Η ζωή μου όλη - Μέρος 3ο

Εκεί βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο ζαχαροπλαστικής. Καλή δουλειά και με καλά λεφτά για εκείνη την εποχή. Στο εργοστάσιο αυτό δούλεψε αρκετά χρόνια. Είχε καλή θέση. Προϊστάμενος παραγωγής.

Εκεί γνώρισε και την Αρετή, την � πλέον � γυναίκα του. Η Αρετή δούλευε στην παραγωγή. Ήταν ένα γλυκό και φιλήσυχο πλάσμα. Μεγαλωμένη μέσα σε μία προσφυγική οικογένεια και αποτελώντας το προτελευταίο μέλος αυτής. Γνωρίστηκαν κάπου στα μέσα του 1974. Αρχές του 1975 παντρεύτηκαν κιόλας. Ένα χρόνο μετά ήρθε το πρώτο τους παιδί, ένα κοριτσάκι. Μαζί με το παιδί ήρθε και το ειδοποιητήριο του Στέφανου για τον στρατό. Ήταν τότε 20-21 χρονών.

Εντωμεταξύ, η Αρετή, μαθαίνοντας την ιστορία του άντρα της, προσπαθεί να τον πείσει να ψάξει για την μητέρα του. Παρόλο που ο Στέφανος δεν ήθελε να ακούσει ούτε καν το όνομά της, η Αρετή με τον τρόπο της τον πείθει. Έτσι, κι ενώ ο Στέφανος ήταν ήδη φαντάρος, μαθαίνει πως η μητέρα του πρόσφατα είχε κάνει μεταδημότευση από την Θεσσαλονίκη σε κάποια πόλη της Πελοποννήσου. Τον ίδιο καιρό ο Στέφανος παίρνει την πρώτη του μετάθεση. Και η σατανική � αν θέλετε � σύμπτωση; Τον μετέθεσαν στην πόλη την οποία � θεωρητικά πάντοτε � ζούσε η μητέρα του. Έτσι ο Στέφανος παίρνει την μεγάλη απόφαση να πάει να την ψάξει.

Η πόλη μεγάλη και σίγουρα θα ήταν δύσκολο να την βρει. Στάθηκε τυχερός όμως. Από το δημοτολόγιο της πόλης έμαθε πως η μητέρα του είχε παντρευτεί και ζούσε εκεί. Διεύθυνση δεν γνώριζαν για να του δώσουν. Έτσι, γνωρίζοντας το νέο επώνυμό της αρχίζει και ψάχνει στις γειτονιές τη πόλης. Εδώ και πάλι ο Στέφανος στάθηκε τυχερός. Ο άντρας της μάνας του, ήταν ευρύτερα γνωστός στην κοινωνία της επαρχιακής πόλης και μάλιστα θεωρούνταν από τους μεγαλύτερους εμπόρους εκείνης της εποχής. Ήταν πολύ εύκολο να την βρει πλέον.

Έτσι κι έγινε. Ένα πρωί, ντυμένος με την στρατιωτική στολή του, μπαίνει στο μίνι μάρκετ το οποίο ανήκε στον � πλέον � πατριό του. Μια γυναίκα καθόταν πίσω από ένα πάγκο. Την γνώρισε αμέσως. Στο μαγαζί μέσα βρισκόταν μια γυναίκα ακόμη και εκείνη την στιγμή πλήρωνε όσα είχε ψωνίσει στο ταμείο. Ο Στέφανος την περίμενε καρτερικά μέχρι να τελειώσει. Τελικά ήρθε η σειρά του.

�Τί θα θέλατε;

�Δεν με γνώρισες; �της απαντάει ο Στέφανος.

Εκείνη ταράχτηκε � όχι βέβαια γιατί τον αναγνώρισε � είχε τους λόγους της. Λόγους που ο Στέφανος ανακάλυψε πολλά χρόνια αργότερα.

� Όχι� του ανταπαντάει εκείνη.

�Θυμάσαι που κάποτε είχες έναν γιο; �

Εκείνη ταράχτηκε ακόμη περισσότερο. Ακόμη κι εκείνη την στιγμή όμως, δεν τον αναγνώρισε.

�Εγώ είμαι � της λέει ξερά ο Στέφανος.

Το επόμενο που θυμάται η Κάτια, είναι το νερό που της έφεραν για να συνέλθει από την λιποθυμία. Μόλις άνοιξε τα μάτια της αντίκρισε τον Στέφανο και τον Χάρη � τον άντρα της � που προσπαθούσαν να διαπιστώσουν αν είχε συνέλθει. Η Κάτια με μάτια βουρκωμένα, έσφιξε στην αγκαλιά της τον Στέφανο. Δεν του είπε τίποτα. Ο Στέφανος από την μεριά του την πληροφόρησε πως ήταν ήδη παντρεμένος και είχε αποκτήσει κι ένα παιδάκι, μόλις πενήντα μέρες νωρίτερα. Η Κάτια του ζήτησε να φέρει την οικογένειά του εκεί.

Έτσι κι έγινε. Η Αρετή, πήρε την μικρή και λίγα χρήματα και έφυγε για την Πελοπόννησο. Εκεί έμειναν 6 μήνες, μέχρι που ήρθε η μετάθεση του Στέφανου για Θεσσαλονίκη. Την ημέρα που έφευγαν, η Κάτια έκλαιγε, λες και δεν θα τους ξανάβλεπε ποτέ της.

�Μην κλαις μαμά. Θα ξανάρθουμε� της είπε η Αρετή.

Έτσι έφυγαν. Από τότε πέρασαν 2-3 μήνες και η Κάτια προσπαθώντας να κερδίσει τον χαμένο χρόνο �θα έλεγε κανείς-επικοινωνούσε σχεδόν καθημερινά με τον γιο της. Η μικρή είχε φτάσει περίπου 9 μηνών όταν ο Στέφανος και η Αρετή αποφάσισαν να την βαφτίσουν.

�Θα της δώσουμε τ� όνομα της μάνας σου � είπε η Αρετή.

� Όχι, δεν το αξίζει� της απάντησε ο Στέφανος.

�Θα της δώσουμε τ� όνομα της δικής σου μάνας. Αυτή το αξίζει πραγματικά � συνέχισε.

Σε αυτή τους την απόφαση η αλήθεια είναι ότι συνηγόρησε κι ο πατέρας του Στέφανου, ο Άγγελος. Έτσι η μικρή βαφτίστηκε Ιωάννα. Κανείς όμως δεν τολμούσε να το πει στην Κάτια παρά μόνο το έμαθε μέσα από τις φωτογραφίες των πρώτων γενεθλίων της μικρής. Όταν είδε γραμμένο πάνω στην τούρτα �Χρόνια πολλά Ιωάννα�, θύμωσε τόσο πολύ που έκανε 4 χρόνια να ξαναμιλήσει στο γιο και τη νύφη της. Τόσο μεγάλος ήταν ο εγωισμός και η απαίτησή της.

Ο Στέφανος εντωμεταξύ απέκτησε άλλα δυο παιδιά. Η ζωή του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχετικά ήσυχη με πολλά προβλήματα όμως. Τα τραύματα που του είχαν αφήσει οι καταστάσεις που είχε ζήσει, ήταν εμφανή. Η Αρετή πολλές φορές καλούνταν να παίξει τον ρόλο του ψυχαναλυτή. Κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η Κάτια πολύ καιρό πριν. Δυστυχώς για την Κάτια μετρούσε � και εξακολουθεί να μετράει � μόνον ο εαυτός της. Ποτέ της δεν ρώτησε το παιδί της πώς μεγάλωσε. Πού μεγάλωσε και ποιος το μεγάλωσε. Αν το είχε κάνει, ίσως ο Στέφανος να είχε γιατρευτεί απ� όλα όσα τον κυνηγάνε ακόμη και σήμερα.

Η ιστορία του Στέφανου δεν τελειώνει εδώ. Είναι μεγάλη και πιστέψτε με εάν αποφάσιζα να σας την διηγηθώ με κάθε λεπτομέρεια, ίσως να μην τελείωνα ποτέ.

Ο Στέφανος ζει σήμερα σε κάποια επαρχιακή πόλη και με την Αρετή πλέον χαίρονται τα εγγόνια τους. Ποτέ του όμως δεν έχει ξεπεράσει τα όσα έχει ζήσει.

Ο Στέφανος είναι ο πατέρας μου.

Ιωάννα.