Καταιγίδα (lykofos)

Είμαστε η καταιγίδα στην άκρη τ' ουρανού.
Σκορπάμε στα χέρια του ανέμου, κι εκείνος μας μοιράζει..
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Η βαρύτητα της ζωής μας, περπατά πάνω στο
νερό.. ίπταται.. από τη γη των οριζόντων, μέχρι
το ουράνιο τόξο. Υπόσχεση που βλέπεις στα μάτια
των νεοφερμένων, παιδιών. Το ουράνιο τόξο.
Ερχόμαστε να κλέψουμε, να χαρίσουμε
να σκοτώσουμε, να αγαπήσουμε.. Από το πρώτο φως
ως το τελευταίο. Απ' την καρδιά της θάλασσας,
στης γης τον νου, για τ' ουρανού μας την ψυχή..
Είμαστε η καταιγίδα. Ερχόμαστε.
Μαζί μας φέρουμε κι άλλους. Θεούς και δαίμονες.
Ευχές και κατάρες. Είμαστε μαγεία και ύλη.
Ήλιος, άνεμος και πέτρα. Είμαστε το μέσο..
η πύλη έκφρασης του καλού και του κακού.
Λες και μας έφτιαξαν για να τσακωθούν πάνω μας!
Έκαναν όμως ένα λάθος. Μας έδωσαν το δικαίωμα να
νοιώθουμε θεοί, περιορισμένης θνησιμότητας και
ευθύνης.. Δε θέλω τον παράδεισο και την κόλαση σας.
Θα φτιάξω μικρά δικά μου. Ωραία.. Μετά τον
αρχάγγελο εωσφόρο, έρχεται τώρα ο άνθρωπος να
καπηλευτεί το Θείο αξίωμα..
Αν έχει κάτι να μας πει αυτό το παραμύθι...
Αν είναι κάποιο κρυπτογραφημένο μήνυμα;
Διαθήκη.. παραβολή..
Εξέλιξη της ψυχής λέει.. μάθημα και κάθαρση.
Στο τέλος θα νικήσει το καλό, και να 'μαστε με
το μέρος του νικητή! Μα, πρέπει ν' αγιάσω με το ζόρι;
Γι' αυτό μ' έφτιαξαν; Από αγάπη, λέει.. Να μου χαρίσουν
την αιώνια ευτυχία.. Για το καλό μου, ξέρουν αυτοί..
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή.
Όπου κι αν γεννηθώ σ' αυτή τη γη, έρχεται αργά ή γρήγορα
η στιγμή που θα με φέρει αντιμέτωπο με μια τρεμάμενη
συνθήκη ανασφάλειας. Τί κάνω εκεί; Σηκώνω το βλέμμα
στον ουρανό και φτιάχνω θεούς.. Ωραία. Τώρα νοιώθω
καλύτερα. Ο νους ησυχάζει κάτω απ' το πέπλο της
προστασίας που μου προσφέρει αυτή η σκέψη.
Ότι κι αν παθαίνω είναι για το καλό μου.
Θεία οικονομία..
Τα παρακείμενα σατανικά μου μάτια όμως,
τα ζει ένα μυαλό που δεν ησυχάζει εύκολα
και μια καρδιά που νοιώθει αδικημένη.
Δύο επιλογές έχω εκεί:
Είτε λέω "δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε..
ας τη γλεντήσουμε και χαλάλι. ", ή γίνομαι
ερευνητής και γεμίζω αμέτρητα χαρτιά με
τα σωθικά μου, μήπως βρω μέσα μου αυτό που
δεν είναι εμφανές εκεί έξω..
Είτε τρώω την καρδιά μου κομμάτι κομμάτι
και μετά πεθαίνω, ή, ανάσα την ανάσα -
λέξη τη λέξη - σελίδα τη σελίδα, εξαυλώνομαι...
και μεταφέρομαι στον θάνατο εν ζωή, να δαμάσω
τη σχέση μου μαζί του πριν του δοθεί εξουσία πάνω μου..
Ο φόβος του τέλους, είναι ο χειρότερος σύντροφος.
Η ζωή σου παύει εκεί που θα σε καταλάβει..
Ο φόβος συχνά σε προστατεύει, μα όταν έρθει η στιγμή
που σε απειλεί, αυτό που έχεις να κάνεις είναι να
συμφιλιωθείς μαζί του. Να του σφίξεις το χέρι και
να του πεις "καλώς ήλθατε! Καθήστε. Σα στο σπίτι σας.. "
Συζήτησε τον με σκοπό να τον γνωρίσεις καλά. Μάθε
απ' έξω τις συνήθειες του και τη φυσιολογία του, κι
άρχισε την πλακίτσα μαζί του.. Ακόμα και ο ισχυρότερος
γίνεται αρνάκι αν δεν τον πάρεις στα σοβαρά.
Τελικά αντιλαμβάνεσαι πως δε μπορεί ο φόβος, σαν φόβος,
να σε βλάψει. Γιατί γνωρίζοντας τον καλά, βλέπεις πως
ο φόβος σου είναι.. εσύ!
Και λες, "μα τόσο καιρό με τον εαυτό μου είχα να κάνω;
υπάρχουν τόσα εκεί έξω, κι εγώ παλεύω με μένα;; "
Αποκτάς έναν βαθμό συνειδητότητας,
(γνωρίζοντας αυτό το τρεμάμενο κομμάτι του εαυτού σου)
που σε κάνει ισχυρότερο.
Ωραία, τώρα είμαστε έτοιμοι για το αεροπλάνο..
Έτοιμοι για το ασυμβίβαστο αβέβαιο μετέωρο ταξίδι της ζωής..
Θεοί και δαίμονες, σας αγαπάω., γιατί είστε.. εγώ!
κι αυτό είναι το εισιτήριο. Ομως οι αποσκευές;
Ένα έχω να σου πω. Θα χρειαστείς αρκετά για το
ξεκίνημα, όμως πάρε και μια άδεια βαλίτσα την οποία
θα γεμίζεις στον δρόμο..
Κάποια στιγμή αρχίζεις να το απολαμβάνεις πραγματικά.
Να το γουστάρεις πολύ!
Τί να σου πουν τώρα δυο μπύρες και μια γκόμενα;
Η ηδονή των αισθήσεων, στο νου παίρνει μορφή,
κι εσύ χτύπησες στο επίκεντρο..
Δεν εξαρτάσαι πια.. απλά ταξιδεύεις, εξελισσόμενος.
κι όσο ταξιδεύεις, τόσο γαληνεύεις. Κι όσο γαληνεύεις,
τόσο ταξιδεύεις.. κι αυτό, του θανάτου, σου φαίνεται
απλά άλλο ένα ταξίδι.
Αφομοιώνεις κι αφομοιώνεσαι.. Εξατμίζεις και εξατμίζεσαι..
Μέχρι που γίνεσαι.. σύννεφο.. καταιγίδα στην άκρη τ' ουρανού.
Σκορπάς στα χέρια του ανέμου κι εκείνος σε μοιράζει..
καταιγίδα
στα γαλάζια βουνά, σε διψασμένα δέντρα,
σε μαγικά ρυάκια κι ορμητικούς χειμάρρους..
στα κεραμίδια του χωριού ή στα στενά μιας πόλης,
σε πεινασμένα ρούχα αστέγων, στους υπονόμους..
Και ίπτασαι... από τη γη των οριζόντων,
μέχρι το ουράνιο τόξο.....