Πλού-γή

Ποιημα ή οχι:

Δε θα γράψω για ερωτευμενους ανθρωπους και έρωτες
δε θα γράψω για βροχές σε παράθυρα
ζεστές ανάσες και ευαίσθητα φεγγάρια
Είναι πράγματα που διασκεδαστικά τα βρίσκω
- το παιδι διασκεδάζει με πέτρες και ξυλαράκια,
αυτο το γνωρίζεις -
Θα γράψω μονο οτι ο έρωτας έρχεται στ' αλήθεια με λύσσα
και τα δόντια μπηγει στο λαιμο,
- μιλας για όμορφες νύχτες
όταν σε καθε μία απο αυτές σβηνεσαι και δεν υπάρχεις; -
- μιλάς για θάλασσες που ταχα μου φεγγοβολούν
όταν ο αφρός τους σου πλημμυρίζει τα ρουθούνια; -

Ξέρεις, τον είδα ξαφνικά να έρχεται - για αυτο και σου μιλώ ετσι

Ήταν ψηλός με μακριά μαλλιά
περιπαικτικό βλέμμα και βαθιά ρυτίδα στο μέτωπο
Κάθησε απεναντί μου, για τυπικά πραγματα μιλήσαμε
μα γνώριζα πως κάθε λέξη του με έσκαβε μελετημένα
ίδρωσα στην αγωνία που μου προκαλούσε ο λογος του
- έχεις δει τη γη να ιδρώνει κάτω απο το ανελέητο ξύσιμο στο χώμα; -

Έσφιξα για λίγο τις παλάμες, γροθιές
και πάτησα τα πόδια κάτω
είχε αέρας σηκωθεί,
κι ηθελα να δείξω πως και εγώ πετρα μπορω να γινομαι, ετοιμη να χτυπησει
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή - κακή στιγμή - τρύπα του χρόνου
χάθηκα για λίγο σε εκεινον τον αέρα τον καταραμένο, ανέβηκα, κατι στροβίλισε σε μένα,
... ολα για δευτερολεπτα... αυτο ηταν
- θα 'χεις ακουσει σιγουρα τις νότες στο στραβοπατημα των δαχτύλων
θα 'χεις ακούσει πως τσακιζονται και χάνουν αυτο που επρεπε να βρουν -
Θε μου!
πως μ' αρπαξε εκείνη τη στιγμή, πως μου ξερίζωσε ο,τι ειχα, καλά, δέμενο μεσα μου εδω και χρόνια...
πως έγινα νεκρή και αυτός φέρετρο γύρω μου τρυφερό
που τ' αγαπούσα,
πως μ' ανοιξε το στόμα βίαια, σα δαίμονας και θεος μαζι και μεσα μου φυσηξε πνοές
- η γεύση τους πρωτογνωρη -
πως ούρλιαξε η φωνή του, σε κάλεσμα τρομακτικο που τον καθρεπτη μου εσπαγε
κι ολο το κρυσταλλο μου...
πως με έκοψε, πετώντας με σε φωτιά και πάλι πισω με έβγαλε ολοκληρη, μυστης
της παλιάς τέχνης που καποιοι είχαν διδάξει...

Αν τωρα με κοιταξεις καλά στα ματια, θα δεις μαυρα δωμάτια,
καπου έχει στις τσεπες του το κλειδι, για αυτο ειμαι σιγουρη
αλλά εκεί μεσα βρισκεται και αυτος κλειδωμενος
- ειχα και εγω χέρι αρπακτικο, ανασα του ιδιου ανεμου, φωνή τρελλή
και ήξερα και εγώ τις ιδιες τέχνες -
η πάλη μας ήταν τρομερή,
το φιλί μας στρόβιλος θανάτου
που τα χείλη ήθελε να ματώσει και να χαρεί
που τα δυο αίματα πάλι συναντηθηκαν
- ποσος καιρος πέρασε στα αλήθεια; -
αλλά ηταν επομενο κανεις να μην νικήσει...
Το λογο και οι δυο μας τον ξέρουμε
και με αυτον ζουμε τωρα.

Πλού-γή