Οι δύο διαβάτες (Η Λουλουδού)
Το παρακάτω κείμενο ΔΕΝ είναι δικό μου. Το ξανα-ανακάλυψα ξεχασμένο σε ένα τετράδιο-λεύκωμα που μου είχε αφήσει ένας φίλος και σας το αναμεταδίδω. Ήταν μια εποχή ένα από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα, και είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει και εγώ...
Δεν ξέρω την προέλευσή του, σαν συγγραφέας αναφέρεται κάποιος Εμίλ Κατούλ, άγνωστων λοιπών στοιχείων. Αν κάποιος ξέρει από πού προέρχεται το κείμενο, ας το γράψει σαν σχόλιο παρακάτω.
– Καλημέρα διαβάτη.
– Διαβάτη καλημέρα.
– Με τι χαρά που τραγουδάς στη στράτα!
– Και συ, με τι χαρά που τραγουδάς στο δρόμο!
– Τραγουδάω γιατί φεύγω.
– Εγώ γιατί έρχομαι.
– Εσύ, για πού με το καλό;
– Τραβώ για τη ζωή. Είναι τόσο ευχάριστος ο ερχομός!
– Εσύ πούθε έρχεσαι;
– Από τη ζωή. Είναι τόσο ευχάριστο να φεύγει κανείς!
– Εγώ είμαι είκοσι χρονών. Πάω να δω γυναίκες στα παράθυρα και να τούς πω τραγούδια που θα τα ακούσουν χαμογελώντας.
– Εγώ είμαι εβδομήντα χρονών. Είδα γυναίκες στα παράθυρα και τούς είπα τραγούδια που τα άκουσαν χαμογελώντας.
– Είμαι είκοσι χρονών. Θα αποχτήσω φίλους, που μαζί μ’ αυτούς θα αγωνιστώ για το όνειρο, για την ομορφιά, για μία ανθρωπότητα πιο ευτυχισμένη.
– Είμαι εβδομήντα χρονών. Μαζί με τους φίλους αγωνίστηκα για το όνειρο, για την ομορφιά, για μία ανθρωπότητα πιό ευτυχισμένη.
– Είμαι είκοσι χρονών. Οι φτωχοί θα μ’ ευχαριστήσουν για την ελεημοσύνη που θα τούς κάνω.
– Είμαι εβδομήντα χρονών. Μ’ ευχαρίστησαν οι φτωχοί για την ελεημοσύνη που τούς έκανα.
– Είμαι είκοσι χρονών. Αν πρέπει να κακοπαθήσω για να αξιωθώ να αποκτήσω τις χαρές, θα κακοπαθήσω με θάρρος και θα τις αποκτήσω.
– Είμαι εβδομήντα χρονών. Αφού έπρεπε να κακοπαθήσω για να αξιωθώ να αποκτήσω τη χαρά, κακοπάθησα με θάρρος και την απόκτησα.
– Έχε γεια διαβάτη της θύμησης.
– Έχε γεια διαβάτη της ελπίδας.
– Πόσο μ’ αρέσει που τραγουδάς τώρα που φεύγεις...
– Τραγουδώ για να τραγουδάς και συ φεύγοντας. Τράβα, πήγαινε στη ζωή.
Και όταν και συ θα είσαι εκείνος που θα φεύγει, μην πεις σ’ εκείνους που έρχονται, πως οι γυναίκες στα παράθυρα έχουν αλλού το νου τους ακούγοντας τα τραγούδια σου, πως το όνειρο μένει πάντα όνειρο, πως η ομορφιά δεν είναι τριαντάφυλλο των περιβολιών της γης, πως η ανθρωπότητα μάς μισεί για την αγάπη που τής δείχνουμε, πως οι φίλοι μάς εγκαταλείπουν στους χειρότερους κινδύνους.
Μην τους πεις καθόλου πως ο φτωχός δαγκώνει το χέρι που τού φάνηκε σπλαχνικό, ούτε πως κακοπαθούμε για τη χαρά, χωρίς ποτέ να την αποκτούμε.
Βλέπεις πώς γελώ, βλέπεις πώς τραγουδώ. Κάνε αργότερα και συ το ίδιο. O γυρισμός δεν πρέπει καθόλου να αποθαρρύνει την αναχώρηση, πρέπει πάντοτε να αφήνουμε την ελπίδα στην καρδιά αυτών που έρχονται...
