Λούλια (Πλού-Γή)

Σαν έφυγε η Λούλια πολλοί έκλαψαν
Κι άλλοι τόσοι θρήνησαν

Κανείς απ� όσους έκλαιγαν δεν πρόσεξε
Το πεύκο που στην αυλή της φύτρωνε
Τη Λούλια να κινά να βρει

Κανείς απ� όσους θρήνησαν δεν είδε
Τη βρυσούλα που στην αυλή της έσταζε
Τη Λούλια να κινά να ψάξει

Και το χρωματιστό ανεμόμυλο
Που η Λούλια έπαιζε
ξοπίσω της να τρέχει

Βάδιζε η Λούλια για μέρες
Με το μακρύ φουστάνι
ανέμους να τσακίζει
Απ� τα μαλλιά της φλόγες να πηδούν

Πάνω από βουνά πέρασε
Μέσα από πόλεις περπάτησε
Σε ποτάμια τα πόδια της έβρεξε
Με τα μυστικά της μίλαγε
Και κάθε μαύρο βράδυ
στους θεούς της προσεύχονταν

Κουκκίδα σε κορυφογραμμές έγινε
Λάμψη κίτρινη πάνω σε θάλασσα
Κάποιος είπε πως την είδε
Στα κύματα να βάζει χαλινάρι
Κάποιος άλλος σε σπηλιές την ονειρεύτηκε
στα βράχια με σώμα διάφανο να μπαίνει
Κι η Λούλια θρύλος έγινε

Έτρεχε η Λούλια για μέρες
Με τα άσπρα παπούτσια
Το χώμα να ζωγραφίζουν
τα μάτια της τους ήλιους να καλούν

Μέσα σε λίμνες κολύμπησε
Γύρω από ηφαίστεια βάδισε
Σε δάση τα χέρια έγδαρε
Με ίσκιους τραγούδησε
Και κάθε φωτεινό πρωί
το διάβολο της φίλαγε

Σημάδι των ουρανών έγινε
Αχνό περίγραμμα γύρω από σύννεφα
Κάποιος είπε πως την είδε
Σε χαράδρες, πουλί να πετά
Κάποιος άλλος σε βουνά την ονειρεύτηκε
Στο χιόνι τους να λούζεται
Κι η Λούλια θρύλος έγινε

Το πεύκο συνέχισε τη Λούλια να ψάχνει, η βρύση κι ο ανεμόμυλος μαζί του πήγαιναν
Τη Λούλια όμως δεν μπόρεσαν να βρουν κι όλα μαζί τη φώναζαν

Η Λούλια σαν κοιμόταν τις φωνές τους άκουγε, ξύπναγε γύρω κοίταζε
μα όλα παράξενα της φαίνονταν και το ταξίδι της ξανάρχιζε...

όταν η Λούλια πια κουράστηκε να ταξιδεύει
να κοιμηθεί αποφάσισε και να πεθάνει.
Τα μάτια έκλεισε, δυό ανάσες φύσηξε
τα τρία ριζικά της είδε και έφυγε.

Πλου-γή 2005