Μονοπάτια λύπης... (master of puppets)
Όλα ξεκινάνε. Το σκοτάδι της ημέρας έρχεται και παίρνει μακριά το γέλιο. Και ύστερα σιωπή. Σιωπή για έναν κόσμο χωρίς φαντασία. Δίχως σκέψη και δάκρυ. Ένα παραμύθι χωρίς ήρωες, ένα τραγούδι χωρίς μουσική...
Έξω απ' το παράθυρο φως. Έξω απ' το παράθυρο ζωή, μα δίχως νόημα. Μια καρδιά καθισμένη φλέγεται... Μια σκοτεινή ψυχή εξανεμίζεται... Ένα βασίλειο βυθισμένο στην θλίψη και στον πόνο...
Ο ουρανός σκοτεινιάζει... Η ελπίδα και η χαρά αντικαθίστανται από πόνο και φόβο. Το δάκρυ σμίγει με αίμα. Ποτάμια σκέψεων ξεχειλίζουν τα στενά σοκάκια της μοναξιάς. Η απομόνωση πλημμυρίζει από φαντασιώσεις που σαν μόνο σκοπό έχουν να δημιουργήσουν περισσότερο πόνο, περισσότερη θλίψη...
Η αγάπη απουσιάζει. Σαν χελιδόνι που φεύγει τον χειμώνα μα δεν γυρνά ποτέ πίσω. Η αγάπη απουσιάζει σαν τα λουλούδια που μαραίνονται τον χειμώνα μα ποτέ δεν ξανανθίζουν...
Η ώρα περνάει. Η νύχτα απλώνεται αν μαύρο πέπλο στην καρδιά μου. Η ώρα περνάει και εγώ είμαι ακόμα εδώ. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, γνέφοντας καταφατικά στον πόνο...
Το φεγγάρι έξω γεμάτο. Θάλασσες από αστέρια προκαλούν μια μαγική και σαγηνευτική ατμόσφαιρα που σε λυγίζει... Ξεσπάς, οδύρεσαι, γυρεύεις κάπου συντροφιά... απεγνωσμένα... Αλλά παντού σκιές... παντού κρύες ψυχές αδιάφορες, άχρωμες...
Ταξιδεύω στο άπειρο με βάρκα τον φόβο. Ταξιδεύω στο άπειρο μήπως βρω τη μορφή σου... αλλά τίποτα... μόνο ομίχλη και σκοτάδι... Η ψυχρή και θαμπή ατμόσφαιρα σε παίρνει μακριά... Ή μήπως θέλεις και απομακρύνεσαι...
Ξαφνικά, εκεί στο βάθος λίγο φως... Λίγο φως μέσα στο σκοτάδι της αβύσσου. Λάμψη που απομακρύνει τις αμφιβολίες της ύπαρξής σου... Σιγά σιγά ανασταίνεσαι, ελπίζεις, ξαναζείς. Όλα αποκτούν νόημα και σου δίνουν την αίσθηση της ομορφιάς...
Όμως με τον καιρό όλα σβήνουν και χάνονται... Τα αισθήματα φθείρονται και ξεθωριάζουν σαν μια παλιά φωτογραφία... Η ομορφιά ξεφτίζει σαν ρούχο χιλιοφορεμένο... Ώρες ώρες σκέφτεσαι αν το φως που "ομορφαίνει" τη ζωή σου, την κάνει τελικά πιο σκοτεινή και πιο μοναχική...
Ένα μεγάλο και πικρό "γιατί" πλανιέται στο μυαλό σου... Γιατί πρέπει πάντα να δίνουμε σημασία σε ανούσια πράγματα? Γιατί πρέπει πάντα να φλέγεται η ψυχή σου και το όνειρό σου να γκρεμίζεται χωρίς να το συνειδητοποιείς? Γιατί... ?
Η αλήθεια είναι πως και τα πιο μεγάλα "χαρακώματα" σε κάνουν πιο δυνατό. Ο πόνος και το δάκρυ σε "τρέφει"... Γι' αυτό οι "αγώνες" δεν τελειώνουν ποτέ... Βλέπεις ότι και τα πιο μεγάλα πνεύματα λυγίζουν μα συνέρχονται και γίνονται ισχυρότερα...
Η μορφή σου σιγά σιγά θαμπώνει στο μυαλό μου... Ο πόθος παραμένει προκαλώντας ένα αποπνικτικό συναίσθημα... Όμως ο πόθος καταπολεμιέται... Η μνήμη είναι αυτή που ότι και αν κάνεις δεν μπορείς να την σβήσεις... Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είσαι πάντα εδώ να θυμίζεις το φως και το σκοτάδι που πρόσφερες... Αλλά δεν πειράζει... Γιατί βλέπεις ότι αρχίζει με πόθο, τελειώνει με πόνο...
... Αντίο...
Master of puppets
31-12-2004
Δεν ξέρω αν άξιζες τόσα πολλά... αλλά δεν πειράζει, γιατί βλέπεις "... ότι αρχίζει με πόθο τελειώνει με πόνο..."
