Πρός το Νότο...

Είναι δύσκολο το ξεκίνημα αυτό....
θα σου μιλήσω απλά και μέσα απ' την καρδιά μου.

Μου 'χεις λείψει. Δεν είναι τόσο η ανάγκη μου να είμαστε μαζί, όσο το ότι σε εκτιμώ σαν άνθρωπο. Ξέρεις καλά, πως δεν βρίσκεις εύκολα έναν άνθρωπο να επικοινωνήσεις στο 'ίδιο επίπεδο'.
Αυτό μου έχει λείψει πολύ. Αυτή η συνεννόηση με τα 'μάτια'. Δίχως κουβέντες, άσχετα αν εσύ μου έλεγες '-μιλάς πολύ'.

Θέλω τόσα πολλά να σου πω, μα τα πνίγω και πνίγομαι.

στο μυαλό μου χορεύουμε αγκαλιά, σε κάθε γιόμα του φεγγαριού, με την ηχώ ενός 'μεσονύχτιου καλοκαιρινού ονείρου'. Κάθε φορά, κάθε φορά, κάθε φορά λυπάμαι. Λυπάμαι πραγματικά.

Απ' τη ζωή μας περνούν 'φίλοι μιας χρήσης' και χάνονται σαν πεφταστέρια, και γω μένω να καταριέμαι γιατί θα' θελα πραγματικά να είμαστε φίλοι καλοί. Μην πεις τίποτα. Ξέρω..
Θα' θελα είπα.

απλά μου έχεις λείψει.

Είναι δύσκολο και ετούτη εδώ η σελίδα, είναι η τελευταία μου σανίδα.
Μονάχα εδώ μπορώ απρόσβλητος να σε καλημερίζω.
ελπίζω μια μέρα να διαβάσεις αυτές τις γραμμές και να απαντήσεις.
Φαύλος κύκλος θα πεις.
Δεν έχεις κι άδικο. Τι να πω. Ζωντάνια θα μου δώσει ένα σου σημάδι.
Κι αυτά τα τετριμμένα τα μισώ, μα τα πιστεύω.

Να ‘σαι καλά και να σκέφτεσαι που και που πως το ταξίδι για το 'Νότο', δεν είναι ουτοπικό.

Έτσι στο νου μου, κάθε που πιάνεις λιμάνι στο μυαλό μου, ένα τραγούδι με συντροφεύει, και σου το αφιερώνω.
'Φυσάει Κόντρα - Active Member, δίσκος 'Απ' τον τόπο της φυγής'.

Να ‘σαι καλά, που για άλλη μια μέρα έκανες το αίμα μου να βράσει.

Σκέτος καφές και Prince τσιγάρο στο τασάκι,
νωπό το γράμμα, πεταμένο στο δασάκι....