Στον Αρη του χθες και του σήμερα - (Πλού-γή)

Κλεφτές ματιές στο ρολόι
πόσο μπορεί να κουραστώ
κουβαλώντας αυτές τις μνήμες
των παλιών πράξεων
Πράξεις και λόγια που στοιχειώνουν
ως σκιές τα τωρινά φθινοπωρινά απογεύματα...
Εχω μάθει την ηθική σα σύνολο τρόπων
εκφερόντων μια πνοή ευγένειας,
αλλά η ηθική μου καμιά φορά μπλέκεται
με τη λύσσα που κοιμάται
στο πιο εσωτερο κομμάτι μου,
με την οργή που η ένταση της ζωής μου προκαλεί
Και τότε η θύελλα -ας είχε κοπάσει-
ξαναρχίζει,
σηκώνει ανέμους στο νου μου
καταιγίδες στην καρδιά μου
κεραυνούς, χαλάζι, βροχή στα χέρια μου
Συγχωρεσέ με ποτάμι μου,
αν περίεργα φέρομαι ώρες
συγχώρεσε κάθε μου έκρηξη
κάθε μου σκληρό λόγο.
Γνωρίζεις ότι χωρίς εσένα στο σκοτάδι θα ζήσω
οπως κι εγώ γνωρίζω τη δίψα σου για μένα
Κι αν έχουμε συνηθίσει με το σώμα να μιλάμε,
με τα χείλη να καταλαβαινόμαστε,
δεν παύω να επιθυμώ το αυτί μου
στη σιωπή σου να ακουμπήσω.
Δε σταματάς να λες πως να με γνωρίσεις θελεις
και ας εχουμε χρόνια πίσω μας,
ειμαστε ακόμη καινούριοι σε αυτον τον έρωτα
αχόρταγοι κι εσύ κι εγώ.
Μάθε μόνο να με κοιτάς
για να μάθω να σε ακούω
Μη με πληγώνεις άλλο με
το βαρύ, καθαρό σου λόγο
Η διαυγεια της σκέψης σου ειναι τρομαχτική για μένα
που ζω σε κόσμους μπερδεμένους.
Πάψε να σκέφτεσαι
και αντικρυσέ με με την λαχτάρα που ο ερωτάς σου έχει
του μανιασμένου σου φιλιού την επιθυμία
Δες μέσα μου
με τη λατρεία των πραξεών σου στο προσωπό μου,
μιλησέ μου με τον πόθο
που τα χέρια σου βγάζουν
Δεν είμαι ευκολος ανθρωπος
με την ευκολία που δίνουμε ως ορισμό
στη συγκαταβαση και την ησυχία
Αλλά εσύ απο την αρχή
απο το πρώτο λεπτό,
μάντεψες...
Κοιταζόμασταν στη σιωπή
τα μάτια μας συζητούσαν μεταξύ τους
κι αυτό χίλιες πηγές ηδονών πυροδοτούσε μέσα μου
και μεσα σου
Μη στέκεσαι λοιπόν τώρα σε πράγματα που ουσία
δεν έχουν...
τα λόγια τα φριχτά τα δικά μου, ειναι σκονες για τον αέρα
τα λόγια τα φριχτά τα δικά σου, είναι σταγόνες στο νερό
Ξέρω πως στο τέλος θα με συγχωρέσεις
για όσα λέω και κάνω
χωρίς να σε ακούω, χωρίς να σε βλέπω
όπως κι εγώ την αυστηρότητα των συζυγικών σου πλαισίων
έχω μάθει να συγχωρώ
ξέρω πως βαθιά με αγαπάς
με μία δύναμη αφόρητη για σένα
Πάλι στην ησυχία ενός επαρχιακού δρόμου
θα σταματήσουμε και θα μου πεις να μιλήσουμε
πάλι έρωτα θα καταλήξουμε να ζητάμε
είναι τεράστιος ο ερωτάς μας, κρυσταλλό μου,
για αυτό έτσι μας κατατρώγει..
Τιθασευσέ με να σε τιθασεύσω
αυτό τοσα χρόνια σου ζητώ
αυτο τοσα χρονια μου ζητάς
αλλα το στομα δεν το λέει
Με τον καιρό θα μάθουμε να το κάνουμε κι αυτό
τώρα τη θέρμη σου θέλω να νοιώθω
και τη δική μου να σου δίνω
αέναοι εραστές αγαπη μου
πόσοι το έχουν καταφέρει αυτό;
Πετυχαίνουμε το ακατόρθωτο
και χανόμαστε στα ολοφάνερα μονοπάτια.

Για τον Άρη (2000 και κάτι)

Πλού-γή