Οι στιγμές (Πλου-γη)

Εάν υποβαστάξω μια σάρκα σε κουρέλι
τότε στο παρελθόν θα γυρίσω
το φως του να ασπαστώ
και σκοτάδι να το αλλάξω
Χρειάζομαι δύναμη για να πετάξω
όλα τα παλιά στο βάραθρο εκείνο,
που άλλοτε γκρεμούς δείχνει
και άλλοτε φωτίζει υπέροχα μονοπάτια
τόσο άγνωστα και ελκυστικά
ώστε το δέσιμό μου στον αέρα πετώ
Κι εκείνο το αύριο στέκει μπροστά μου
ενοχλητικό, ανάγωγο, οκνηρό και εκνευριστικό
στα μάτια με κοιτά ξαπλωμένο νωχελικά,
επιζητά υποσχέσεις και λόγια μεγάλα,
στη σκιά του ναρκισσευόμενο, ερωτήσεις γεμάτο
χωρίς να θέλω να μιλήσω, να απαντήσω.
Το εχθρεύομαι το αύριο,
μόνο αυτό το τώρα με ενδιαφέρει
και όλες οι άλλες οι στιγμές
Άνθρωπος στιγμών είμαι,
το σώμα μου γεμάτο στιγμές,
τα χείλη μου μυρίζουν ακόμη μέλι,
τα μάτια μου κλαίνε και ξεραίνονται,
δεν επιθυμώ παρελθόντα και μελλούμενα,
ορμή που τρομάζει και γκρεμίζει κρατώ,
τα πάντα σβήνει και από αρχές αρχίζει
δίχως να γνωρίζω αν κι εγώ άθυρμα
της ορμής αυτής γίνομαι
ή πρέπει να με ονομάσω
δούλη της "ανοηγίας";

2004 Δεκέμβρης
(από τα ποιήματα της χαρτοπετσέτας)