρθει στην κηδεία.

Μετά τον καυγά που είχαμε έξω από το σπίτι μου στην Αθήνα η αδελφή μου σταμάτησε να μου μιλάει για εκείνον, καθώς οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια της κατέληγε σε τσακωμό μεταξύ μας. Ο, τι άκουγα πια για τον Άρη προέρχονταν από τα κουτσομπολιά που άκουγα ως νέα από τις Μυκήνες. O Άρης ήταν πια ξεχασμένη υπόθεση.

Εν τω μεταξύ η σχέση μου με το Νίκο συνεχίζονταν ομαλά με μόνο αγκάθι τη δική του επιμονή να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας και τη δική μου άρνηση να κάνω κάτι τέτοιο. Ήταν Φλεβάρης όταν είχαμε πάει μαζί για ένα τριήμερο στους Δελφούς και είχα εκείνο το όνειρο. Το περίεργο όνειρο.

Ονειρεύτηκα ότι περπατούσα σε ένα δρόμο μόνη μου. Φορούσα μαύρα ρούχα και σταματούσα στις άκρες του δρόμου για να κόψω ξερά χορτάρια καμένα από τον ήλιο. Έκοβα και προχωρούσα. Έκοβα και προχωρούσα. Η αγκαλιά μου είχε γεμίσει κιτρινιασμένους μίσχους και ξερά φύλλα. Πήγαινα στις άκρες του δρόμου σα να φοβόμουν κάτι. Ένοιωθα έντονα το αίσθημα της κούρασης και της λύπης, λύπη χωρίς να μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Ξαφνικά είδα σε απόσταση λίγων μέτρων από μένα μια μεγάλη μηχανή με αναβάτη τον Άρη να τρέχει να διασχίσει το δρόμο αλλά την τελευταία στιγμή ένα άσπρο αυτοκίνητο να πετάγεται μπροστά του και τον Άρη να πέφτει μέτρα μακριά. Η καρδιά μου γέμισε αγωνία και το μυαλό μου τρελάθηκε. Έτρεξα προς τα εκεί που τον είχα δει να πέφτει και τον βρήκα καταγής με μαύρα ρούχα. Είχε το κεφάλι του γερμένο στο πλάι και ήταν γεμάτος αίμα παντού.

Άρχισα να κλαίω και να φωνάζω. Ξάφνου σήκωσε το κεφάλι του και μου είπε "ορίστε χτύπησα και σε βλέπω έστω κι έτσι να κλαις για μένα. Θέλω να κλάψεις γιατί σε αγαπάω και εσύ με αγαπάς. Όνειρο βλέπεις κι η ψυχή μου ήρθε σε σένα πρώτα, αγάπη, αγάπη μου για πάντα... Κράτα με να μη φύγω, κράτα με... " Άρχισα να τον σφίγγω με δύναμη σα να φοβόμουνα ότι θα μου πετάξει απ ’τα χέρια. Του έβαλα τα χορτάρια που είχα μαζέψει σαν προσκέφαλο και έπεσα πάνω του φιλώντας του το πρόσωπο. "Μην πεθάνεις, μην πεθάνεις " ψιθύριζα στο αυτί του.

Ξύπνησα τρομαγμένη και η καρδιά μου δε με κρατούσε. Θυμόμουν τα λόγια του ένα προς ένα και το αίμα εκείνο ήταν λες και είχε λερώσει τα χέρια μου. Άρχισα να σιγοτρέμω έχοντας ένα σφίξιμο στο στήθος. Ο Νίκος ξύπνησε και προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας μου ότι απλώς είχα ένα κακό όνειρο. Τον έδιωξα από κοντά μου και για όλο το υπόλοιπο βράδυ δεν κοιμήθηκα περιμένοντας να ξημερώσει.

Με το πρώτο σχεδόν φως της ημέρας επικοινώνησα με την αδερφή μου παρασυρμένη από ένα πολύ άσχημο προαίσθημα. Τα νέα μου έκοψαν τα πόδια. Ο Άρης είχε χτυπήσει έξω από την Αθήνα με τη μηχανή του κι ήταν στην εντατική. Είχε χτυπήσει ακριβώς την ώρα που εγώ τον ονειρεύτηκα. Ένα άσπρο αυτοκίνητο είχε παραβιάσει ένα stop κόβοντας του το δρόμο και πετώντας τον αρκετά μέτρα μακριά. Ακριβώς όπως τα είχα ονειρευτεί. Βρίσκονταν μεταξύ ζωής και θανάτου έχοντας χάσει πάρα πολύ αίμα και τον είχαν πάει στο νοσοκομείο μην έχοντας επικοινωνία με το περιβάλλον.

Ζήτησα από το Νίκο να γυρίσουμε στην Αθήνα λέγοντας του ψέματα και φέρνοντας ως δικαιολογία κάποιο δήθεν οικογενειακό λόγο. Επιστρέφοντας έτρεξα αμέσως στο νοσοκομείο χωρίς να ξέρω τι με περίμενε εκεί.

Βρήκα έξω από το δωμάτιό τον αδερφό του, την αδερφή του και τους γονείς του χλωμούς, κλαμένους, απελπισμένους... Κι ήταν αυτή η απελπισία που οδήγησε τον αδερφό του στο να μου κάνει μια ξαφνική λεκτική επίθεση με το που με είδε, μια επίθεση που για μένα εκείνη τη στιγμή έρχονταν από το πουθενά.

"Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; " μου είπε σχεδόν φωνάζοντας.

"Δε σε καταλαβαίνω "είχα απαντήσει, μην καταλαβαίνοντας πραγματικά τι συμβαίνει.

Με πλησίασε και με το ζόρι σχεδόν με τράβηξε σε μια άκρη σφίγγοντας μου με μανία το μπράτσο.

"Φύγε από εδώ μέσα, φύγε γιατί δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει... Εσύ φταις για όλα, εσύ κι η κώλο-οικογένεια σου "

Κοιτούσα απορημένη προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς μου έλεγε.

"Μα τι λες; " μουρμούρισα.

"Τι λέω; Τι λέω; " μου έσφιξε ακόμη περισσότερο το μπράτσο. "Από τότε που χωρίσατε έχουμε χάσει τον Άρη και έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Ο αδερφός μου δεν ήταν έτσι... Εσύ φταις, εσύ κι οι γονείς σου που δεν τον ήθελαν, οι γονείς σου οι μαλάκες και εσύ μαζί τους ακόμη πιο μαλακισμένη που νομίζετε ότι δεν αξίζει τίποτα πέρα από εσάς. Δεν ξέρω νομίζεις ότι ο Άρης ήρθε και σε ξαναβρήκε στην Αθήνα κι εσύ τον έδιωξες; Αν πεθάνει ο αδερφός μου θα σε θάψω κι εσένα, να το ξέρεις... "

Δεν μπορούσα να του μιλήσω, δεν ήξερα τι να του απαντήσω, καταλάβαινα την αναστάτωση του κι ήθελα να τον δικαιολογήσω μα έτρεμα.

Ο πατέρας του έτρεξε κοντά μας, βλέποντας με κίτρινη, έτοιμη να βάλω τα κλάματα.
"Γιάννη, άφησε την... Τι σου φταίει η κοπέλα; Συγχώρα τον βρε κοπέλα μου, συγχώρα τον βρε μανάρι μου, αλλά η ταραχή του τον έχει θολώσει... "
Τον έκανε να μου αφήσει το χέρι με το ζόρι σχεδόν.
"Αυτά τα συζητήσαμε κι άλλες φορές " του είπε μαλακά "κανείς δε φταίει σε τέτοιες περιπτώσεις. "

Η μητέρα του με κοίταζε από την άλλη άκρη ανέκφραστη κι όταν έριξα το βλέμμα μου επάνω της έστρεψε το κεφάλι της αλλού.

"Μπρος φύγε γιατί θα σε διώξω με τις κλωτσιές αν δε φύγεις από μόνη σου... Τι ήρθες να κάνεις εδώ;
Να παραστήσεις ότι ενδιαφέρεσαι; Το έδειξες τόσα χρόνια... Το ‘δειξες και με το παραπάνω "

Ο πατέρας του του έκανε μια χειρονομία να σταματήσει κι έπειτα ήρθε στο πλάι μου.

"Άκου Μελίνα μου καλύτερα να φύγεις για τώρα, πάρε ένα τηλέφωνο και θα σου μιλήσω εγώ, μη φοβάσαι... Ο Γιάννης είναι αναστατωμένος και δεν ξέρει τι λέει... Λόγια που δε στέκουν. "
Ένευσα καταφατικά με το κεφάλι.

Μετά από λίγες ημέρες ο Άρης άρχισε να συνέρχεται. Έμεινε ενάμισι μήνα περίπου στο νοσοκομείο.
Του τηλεφώνησα μια φορά αλλά ο ξερός, αδιάφορος τρόπος που μου μίλησε με έκανε να μην ξαναπάρω...

Μετά από δύο μήνες αρραβωνιάστηκα το Νίκο... Είχε αρχίσει η περίοδος της πραγματικής απάθειας, της πραγματικής αδιαφορίας για όλα... Έκανα πλέον ότι μου ζητούσε ο Νίκος και κρεμάστηκα από πάνω του
με μια προσήλωση που ξάφνιασε κι εκείνον τον ίδιον.

(Συνεχίζεται...)
Πλου-Γή

• Τα κεφάλαια αυτού του βιβλίου γράφτηκαν από το 1988 ως το 1992. Κάποιες αλλαγές και προσθήκες έγιναν λίγο αργότερα.
  

Το βιβλίο αυτό έχει καθαρά ημερολογιακό χαρακτήρα και η συγγραφή του αποσκοπούσε στο να γίνει απλή καταγραφή κάποιων γεγονότων σε κάποια μαθητικά και φοιτητικά τετράδια.
Αργότερα ήλθε η ιδέα έκδοσής του και για αυτό κι έχουν αλλαχτεί κάποια ονόματα και κάποιες λεπτομέρειες.