Καμιά φορά (nyctodos)

Καμιά φορά, οι θύμησές μου με
γυρνάνε πίσω.
Σε κάμαρες κλειστές πνιγμένες στη σκόνη της λήθης.
Σε παραθύρια που δεν ανοίξανε ποτέ.
Σε ανεκπλήρωτα ταξίδια ανάμεσα στην ζωή και το θάνατο,
που δεν τόλμησα ποτές μου να κάνω.
Μάταια ο χρόνος περνάει από πάνω μου, ανήμπορος να
πιστοποιήσει την ωριμότητα που μου χάρισε.
Έμεινα παιδί. Ένα παιδί που αποζητάει ακόμα
το παράνομο άγγιγμα της παιδικής του φίλης πίσω
απ' τον μπαξέ της γειτονιάς του.
Καμιά φορά, οι θύμησές μου με
γυρνάνε πίσω.
Τόσο πίσω που φοβάμαι πως δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ.
θα μείνω παντοτινά κάτω απ' τα σεντόνια που σκέπαζαν
τα έπιπλα εκείνου του παλιού σπιτιού στην πλατεία της πόλης.
Το μόνο που θα μου λείψει θα είσαι εσύ.
Το ξάφνιασμα των ματιών σου όταν μας έπιανε μπόρα.
Η μονιμότητα της χάρης σου.
Τα μακριά σου δάκτυλα που όργωναν τα μαλλιά μου.
Όλα αυτά που ίσως με κρατάνε ακόμα στο τόσο
άδοξο παρόν μου.

Νυχτωδός