Λόγος Υπηρεσιακός!!! (pimami)

- Καλημέρα...
- Καλημέρα σας.
- Μια γραμμή για Αθήνα μπορώ να έχω;
Ένα ακόμα πρωινό βρίσκομαι στο γραφείο και εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία. Πάλι θέλω να της μιλήσω, παρ όλο που τ αφεντικό μου δεν ήθελε να ξέρει πως τα δήθεν «υπηρεσιακά» τηλεφωνήματα γίνονται στο σπίτι της Βασιλικής.
- Για υπηρεσιακούς λόγους θα ήθελα τη γραμμή...
- Πείτε μου παρακαλώ το νούμερο.
- 6513...
- Μισό λεπτό παρακαλώ.
Βέβαια, πρέπει να αναφέρω πως πιστεύω και με το παραπάνω πως η συνομιλία μου με την Βασιλική έχει να κάνει με την απόδοσή μου σαν υπάλληλο... Δεν πρόκειται να συγκεντρωθώ αν δεν της μιλήσω. Επομένως σαφώς και είναι υπηρεσιακός ο λόγος του τηλεφωνήματος! Τουτ – τουτ –τουτ... «καλεί... »
- Παρακαλώ
- Καλημέρα!!!
- Καλημέρα!
- Είσαι καλύτερα σήμερα;
- Καλά είμαι. Καλά ήμουν και χθες...
- Ρωτάω γιατί τα ξημερώματα που πήρες σε άκουσα ανήσυχη.
- Ήταν το όνειρο...
- Εδώ που τα λέμε κι εγώ σαν όνειρο το θυμάμαι το τηλεφώνημά σου.
- Εφιάλτης, ε;
- Να ξυπνώ με τη φωνή σου, εφιάλτης;
- Να ξυπνάς, γενικά, μες το μαύρο χάραμα.
- Όχι, δεν με πείραξε αλλά μην γίνεται και κάθε μέρα...
- Στη δουλειά είσαι;
- Στη δουλειά. Σε παίρνω από το σταθερό.
- Μπορείς; Τ’ αφεντικό δεν φωνάζει;
- Δε βαριέσαι...
- ... Συγγνώμη για το ξύπνημα.
- Τα 'παμε αυτά, μην τα ξαναλέμε... είσαι εντάξει τώρα;
- Ναι, εντάξει. Απλά ήθελα σε κάποιον να μιλήσω. Ξύπνησα πολύ τρομαγμένη.
- Μετά κοιμήθηκες καθόλου;
- Με λίγη μουσική, τελικά, τα κατάφερα... Μακάρι να ήσουν κοντά μου...
- Ναι... Κι αυτά τα 'παμε... Και μένα με δυσκολεύει η απόσταση... αλλά ποιος ξέρει... ; Ίσως είναι καλύτερα έτσι.
- Καλύτερα;
- Είπα ίσως... Μην ξεχνάς πως θα μπορούσαμε να συναντιόμαστε πιο συχνά!
- Αυτό ήταν σπόντα για την εκδρομή που δεν πήγαμε;
- Δεν ήταν σπόντα για κάτι που δεν έγινε. Ήταν σπόντα για κάτι που μπορεί να γίνεται στο μέλλον.
- Δεν ξέρω...
- Εδώ έπρεπε να πεις «ελπίζω». Ή τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να πεις...
- Τη θέλω πολύ αυτή την εκδρομή και το ξέρεις, αλλά...
- Καλά-καλά... έχουμε καιρό μπροστά μας να πάμε πολλές εκδρομές, μην ανησυχείς. Σε κλείνω τώρα, έχω δουλειά.
- Καλή συνέχεια.
- Γεια!
- Δήμο, περ... τουτ τουτ τουτ...

Το αδιέξοδο το έβλεπα. Ήταν φανερό, πως εκδρομή δεν επρόκειτο ποτέ να πάμε και επίσης φανερό πως τα «υπηρεσιακά» τηλεφωνήματά μου στην Βασιλική μετρημένα. Σε κάθε τηλεφώνημα όμως αποφεύγω... αποφεύγω να παραδεχτώ το αδιέξοδο...

Η καθημερινότητα ενός υπαλλήλου, δεν παύει να είναι καθημερινότητα, ακόμα κι όταν είναι ερωτευμένος. Μέρος της ρουτίνας αυτής και τα υπηρεσιακά μου τηλεφωνήματα πια. Χθες ήταν το μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημά της η αφορμή, σήμερα το βραδινό E-mail που έλαβα. Θέλω να μάθω αν έλαβε την απάντησή μου και περισσότερο απ αυτό, αν κατάλαβε και πώς κατάλαβε αυτά που της έγραψα. Απρόσωπα τα E-mail. Και τα συμβατικά ταχυδρομεία, θα μου πείτε, απρόσωπα είναι, μα βλέπεις το γραφικό χαρακτήρα του αποστολέα σ αυτά... μέχρι και η μυρωδιά του μπορεί να φτάσει στον παραλήπτη.

- Καλημέρα...
- Καλημέρα σας!
- Μια γραμμή στην Αθήνα μπορώ να έχω παρακαλώ;... για υπηρεσιακούς λόγους...
- Μάλιστα. Το νούμερο;
- 6513... τουτ-τουτ-τουτ «καλεί... »
- Ναι!
- Καλημέρα...
- Έλα!! ! Καλά, δεν έχετε δουλειά σ αυτό το κωλογραφείο... ;
- Πάρα πολύ.
- Το βλέπω...
- Ένα διάλειμμα έκανα κι είπα να πάρω.
- Καλά έκανες αλλά δεν προλαβαίνω τώρα. Φεύγω για τη σχολή. Δυο λεπτά θα μιλήσουμε.
- Δυο λεπτά!! ! Μια χαρά! Προλαβαίνω.
- Προλαβαίνεις τι; Έχεις να μου πεις κάτι;
- Όχι, τίποτε.
- Τότε τι;
- Απλά να σε ακούσω... απλά!
- Σε κλείνω. Θα σε πάρω το μεσημέρι. Εκτός αν κοιμάσαι.
- Όχι, πάρε αν θες. Το mail μου το πήρες;
- Το μεσημέρι κι αυτό. Κοιμήθηκα νωρίς χθες.
- Τότε μην πάρεις. Διάβασέ το πρώτα και μετά.
- Όπως νομίζεις...
- Καλό μάθημα.
- Καλή δουλειά.
- Γεια!! !
- Δήμο... ν...
- Γεια!! ! Τουτ-τουτ-τουτ...

Η κινητή τηλεφωνία εφευρέθηκε προφανώς για να διευκολύνει την επικοινωνία. Έτσι τουλάχιστον νομίσαμε όσοι τρέξαμε στα ειδικά καταστήματα να εφοδιαστούμε το «δώρο» αυτό της τεχνολογίας. Και λέω νομίσαμε, γιατί το κατά πόσο διευκολύνεται η επικοινωνία με αναπάντητες, μηνύματα κλπ είναι μια κουβέντα που σηκώνει πολύ ανάλυση. Με λίγα λόγια θα έλεγα πως την διευκολύνει, αλλά δεν την προάγει... κάτι σαν fast food ένα πράγμα...! Είναι πρόκληση πάντως αυτά τα κινητά... ακόμα και την ώρα που είσαι στην δουλειά, στο σχολείο, στην εκκλησία (το χω δει κι αυτό...) ε, μια αναπάντητη θα την κάνεις, δεν θα την κάνεις... ; Δείχνεις στον άλλον πως τον/την σκέφτεσαι, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις... τεχνολογία παιδί μου, τεχνολογία!!!

Έτσι με τρώει και μένα το χέρι μου και παρόλο που δεν έχει περάσει πολύ ώρα από την τελευταία συνομιλία μας, ξανακαλώ την Βασιλική στο κινητό. Δεν προλαβαίνει να ακουστεί το πρώτο «τουτ» και κλείνω. Μην χρεωθώ κιόλας... Αυτή ήταν η κλασσική αναπάντητη του ρομαντικού χρήστη της κινητής τηλεφωνίας, «σε σκέφτομαι... ». Θα μπορούσε να σημαίνει πολλά αυτή η κλήση, όπως: «δεν έχω μονάδες πάρε με τηλέφωνο... », «δεν θέλω να χρεωθώ για πάρτη σου, πάρε εσύ», «είμαι κάτω από το σπίτι, κατέβα να φύγουμε... » και άλλα που ποικίλλουν ανάλογα με τους χρήστες και των μεταξύ των συμφωνηθέντων...! Περνούν τα λεπτά και απάντηση δεν παίρνω. Η μη ανταπόδοση της κλήσης έχει και αυτή διάφορες ερμηνείες όπως: «έχει δουλειά... », «δεν έχει ακούσει... », « με έχει γραμμένο... » κλπ.

Εγώ φυσικά φαντάζομαι μία από τις δύο πρώτες και ούτε που θέλω να σκεφτώ την τελευταία...
Έχει αρχίσει να περνά πολύ δύσκολα η ώρα. Πρώτα περίμενα πότε θα σχολάσω, τώρα περιμένω και πότε θα καλέσει η Βασιλική! Βασανιστήριο!! ! Μέχρι που ακούγεται το κινητό μου που δονείται πάνω στο ξύλο του γραφείου μου... Επιτέλους!! ! Μα πριν προλάβω να απαντήσω, σταματάει να ακούγεται το κοντσέρτο του Vivaldi σε Ρε Μείζονα, μαζί με τον φρικιαστικό ήχο της δόνησης του κινητού. Αναπάντητη λοιπόν και σε Ρε Μείζονα μάλιστα... Άραγε τι θα έλεγε ο Vivaldi αν άκουγε τα τηλέφωνα να χτυπούν με την μουσική που αυτός έγραψε; Αλλά τι λέω... ; Θα κοίταζε τα κινητά, όπως θα κοιτάζαμε κι εμείς τις φορητές συσκευές τηλεκίνησης, αν ξαφνικά βρισκόμασταν στο 2356 μ. Χ... Σε αυτές τις χαζές σκέψεις βυθίστηκα για λίγο μέχρι που με ξύπνησε και μια δεύτερη αναπάντητη και πάλι από την Βασιλική! Μάλλον ήρθε η ώρα να τελειώσει το παιχνίδι των αναπάντητων και να αρχίσει ένα άλλο... Να αρχίσει ένας διάλογος κι αυτό είναι που με φοβίζει, γιατί εκεί θέλει κόπο να κρυφτείς... είναι πιο κοντά στην ιδανική μορφή επικοινωνίας ο τηλεφωνικός διάλογος. Το μόνο που λείπει είναι η οπτική επαφή...

- Έλα!!!
- Στη σχολή είσαι;
- Ναι! στο αμφιθέατρο.
- Να κλείσω αν ενοχλώ...
- Όχι, βγαίνω έξω... Μισό λεπτό...
- ...
- Έλα, σ' ακούω τώρα. Σχόλασες;
- Σε λίγο.
- Τι νέα;
- Καλά! Βαρεμάρα!
- Και κάνεις αναπάντητες για να περάσει η ώρα;
- Πες το κι έτσι...
- Κι εγώ βαριέμαι... είδα την κλήση σου κι απάντησα... Τώρα το πώς απαντάς σε μια κλήση που λέγεται αναπάντητη, με μια κλήση που επίσης λέγεται αναπάντητη, είναι ένα θέμα που δυσκολεύομαι να αναλύσω... Δύσκολη η επικοινωνία στις μέρες μας...
- Για πες λοιπόν, τι μάθημα έχετε;
- Βλακείες... Ιστορία έχουμε.
- Και είναι βλακεία η ιστορία; Άκου λέει βλακεία... Ρε όποιος λαός ξεχ...
- Καλά, καλά... δίκιο έχεις... πάω μέσα! Γεια!
- Εεεεεπ!!! Αμέσως εσύ, να το κλείσεις... μια κουβέντα είπαμε... Το γέλιο της ακούγεται σαν γάργαρο νερό, που πλημμυρίζει τα αυτιά μου, το γραφείο μου, τον κόσμο μου ολόκληρο και αφού δεν μπορώ να την έχω κοντά μου, αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο της τεχνολογίας για μένα...
- Χαχαχαχαχαχαχαχα...
- Τέλος πάντων. Πότε θα τελειώσεις;
- Γιατί; Πού θα με πας απόψε; Και τι δεν θα ‘δινα, για να μπορούσα να την πάω κάπου απόψε! Και θα συναντηθούμε, είμαι σίγουρος, ίσως όμως όχι όπως το εννοεί αυτή, έστω και μιλώντας ειρωνικά!
- Πες μου θ’ αργήσεις; Να ξέρω τι ώρα να περάσω να σε πάρω.
- ... εεεε... έλα στις έξι. Καλά είναι;
- Πολύ καλά. Θα σου κάνω αναπάντητη να κατέβεις.
- Οκ! Θα περιμένω. Θα κοιμηθώ καμιά ωρίτσα και θα ετοιμαστώ. Πού θα πάμε;
- Σε νοιάζει;
- Όχι! Απλά ρωτάω...
- Λοιπόν, θα κοιμηθώ κι εγώ για να ξεκουραστώ λίγο κι ξεκινάω... Στις έξι λοιπόν;
- Στις έξι...
- Γεια!
- Δήμο... Να σου π... τουτ-τουτ-τουτ-τουτ...

Τελικά κατάφερα να κοιμηθώ στις τέσσερις το μεσημέρι. Μετά από δυο ώρες εξοντωτικού ύπνου μπορώ να λέω πως ξεκουράστηκα λιγάκι... Ξύπνησα με τη γεύση της στο στόμα και κουλουριασμένος στο κρεβάτι λες κι είχα κουλουριαστεί στη αγκαλιά της. Πήγα στον υπολογιστή, χωρίς καλά-καλά να έχω ανοίξει τα μάτια μου. Έχω λάβει το E-mail της και μέσα σε δέκα λεπτά τελειώνω και την τρίτη ανάγνωσή του. Βγαίνω στο μπαλκόνι παραπατώντας και ανάβω ένα τσιγάρο! «Πρέπει να απαντήσω... » μονολογώ και μπαίνω στο δωμάτιο. Είμαι μπροστά στον υπολογιστή και σκέφτομαι πως τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας είναι πολύ λίγα, τελικά, για έναν έρωτα που είναι πολύς. Τις σκέψεις μου τις κάνω γραπτό λόγο και συνεχίζω να πληκτρολογώ. Σκέφτομαι πως όταν ένας έρωτας είναι πολύς δεν χρειάζονται ούτε τα τηλέφωνα ούτε τα E-mails. Πως κι αν γράφω τώρα για τελευταία, ίσως, φορά τούτο το ηλεκτρονικό γράμμα, είναι γιατί χρωστάω μια εξήγηση...

«... εγώ πάντως ήμουν εκεί. Στις έξι το απόγευμα ήμουν εκεί! Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε Βασιλική! Ήσουν κι εσύ εκεί! Για μένα ήσουν! Και μη μου πεις πως περίμενες αναπάντητη για να κατέβεις. Όσο έκανες εσύ να κατέβεις τα σκαλιά της πραγματικότητάς σου, τόσο έκανα κι εγώ για να διανύει η σκέψη μου τα χιλιόμετρα των εθνικών και να είμαι εκεί. Εγώ ήμουν εκεί, εσύ δεν με είδες... και για αυτόν ακριβώς τον λόγο χωρίζουμε... »

Κάπως έτσι τελειώνει ένας έρωτας που περιπλανήθηκε σε γραμμές τηλεφώνου, σε συχνότητες κινητών και σε ηλεκτρονικά ταχυδρομεία. Κάπως έτσι. Κι όμως, εγώ μπορούσα να περιπλανηθώ και στις εθνικές της Πελοποννήσου. Ήταν κάτι που το ήθελα κιόλας. Μπορούσα! Όταν ένας έρωτας είναι πολύς, νικάει τις αποστάσεις, όταν ένας έρωτας είναι πολύς νικ... τουτ-τουτ-τουτ-τουτ...