Ο μεγάλος δρόμος γ' (imeros)
Το τέλος του ταξιδιού
Το βράδυ άργησε να φτάσει, έτσι μου φάνηκε περιμένοντάς το. Το αίσθημα της πείνας που μέχρι τότε δεν το καταλάβαινα, άρχισε να γίνεται έντονο όσο περνούσε η ώρα. Μετά κατάλαβα πως ήταν από την αγωνία μου, γιατί παρ' ότι έφαγα κάποιο ξεροκόμματο η πείνα δεν υποχωρούσε. Ακούσαμε κάποια φασαρία, βγήκαμε στην πόρτα του αχυρώνα για να δούμε τι τρέχει και μετά από λίγο φάνηκαν κάποιοι ντόπιοι που συνόδευαν άλλα τέσσερα άτομα. Μας έκαναν νόημα να τους ακολουθήσουμε, ενωθήκαμε με την ομάδα και αρχίσαμε να περπατάμε για αρκετή ώρα. Είδα τα άτομα και μου φάνηκαν γνωστά αλλά μέσα στο σκοτάδι δεν κατάλαβα ποιοι ήταν. Σε κάποια φώτα του δρόμου είδα πως ήταν οι Άραβες που είχαν φύγει πριν από μας. Από την αντίθετη μεριά του δρόμου φάνηκε κάποιος που ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος μας. Οι οδηγοί μας έκαναν νόημα να κάνουμε ησυχία και να γυρίσουμε πίσω στον αχυρώνα. Σκορπίσαμε στα χωράφια και αρχίσαμε να τρέχουμε με κατεύθυνση προς το χωριό και τον αχυρώνα. Μετά από δέκα λεπτά περίπου συγκεντρωθήκαμε όλοι και κάποιος σε σπαστά Αγγλικά μας εξήγησε πως η αστυνομία έκανε μπλόκο λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από μας.
Θα περιμέναμε να περάσουν κάποιες ώρες και μετά θα ξαναπήγαινε ο τσιλιαδόρος πάλι μπροστά να δει αν ο δρόμος ήταν ελεύθερος. Έτσι κι έγινε, η πορεία μας κράτησε δύο ώρες περίπου, στο σημείο αυτό θα ξεκουραζόμαστε και θα συνεχίζαμε μετά από μισή ώρα. Στην ουσία περιμέναμε τον τσιλιαδόρο που πήγαινε μπροστά, να επιστρέψει και να μας πει για το αν ήταν ανοιχτός ο δρόμος. Όσο αργούσε τόσο μας έζωναν τα φίδια, τελικά δεν είχαμε άδικο να ανησυχούμε. Δεν φάνηκε ούτε μετά από μία ώρα, οι οδηγοί τα χρειάστηκαν και μας πήραν από το μονοπάτι σε άλλη κατεύθυνση, μισή ώρα πιο μακριά έξω από την προηγούμενη πορεία μας.
Περιμέναμε ακόμα μισή ώρα και μετά ξεκινήσαμε με κατεύθυνση το ποτάμι. Η πορεία μας έγινε πιο αργή και πιο προσεκτική, είχε πάει ο ένας οδηγός μπροστά στη θέση του τσιλιαδόρου. Μετά από μία ώρα είδαμε στο βάθος τη γυαλάδα του ποταμιού. Μόνο που δε βάλαμε τις φωνές από τη χαρά μας. Μας έκανε νόημα ο οδηγός να κάτσουμε κάτω κι έφυγε προς το ποτάμι. Ήρθε μετά από είκοσι λεπτά μαζί με τον άλλο οδηγό. Πέρασε μία ώρα περίπου και ο ένας από τους οδηγούς ξανάφυγε προς το ποτάμι, αυτά τα σούρτα φέρτα δεν μου άρεσαν και πολύ. Σε λίγο είδαμε ένα σινιάλο από το ποτάμι, ένα φως που αναβόσβησε πολύ γρήγορα και μετά χάθηκε. Σηκωθήκαμε μετά το νόημα που μας έκανε ο οδηγός και με περισσότερη προσοχή από ποτέ πήραμε το δρόμο για την όχθη.
Μας περίμενε ο άλλος οδηγός όταν φτάσαμε εκεί μπροστά σε μία βάρκα. Κάναμε να μπούμε αλλά μας σταμάτησε, τα λεφτά μας έκανε νόημα με τα δάχτυλα. Εννοούσε τα υπόλοιπα από τη μίζα τους, ένας-ένας περνούσαμε από μπροστά του και του δίναμε το υπόλοιπο ποσό. Μπήκαμε στη βάρκα με τον άλλο οδηγό και αρχίσαμε να λάμνουμε προσεχτικά προς την απέναντι όχθη. Το νερό μας παράσερνε αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε έντονη προσπάθεια γιατί θα ακουγόταν μακριά μέσα στη νύχτα. Τα φώτα του φυλακίου φαίνονταν όλο και πιο κοντά. Παρόλο που η απόσταση ήταν σχετικά μικρή μας πήρε πάνω από είκοσι λεπτά με μισή ώρα για να περάσουμε απέναντι.
Στην Ελληνική όχθη δεν φαινόταν κανένα φυλάκιο, λάθος βέβαια πιστεύαμε γιατί τα φώτα ήταν και από τα δύο φυλάκια που υπήρχαν στη γέφυρα. Μέσα στη νύχτα δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε την απόσταση, ούτε και σε ποια όχθη ήταν τα φώτα. Μας έδειξε ο οδηγός την κατεύθυνση που έπρεπε να πάμε και μας είπε Greece-Greece. Mπήκε πάλι στη βάρκα του και άρχισε να κάνει κουπί με μανία, λες και τον κυνηγούσαν. Μετά από λόγο ακούσαμε το θόρυβο μιας μηχανής που έπαιρνε μπροστά. Κρυφτήκαμε ξαφνιασμένοι από το θόρυβο της μηχανής και από την τρομάρα μας μήπως και αποκαλυφθούμε.
Μετά από εκατό-εκατόν πενήντα μέτρα συναντήσαμε ένα συρματόπλεγμα ενάμισι μέτρο ψηλό. Από τα δεξιά δεν φαινόταν να τελειώνει αλλά το ακολουθήσαμε μήπως και βρούμε κάποια τρύπα στην περίφραξη για να περάσουμε. Μετά από πεντακόσια μέτρα που το ακολουθούσαμε δεν βρήκαμε τίποτα και αποφασίσαμε να γυρίσουμε και να προχωρήσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση άλλα τόσα και βλέπουμε. Η τύχη μας ίδια και προς τα κει. Εργαλεία για να το κόψουμε ούτε γι αστείο. Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε για κλαδιά που θα μας βοηθούσαν να περάσουμε πάνω από το σύρμα. Πίσω από το συρματόπλεγμα ο τόπος φαινόταν ομαλός δεν θα συναντούσαμε πρόβλημα. Προσπαθήσαμε να κουνήσουμε τους πασσάλους αλλά τίποτα. Συγκεντρώσαμε όσα περισσότερα κλαριά μπορούσαμε και τα βάλαμε πάνω στο σύρμα με σκοπό να καβαλήσουμε από πάνω. Το τι τρύπημα φάγαμε δε λέγεται, γδαρθήκαμε άσχημα. Μέχρι να περάσει και ο τελευταίος από μας, βοηθούσε ο ένας τον άλλο. Όταν περάσαμε όλοι προσπαθήσαμε να δούμε προς ποια μεριά θα πάμε. Είχε αρχίσει να χαράζει και διακρίναμε πέρα από τα δέντρα κάποιες βουνοκορφές. Ξεκινήσαμε προς τα κει με την αμφιβολία μέσα μας.
Καθώς είχαμε διασχίσει πολύ μικρή απόσταση από το σύρμα ένας τρομαχτικός θόρυβος έσκισε τ' αυτιά μας, ένα τράνταγμα σε ολόκληρο το σώμα μου και ένας απέραντος πόνος με γέμισε. Άπειρες εικόνες γέμισαν το μυαλό μου στη στιγμή και το ταξίδι άρχισε από την αρχή μέσα στα μάτια μου. Πιο πριν ακόμα από τότε που αποφάσισα να φύγω από το χωριό μου.
Άνοιξα τα μάτια μου ζαλισμένος, το κορμί μου πονούσε αφόρητα. Μόλις άρχισε να ξεθολώνει η ματιά μου μια τεράστια έκπληξη με περίμενε. Είχε ξημερώσει κι όπως ήμουν πεσμένος στο χώμα, μπροστά στα μάτια μου σε απόσταση μιας παλάμης μόνο, κάτι πλαστικά σαν κεραίες εξείχαν από το έδαφος. Κατάλαβα πως η όλη κατάσταση είχε αρχή και τέλος τις νάρκες που τόσα είχα ακούσει να λένε οι αντάρτες στην περιοχή μου. Προσπάθησα να κουνηθώ αλλά ο πόνος με έσφαζε, προσπάθησα να φωνάξω μπας και με ακούσει κάποιος από τους συντρόφους μου αλλά τίποτα. Με μεγάλη προσπάθεια γύρισα το κεφάλι μου αλλά το μόνο που είδα ήταν τα σώματα των άλλων παιδιών. Με έπιασε πανικός και φόβος μεγάλος, με πήραν τα κλάματα, ούτε και ξέρω πόση ώρα έκλαιγα, όταν άκουσα μια φωνή να φωνάζει για βοήθεια στ' Αγγλικά. Άρχισα να φωνάζω κι εγώ όσο μπορούσα. Δεν ξέρω πόσες ώρες πέρασαν μέχρι να ακούσω κάποια ανταπόκριση στα καλέσματά μας. Άκουσα κάποιους να μας μιλάνε στα αγγλικά και να μας λένε να περιμένουμε. Πέρασαν ώρες πολλές είχα αρχίσει να αισθάνομαι ατονία και ζαλάδα, οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν όλο και περισσότερο. Κατά το απόγευμα άκουσα ήχους από μηχανές αυτοκινήτων να πλησιάζουν και μετά φασαρία από ανθρώπους πολύ κοντά μας. Μετά από αρκετή ώρα με πλησίαζαν δύο νοσοκόμοι του στρατού με έβαλαν πάνω σε ένα φορείο και με πήγαν στο ασθενοφόρο. Αν ήξερα τότε Ελληνικά θα είχα λιποθυμήσει και μόνο από την απελπισία στα λόγια των φαντάρων. Με είχαν ξεγραμμένο εξ αρχής πιστεύοντας πως δεν θα φτάσω ούτε στο νοσοκομείο.
Κάπου στη διαδρομή έχασα τις αισθήσεις μου. Συνήλθα πάνω σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, με είχαν μπαταρισμένο σε όλο το σώμα, δεν μπορούσα να κουνηθώ. Το κεφάλι μου γεμάτο γάζες που άφηναν μόνο τα μάτια και το στόμα απ' έξω. Ένας αβάσταχτος πόνος στο δεξί μου πόδι δεν με άφηνε να ησυχάσω και το κεφάλι μου δεν πήγαινε πίσω, πονούσε αφόρητα. Έχασα την επαφή με το περιβάλλον, θυμάμαι πως ξύπναγα και ξανακοιμόμουνα. Δεν ξέρω πόσες μέρες ήμουν σε αυτή την κατάσταση, κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως είχα ξαλαφρώσει από τις γάζες στο κεφάλι και μπορούσα να το γυρίζω. Βρισκόμουν σε ένα μεγάλο θάλαμο με πολλά κρεβάτια, στα διπλανά όσο κατάφερα να δω ήταν ένας δικός μου από αριστερά και ένα άραβας από δεξιά μου. Οι υπόλοιποι τρεις ήταν λευκοί, μάλλον ντόπιοι, τα άλλα δύο κρεβάτια ήταν άδεια. Ο πόνος στο κεφάλι και το πόδι, χανόταν και επέστρεφε δυνατότερος.
Δεν μπορούσα να κουνηθώ όσο και να προσπάθησα, μέσ' τον ύπνο μου αισθανόμουν την παρουσία γιατρών και νοσοκόμων. Μαζευόντουσαν πάνω από το κεφάλι μου και κάτι συζητούσαν. Δεν ξέρω πόσες μέρες πέρασα σε αυτή την κατάσταση, κάποια στιγμή κατάφερα να μείνω αρκετή ώρα ξύπνιος, που να μην έμενα.
Άρχισα να εξερευνώ τον εαυτό μου, προσπάθησα να κουνηθώ και το μόνο που κατάφερα ήταν να πονέσω περισσότερο. Δοκίμασα να κουνήσω τα χέρια μου με δυσκολία, τα δάχτυλά μου ήταν πρησμένα. Όταν έφτασε η σειρά των ποδιών, μου κόπηκε η ανάσα. Ένας μεγάλος πανικός με πλημμύρισε όταν κατάλαβα πως το δεξί μου πόδι δεν υπάκουγε στη θέλησή μου για κίνηση. Την κίνησή μου την κατάλαβε κάποια νοσοκόμα, που έτρεξε κοντά μου. Ένας γιατρός φάνηκε λίγα δευτερόλεπτα μετά. Έπιασα το χέρι της νοσοκόμας και τη ρώτησα με αγωνία τι συμβαίνει με το πόδι μου, αυτή δεν μίλησε. Κοίταξα το γιατρό που μου μίλησε στα Αγγλικά, τότε κατάλαβα πως μέσ' τον πανικό μου μίλαγα αράπικα, με ρώτησε πως με λένε και από που είμαι. επανέλαβα την ερώτηση με τα σπαστά Αγγλικά μου και η απάντηση που δεν πολυκατάλαβα δεν μου άρεσε από το ύφος και μόνο του γιατρού.
Προσπάθησα να ανασηκωθώ αλλά δεν τα κατάφερα. Η νοσοκόμα μου ανασήκωσε το κρεβάτι, σε κάποια θέση που μου επέτρεπε να δω το κάτω μέρος του σώματός μου. Με πήραν τα κλάματα όταν κατάλαβα πως στη θέση του δεξιού ποδιού μου κάτω από την κουβέρτα υπήρχε κενό. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν, ούτε και με ενδιέφερε, ήθελα να κλάψω να ξεσπάσω, να ουρλιάξω. Προσπάθησα να φανταστώ τη ζωή μου με την αναπηρία αυτή και το αποτέλεσμα ήταν χειρότερο.
Συνεχίζεται...
