Στο ξέφωτο (Πλού-γή)

Αλαφροίσκιωτη μπορoυσες να τη βαφτίσεις
ονειρα περίεργα καθως εβλέπε, που το μέλλον ανοίγουν,
σκιές καθώς διεκρινε, φορές φορές σε μέρη περίεργα
και πραγματα αορατα για άλλους, ενοιώθε στο δέρμα της
Εκεινος ομως την ονόμασε πλάσμα απο αλλον κόσμο
νεράιδα μισή και λάμια η αλλη μισή,
τα πέπλα τα μαγικά ήταν πεισμένος τα 'κρυβε
τα βραδυα τις χτένες περίμενε να βγάλει,
λόγια γητειάς να μουρμουρίσει
και στον αέρα βήματα να κάνει,
μα αυτη γυναίκα ήτανε κι ήθελε να δεί
πως κανονικά αγαπάει
κι έρωτα απλό γνωρίζει
Αερικό, στοιχειό την ονομάσε
κάποιος του 'πε πως γιαγια απο νεραιδογενια ειχε,
με κλεμμένο μαντήλι σε τουτη τη γη πιάστηκε,
και τότε πειστηκε πως μάγια ξερει κι αυτη να κάνει
Πόσο παραφρονησε, ποσο ανοητος εγινε
πως τάχα να τον αγαπήσει;
Σε δάσος περπατησαν ενα βράδυ
στο ξέφωτο της αρεσε να κάθεται,
φεγγάρι ειχε μισό κι ηταν μαζί της,
έρωτα θανάτου αποφάσισε να του κάνει
τέρας να την πιστέψει, στα μάτια να μην κοιτάξει ξανά
τα χείλη να μην ξαναφιλήσει
τρέχοντας να φύγει
τα μαλλιά λύτα έχυσε πανω σε ώμους γυμνους
και πάνω του σκαρφάλωσε
κορμί που ριγος κι ηδονή εψαχνε,
καθε του πνοή κι ανάσα έκλεψε
κι οταν τον αποτέλειωσε ωχρός στεκοταν σαν το πανί
ειπε πως σίγουρα ανθρωπος δεν ήταν
αλλά τιποτα δεν καταλάβαινε απο εκεινη
τιποτα κανεις δε θα καταλαβει
γιατί παντα κρυφά θα ζει
στη δευτερη και στην τριτη ζωή.

(Πλού-γή)