Μια νύχτα στην γιορτή κρασιού (Stefania)
Γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα 12.43 μεσημέρι.
Είναι η πιο καλή ώρα εδώ, στο γραφείο δεν έχουν πλακώσει ακόμα οι βάρβαροι και ο νταβέλης λείπει εκτός... έχει ησυχία.
Χθες ξενύχτησα πάλι.
Είχε πανηγύρι σε ένα χωριό έξω από την πόλη μου.
Διονυσιακή γιορτή. Γιορτή του κρασιού.
Θίασος μεγάλος και το πάλκο στημένο πάνω σ΄ ένα βουνό.
Πλανόδιοι μικροπωλητές. Κόσμος παντού... γελαστοί... φαινομενικά ανέμελοι... ντουμάνια από σουβλάκια και λουκάνικα σε παίρνουν από παντού... αυτά τα βρώμικα είναι τα καλύτερα ξέρεις.
Τα ντάτσουν έχουν την τιμητική τους στο πανηγύρι αυτό και το παζάρι των τιμών το σύνθημά τους.
Τεράστια πιθάρια - σειρήνες τίγκα στο μοσχάτο κρασί παραμονεύουν ανά 2 μέτρα.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Δεν θέλεις να ξεφύγεις. Σε φωνάζουνε γλυκά, αποπλανητικά.
Γουλιά γουλιά ο δουλεμένος σταφυλλένιος μούστος απελευθερώνει την ψυχή σου.
Και μετά ξεκινά η κορυφαία σκηνή στο χθεσινοβραδινό "έργο".
Η στιγμή που τα κλαρίνα ξεκινάνε το τραγούδι τους.
Μυσταγωγία.
Κυκλικοί χοροί, ξέφρενοι, έτσι όπως μόνο οι μερακλήδες ξέρουν να χορεύουν…
Σωστοί δερβίσηδες γύρω από φωτιά…
Γίνονται ένα με τις νότες και περιστρέφονται ελεύθεροι γύρω από τον εαυτό τους σε ένα ορεινό χωριό ανάμεσα στα δέντρα … μέχρι το πρωί …συντροφιά με το "ακουστικό" κρασί που ποτίζει την αγνή μεστή ψυχή τους..
Και το ξέρουν καλά ότι η επόμενη μέρα είναι σκληρή.
Τα χωράφια κάτω στον κάμπο τους περιμένουν.
Τέλος έργου. Πέφτει η αυλαία. Επιστροφή στην πόλη.
Κοιτάω το λαμπερό μεγάλο αστέρι πάνω από την βεράντα μου.
Ανάβω το τελευταίο τσιγάρο της νύχτας και είμαι χαρούμενη.
Λίγο έξω από τα κέντρα των πόλεων… μακριά από την βρώμα και την ανθρωπομάζα υπάρχει έμπνευση, ζωντάνια…
Άνθρωποι πιστοί στο θεό τους.
Την φύση.
Την γιορτάζουν κάθε χρόνο με γιορτές του μεταξιού, του κρασιού, του σιταριού.
Άνθρωποι φτωχοί… απλοϊκοί θα έλεγε σνομπάροντας η Γιούλα… χωρίς κουλτούρα και επίπεδο… που όμως κρύβουν βαθιά αρχέγονη σοφία.
Είναι κάποιες στιγμές που περνάνε από το χρονόμετρο της ζωής μας και είναι λες και κρατάνε αιώνια… είναι αυτές οι μικρές στιγμές που ζούμε και χαράζουνε την ψυχοσύνθεσή μας… ταράζουνε την κοσμοθεωρίας μας.
Και δεν έχει σημασία η πλευρά που βιώνεις το έργο.
Τι και αν είσαι πρωταγωνιστής… ή κομπάρσος… ή ακόμα και θεατής.
Η μαγεία δεν αλλάζει.
Αρκεί να είσαι εκεί… να μπορείς να αντιληφτείς… να αφεθείς και να ρουφήξεις την στιγμή.
Η γνώση και η σοφία δεν είναι ακριβή.
Κρύβεται πίσω από ροζιασμένα χέρια… ηλιοκαμένα πρόσωπα… φωτεινά χαμόγελα…
