Στην Μ.Π. και στο Λουλούδι

Η αλήθεια είναι... πώς στο τέλος αναζητάς μονάχα ένα καταφύγιο...

Ένα σφιχταγκάλιασμα στα χέρια του ανθρώπου που θα αγαπήσει κυρίως τα μειονεκτήματα σου...
Στα χέρια του ανθρώπου, που θα βαλθεί να σκουπίσει με ένα χάδι του αντίχειρά του, τα δάκρυα σου...
Αναζητάς τον έρωτα, όσο κοινότοπος και αν ακούγεται στις μέρες μας...
Αναζητάς το τμήμα εκείνο της καρδιάς σου... που σκοτώνει λογική... και άμυνες...

Μπορεί τώρα να πονάς... κι η μοναξιά να ρίζωσε πικρή στα δυο σου χείλη...
Κι όμως εκείνο... το πρώτο το φιλί θα είναι γλυκό... θα παρασύρει τις άσκοπες νύχτες...
Τις άσκοπες σχέσεις... τα άσκοπα δάκρυα... βαθιά στο παρελθόν...

Κι ίσως κάποιο βράδυ τα αποξηραμένα λουλούδια, τα στιχάκια, οι σημειώσεις, το παρελθόν να μείνουν κλεισμένα στο κουτί τους... ίσως κάποιο βράδυ να αφεθείς...
Ίσως κάποιο βράδυ να αφεθώ...

Αφιερωμένο στην Μ. Π. και στο λουλούδι...