Ντέτι, Δέου, Βορέ (Πλού-γή)

Κι όμως ο θαλασσινός αφρός
θα συνεχίσει
να γλύφει τα βράχια στην ακτή.
Ο αέρας, ένα βράδυ
με καταιγίδα και λαμπερές αστραπές
θα συνεχίσει να σφυρίζει
παράξενους σκοπούς.
Τα δέντρα στους κήπους θα επιμείνουν
πάνω στις βαθιές τους ρίζες να απλώνονται
παρακολουθώντας τις αλλαγές των εποχών
στη σιωπή...
ψιθυρίζοντας με τις φλέβες των φύλλων τους
πλέκοντας το φως και το σκοτάδι στα κλαριά τους.

Όλα αυτά μοιάζουν
με εικόνες ενός πίνακα,
με νότες και στίχους,
με μαρμαρένια θραύσματα
στο εργαστήρι του γλύπτη

Η ψυχή όμως ανοίγει και κλείνει
ανασαίνει βαριά καθώς ρουφά
τούτα που πάντα υπάρχουν
και στέκονται γύρω μας
σκηνικά ταιριαστά ή αταίριαστα
της καθημερινής μας ζωής.
Μόνο ο θάνατος λοιπόν μας κάνει
να τα δούμε όπως έχουν,
να τα ακούσουμε οπως ηχούν,
να τα μετρήσουμε
όπως οι πραγματικές τους διαστάσεις
απλώνονται.

Κι έτσι μας έφερες το θάνατο
και μας τον σύστησες
ένα καλοκαιρινό βράδυ.
Έπρεπε να γνωρίσουμε καλά
κάποιον που δεν ξέραμε..
Και τον είδαμε
πανω απο το κεφάλι σου
να ορθώνεται,
τα αίματα να σου σκουπίζει
και να ανυπομονεί να φύγετε
μαζί

Το δικό σου καντηλάκι
τώρα
μαζί με θάλασσες, ανέμους, δέντρα
ημέρες και νύχτες
θα συνεχίσει να σιγοκαίει,
να τρεμουλιάζει η φλόγα του
πανω στην ταφική σου πλάκα
διπλα απο τη φωτογραφία σου
και το αγαπημένο σου βραχιόλι
που φέραμε απο την Αίγυπτο..
Κι εμείς θα ερχόμαστε να συζητάμε
όπως μας άρεσε να κάνουμε
μόνο οι φωνές μας πια
θα έρχονται απο μέσα μας
και το μουρμουρητό απ’το στέρνο μας..

Αύγουστος 1988 (στην ξαδέλφη Νάσσω που ο θάνατος αρπαξε στα 18 της)
Πλού-γη