Πλακάκια με τον C (nelos)

Ζω σε ένα φόντο από μπλε βελόνες. Κάθε μου κίνηση συνεπάγεται συλλογική μετατόπιση μιας σειράς από βελόνες πάνω στο κορμί μου. Πόνος. Ο πόνος είναι πάντα μπλε. Υπάρχουν μόνο κάτι σποραδικές σουβλιές στην περιοχή του κόκκινου, που θα στις εξηγήσω αργότερα. Στο εξής, όπου πόνος να σκέφτεσαι μπλε, εκτός αν διευκρινίζεται το αντίθετο.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω, τότε που ακόμα σου μίλαγα και κοκκίνιζες. Τότε δεν είχα ιδέα τι σημαίνει πόνος (μπλε) και συ ζούσες σε έναν κόσμο όπου όλοι οι άντρες τραγουδούν ροκ και πίνουν μπίρες.

(Ροκ... αμυδρά θυμάμαι ότι το ροκ είναι κίτρινο, αλλά μακάρι να μπορούσα να κρατήσω το κίτρινο για πολλή ώρα στο μυαλό μου. Επιστρέφει το μπλε και σκοτώνει όλο το υπόλοιπο ουράνιο τόξο, ώσπου μένει ένα ουράνιο τόξο με αποχρώσεις του μπλε, που σκουραίνουν από κάτω προς τα πάνω. Τώρα ροκ σημαίνει μόνο πόνο κι αν έφτιαχνα ένα λεξικό αποκλειστικά για προσωπική χρήση, στο λήμμα «μουσική» θα έγραφε: «Αυτόματη μετατόπιση και συγκέντρωση των μπλε βελονών προς τα αυτιά. Ροκ μ. : (η) αποτελεί τη χειρότερη μορφή της ασθένειας μ., καθώς οι βελόνες τρυπούν λυσσασμένα την τυμπανική κοιλότητα μέχρι τη λιποθυμία»)

Τότε ήταν για μένα απόλυτα φυσιολογικό να δω μια ταινία στο βίντεο ή να σε πάρω τηλέφωνο και να πάμε για ψώνια στο σουπερμάρκετ. Αυτά είναι πράγματα που δε θα άντεχα να κάνω τώρα, αλλά εσύ δεν έχεις ιδέα, όπως δεν είχες ιδέα τότε πως θα σε παρατούσα για να σπείρω τέρατα σε άλλες μήτρες, σαν κι αυτό το απαίσιο τέρας που κυοφόρησες κι εσύ. Εσύ βέβαια το πιθανότερο να λατρεύεις το μπάσταρδο, να του αγοράζεις φουστανάκια και βραχιόλια και να του εξηγείς με τρόπο πόσο μαλάκας είναι ο πατέρας του, που σε παράτησε με μια κοιλιά να και πόσο κτήνη γενικά είναι οι άντρες. Γιατί δεν γνώρισες κι άλλον, ένα ντροπαλό και άβγαλτο κοριτσάκι ήσουν όταν σου έταζα εταζέρες και κουρτίνες για το μελλοντικό μας σπίτι και σου υποσχόμουν το πιο όμορφο μωράκι του κόσμου. Τουλάχιστον, θα λες, σου χάρισα το δεύτερο... Αλλά έρχομαι τώρα εγώ ο αλητήριος μετά από τρία χρόνια να σου πω πως τα μισά σου γονίδια συγκατοικούν στο κορμάκι αυτού του όμορφου κοριτσιού με ένα κανίβαλο τέρας!

Αγάπη μου, δε φαντάζεσαι με πόσο πόνο έρχομαι αντιμέτωπος για να γράψω αυτές τις σειρές. Έχε το υπόψη σου όποτε βιάζεσαι να με κατηγορήσεις όσο διαβάζεις παρακάτω. Δε θέλω συγχώρεση, παρά μόνο οίκτο, που κι αυτός δε μου λέει τίποτα, γιατί βλέπω ένα μάτσο βελόνες να μου γνέφουν με τις μυτούλες τους. Κάθε τόσο κάνω ένα διάλειμμα για να υποστώ τα ανελέητα χάδια τους, αλλά στο τέλος θα σου έχω πει όλη την αλήθεια, όσο κι αν με πονέσει αυτό.

Πριν από τρία χρόνια και κάτι λοιπόν βρισκόμουν σε μία συνεχόμενη νιρβάνα, όπου κάθε πρωί ήταν μια ακόμη πινελιά στον καμβά της ευτυχισμένης ζωής μου, όλα μύριζαν άνοιξη και στο κεφάλι μου υπήρχε το κίτρινο, το πορτοκαλί και διάφορα άλλα χρώματα που δε θυμάμαι πια και πολύ καλά. Με λίγα λόγια ήμουν ερωτευμένος με την πάρτη σου και τίποτα δε φαινόταν να μας εμποδίζει από το να καθόμαστε αγκαλιά στον κήπο και να ακούμε το γρασίδι να μεγαλώνει.

Πάντα όμως υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων μια στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το σηκώσουν, γιατί είναι κάποιος τρόμπας που δεν θα ήθελαν να γνωρίσουν. Όποιων η μάνα έχει φροντίσει να αποκτήσουν ένα καλό ζώδιο, πες τους αλλιώς κωλόφαρδους, δεν έχει σημασία, τη στιγμή εκείνη θα χέζουν ή θα λείπουν ή θα πλένουν τα δόντια τους και δε θα απαντήσουν. Εγώ ανήκω στην κατηγορία αυτών που κοιμούνταν και τους ξύπνησε.

- Ποιος είναι; είπα νευριασμένος, αφού για μερικά δευτερόλεπτα μετά το βραχνιασμένο από τον ύπνο «ναι;» άκουγα μια σειρά ακατάληπτους ιατρικούς όρους που είχα να ακούσω από το πανεπιστήμιο, που έβγαιναν από μια αδερφίστικη φωνή.

- Θα σου είναι λίγο δύσκολο να πιστέψεις αυτό που θα σου πω, χρυσό μου, είπε η φωνή μετά από μια παύση. Πρόσεξέ με λοιπόν καλά. Είμαι ο καρκίνος του πνεύμονά σου. Παύση.

Κοίτα ρε πούστη μου, λέω, να έχεις καρκίνο και να είναι αδερφή! Αυτό, σου ορκίζομαι, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, πριν συνειδητοποιήσω ότι τελικά βρίσκομαι κάπου στη στρατόσφαιρα, καθισμένος οκλαδόν σε ένα συννεφάκι και τερματίζω εκείνο το γαμημένο παιχνίδι στο Ατάρι. Πράγματα που, όπως και η έμμεση δήλωση του καρκίνου μου πως είναι αδερφή, γίνονται μόνο στα όνειρα. Με επανέφερε ένα άλλο κουδούνισμα, που τώρα κατάλαβα πως τόση ώρα δεν ήταν τηλέφωνο, αλλά σουβλιές πόνου που με διαπερνούσαν ολόκληρο. Τότε επέλεξε και το κόκκινο χρώμα ως σήμα κατατεθέν του δικού του πόνου.

- Θα ξυπνήσεις επιτέλους για να σου μιλήσω;

Έγνεψα, τραυλίζοντας κάτι μεταξύ ναι και αχ και μου διηγήθηκε αυτή την απίστευτη ιστορία: πως προέρχεται από ένα κύτταρο, το οποίο φρόντιζα τόσα χρόνια να προμηθεύω με δόσεις νικοτίνης, πίσσας και άλλων ουσιών με σήμα τη νεκροκεφαλή, που συνήθιζα να καταναλώνω σε ποσότητες αρκετές ώστε να το κάνουν να μεταλλάσσεται και να πολλαπλασιάζεται αφηνιασμένα. Μεγαλώνοντας, λέει, απέκτησε συνείδηση (και μία δόση μητρικού ενστίκτου, έρχομαι να συμπληρώσω) και, θέλοντας να κάνει κάτι έξυπνο και ωφέλιμο για τους δυο μας, ο καριόλης, προτείνει την πιο παρανοϊκή συμμαχία που συνέβη ποτέ (αν εξαιρέσεις ίσως τότε που ένα «έξυπνο» βακτήριο άρχισε να το παίζει φίλος-μιτοχόνδριο σε κάποιον τεμπέλη μονοκυττάριο πρόγονό μας. Τέλος πάντων...) Σχόλια όπως καριόλης και παρανοϊκή είναι δικής μου εμπνεύσεως και τα πλήρωσα με τρεις και δύο κόκκινες σουβλιές-κουδουνίσματα, αντίστοιχα.

Το θέμα είναι πως η συμφωνία μου φάνηκε ιδιαίτερα ελκυστική, αφού το μόνο αντάλλαγμα για να με αφήσει να ζήσω (ο καρκίνος του πνεύμονος είναι από τους πλέον ύπουλους και αν περίμενα να τον ανακαλύψω μόνος μου θα είχαν σβήσει τα περισσότερα κεράκια μου) ήταν να του εξασφαλίσω άλλα σώματα για να εξαπλωθεί, με τα οποία θα ερχόταν σε παρόμοια συμφωνία κ. ο. κ.

Αφού μου έδωσε να καταλάβω με ωραιότατες στατιστικές (που ψάρεψε στο μυαλό μου από μνήμες της σχολής) πόσο άσχημη ήταν η θέση μου, αναγκάστηκα να συμφωνήσω και να αναλάβω το σατανικό του σχέδιο να κατακτήσει τον κόσμο με παιδιά-καρκίνους. Το ότι αυτός είναι αδερφή να μη με απασχολεί καθόλου, λέει. Δεν είναι δική μου δουλειά και οπωσδήποτε δεν είναι κληρονομικό. Λες και αυτό που με νοιάζει δεν είναι ότι το βλαστάρι μου υποδύεται έναν κινητό καρκίνο, αλλά εάν θα γίνει ή όχι αδερφή. Το ωραίο είναι ότι ντρέπεται λίγο κι αυτό μου δίνει αφορμές να τον δουλεύω, η μόνη ίσως ευχάριστη απασχόληση που έχω.

Το κόλπο ήταν να στείλει μια μετάσταση στους όρχεις μου, η οποία με κάποιο τρόπο που μόνο αυτός ξέρει, ανέλαβε χρέη σπερματοζωαρίων. Εγώ το μόνο που είχα να κάνω ήταν να γαμάω πολύ και χωρίς αντισύλληψη. Και, αρχίζοντας από σένα, αγάπη μου, έπεσα με τα μούτρα στο αισχρό μου αυτό καθήκον.

Θα ήταν όλα όμορφα λοιπόν κι εγώ θα άρχιζα αβίαστα να σπρώχνω τα τερατάκια μου στον άκαρδο κόσμο, που δε συμπαθεί τους καρκίνους-αδερφές, για να τους δείξουμε εμείς και άλλες τέτοιες θεωρίες που διόλου δε με απασχολούσαν, φτάνει να την έβγαζα εγώ καθαρή. Έλα όμως που κάτι αταβιστικά κόμπλεξ μιας ομάδας νευροκυττάρων μου έμελλαν να μου κάνουν τη ζωή μια ανυπόφορη μπλε κουράδα που δεν την τραβάει επιτέλους το καζανάκι να τελειώνουμε. Οι αντάρτες αυτοί, που λες, είναι οι μεταφορείς πόνου και μου δήλωσαν ξεκάθαρα, στέλνοντας μια μανιασμένη μπλε θύελλα πως δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του κωλοκαρκίνου και πως καλά θα κάνω να πάω με το μέρος τους.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν ακόμα ένα τσαμπί από αμοιβάδες στον πάτο της αρχέγονης σουποθάλασσας, όπου οι γκαντέμηδες που βρέθηκαν στο κέντρο του τσαμπιού ανέλαβαν «εθελοντικά» το ρόλο του κοτσανιού, μεταφέροντας μηνύματα από το ένα κύτταρο στο άλλο. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι, εκτός από τους νευρώνες εκείνους που μετέφεραν τα μηνύματα του πόνου. Κανείς δεν τους χώνεψε ποτέ και αυτό τους έκανε να νοιώθουν μειονεκτικά απέναντι στα υπόλοιπα κύτταρα. Λες και θέλουμε να πονάτε, τους έλεγαν, εμείς απλώς προειδοποιούμε πως κάτι συμβαίνει! Τίποτα οι άλλοι, να τους μισούν και να λένε πως θα τα βγάζαμε πέρα και χωρίς πόνο.

Εγώ όμως, είχα ακούσει για τα παιδάκια με συγγενή αναλγησία, που δεν καταλαβαίνουν Χριστό και το βρίσκουν διασκεδαστικό να βαράνε τη μούρη τους ασυναίσθητα μέχρι να πεθάνουν από αιμορραγίες και κακώσεις. Έτσι δε σκεφτόμουν ποτέ άσχημα εναντίον των κυττάρων του πόνου, πράγμα που τους έδωσε πρόσφορο έδαφος για να πραγματοποιήσουν την ενάμιση δισεκατομμυρίων χρόνων σχεδιαζόμενη επανάστασή τους.

Οι όροι τους λέει είναι να σταματήσω αμέσως την ανίερη αυτή συμμαχία με τον καρκίνο. Βέβαια δεν έχω ιδέα πώς θα γίνει αυτό χωρίς να πεθάνω κι αυτά δε μου έχουν δώσει τίποτα σαφείς οδηγίες παρά μόνο κάτι μπλε σχέδια πόνου σε όλα τα μήκη και πλάτη των συντεταγμένων του κορμιού μου. Πρόκειται δηλαδή περί κρετίνων και όχι αληθινών επαναστατών. Ευτυχώς που δεν είναι τόσο έξυπνα για να καταλάβουν το χιούμορ μου εις βάρος τους, γιατί θα το πλήρωνα ακριβά...

Αγάπη μου, ελπίζω να πήρες μια ιδέα για το τι με οδήγησε στο να σου φερθώ τόσο απάνθρωπα. Βλέπεις, δεν είχα άλλη επιλογή. Για το παιδί μας, ό, τι και να σου πω δεν νομίζω πως θα σου δώσει να καταλάβεις για τι έκτρωμα μιλάμε, σπλάχνο σου είναι εξάλλου και το αγαπάς. Ελπίζω τουλάχιστον να μην υποφέρει όσο ο πατέρας του.

Η μόνη ιδέα που έχω τώρα τελευταία να με βασανίζει είναι ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί τα κάνει πλακάκια ο καρκίνος με τον πόνο. Είναι αρκετά έξυπνος για να το καταφέρει κι εξάλλου, αφού το σκέφτηκα εγώ, το σκέφτηκαν κι οι δύο. Έτσι, αυτός θα διαιωνίσει και τα γονίδια των επαναστατημένων κυττάρων, που με τη σειρά τους θα τον αφήσουν ήσυχο. Γιατί είμαι σίγουρος πως κάνουν κι αυτόν να πονάει.

Αυτό που φοβάμαι είναι πως από τη συμφωνία τους πιθανότατα να με αφήσουν απ’ έξω, καταλαμβάνοντας το είναι μου και αφήνοντας στη βούλησή τους ένα χιμαιρικό ζόμπι που θα γαμά και θα δέρνει. Ίσως και να ‘ναι καλύτερα έτσι, στο κάτω κάτω δε θα πονάω, δε θα υπάρχει λόγος να τσακωνόμαστε πια. Ας μου άφηναν μόνο μια γωνίτσα άδεια στο μυαλό μου, έναν κήπο με κίτρινο και, αγάπη μου, ας με άφηναν να θυμάμαι τη μυρωδιά σου... Ίσως, αν ζητιανέψω μόνο αυτά τα λίγα, να με αφήσουν ήσυχο.