Η Λουλουδού

Από την Λουλουδού.

Γειά σας. Είμαι μια ανθοπώλις, ή όπως θα λέγαμε πιο απλά, λουλουδού. Μια μεσόκοπη, τώρα πλέον, κυρία, όπως όλες αυτές που βλέπετε κάθε μέρα στον δρόμο και ούτε καλά-καλά τις προσέχετε. Δεν ξέρω πώς βρέθηκα σε αυτή τη γωνιά, σε αυτό το μαγαζάκι. Σε ένα δρόμο όπως όλοι οι άλλοι, σε μια γειτονιά όπως όλες οι άλλες. Σύμπτωση, όπως τόσα άλλα στη ζωή μας. Ένας γνωστός, από μια οικογενειακή χάρη, μου χάρισε τα πρώτα ενοίκια και είπα γιατί όχι; Και σχεδόν κατά τύχη το μαγαζί έγινε ανθοπωλείο. Λίγες μέρες πριν ένας θαυμαστής μου, μου είχε χαρίσει ένα υπέροχο μπουκέτο λουλούδια που τα έβλεπα μέχρι και στ' όνειρό μου...

Και έτσι ξεκίνησα, χωρίς να φαντάζομαι τι θα με περιμένει. Δυσκολίες, αναποδιές... Και θα είχα εγκαταλείψει εδώ και καιρό τα λουλούδια, αν δεν ανακάλυπτα με τον καιρό την κρυφή γοητεία που κρύβουν από πίσω τους. Ίσως δεν φαίνεται με το πρώτο, αλλά ακούστε λοιπόν το μυστικό...

Κάθε μπουκέτο, κάθε λουλούδι έχει την ιστορία του, και κρύβει πίσω του μια λύπη ή χαρά, μικρή ή μεγάλη. Φαίνεται, στα μάτια αυτού που το αγοράζει, στον τρόπο που μπαίνει στο μαγαζί, πώς μου μιλάει. Και δεν είναι καθόλου δύσκολο να ανακαλύψεις την ιστορία, φτάνει να έχεις λιγάκι πείρα: Έτσι λοιπόν, λίγο πριν τυλίξω το μπουκέτο, κάνω την ερώτηση-παγίδα: "Για πού προορίζονται τα λουλούδια, για να κάνω το περιτύλιγμα που ταιριάζει;" ρωτάω δήθεν αδιάφορα... Εννιά στις δέκα περιπτώσεις, η ιστορία μου έρχεται σερβιρισμένη στο πιάτο, και με ελάχιστη προσπάθεια μαθαίνω αμέσως ως και την τελευταία λεπτομέρεια. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη χαρά που έχω στην βαρετή κατά τα άλλα ζωή μου, να ζω όλες αυτές τις ιστορίες της γειτονιάς από κοντά. Ποιος άλλος από σας, στη δουλειά που κάνει, θα μπορούσε να έχει αυτό το προνόμιο;

Και εκεί, μέσα στο δρόμο και σε αυτή τη γειτονιά, είδα πολλές ιστορίες και άκουσα πολλά, που όταν βρούμε ευκαιρία θα σας τα διηγηθώ όλα, ένα-ένα, με το νι και με το σίγμα. Ατέλειωτες ιστορίες... Και ελπίζω να σας αρέσουν...

Γιατί τα λουλούδια μας συντροφεύουν στην κάθε στιγμή της ζωής μας. Από τη στιγμή της γέννας, τα λουλούδια που πηγαίνουν στη λεχώνα δίπλα στην αδύναμη αναπνοούλα του μωρού...

Τα παιδιά που έρχονται με το λιγοστό τους χαρτζιλίκι για να πάρουν λουλούδια στη μαμά τους... Σχεδόν πάντα τα λεφτά είναι λίγα και τους κάνω όλη την ανθοδέσμη δώρο... Έτσι, μόνο για να τα δω να φεύγουν τρέχοντας με τα λουλούδια στο χέρι...

Και οι ερωτευμένοι... Αχ, οι ερωτευμένοι... Τι να πεις! Για κάθε ανθοδέσμη θα μπορούσαν να μιλάνε ώρες ολόκληρες, μαγεμένοι από τον έρωτά τους και τη σκέψη του αγαπημένου προσώπου. Με λαχτάρα διαλέγουν κάθε λουλούδι, που είναι σαν ένα κρυφό φιλί. Και όλο σκέφτονται, πώς θα δώσουν την ανθοδέσμη, τι άραγε αντίδραση θα έχουν. Και όλοι έρχονται τακτικά, όσο ο έρωτας τους καίει μέσα τους. Ένας μάλιστα ερχόταν κάθε μέρα για μήνες, χρόνια και έπαιρνε πανέμορφες ανθοδέσμες. Δεν έβρισκε ανταπόκριση, αλλά δεν το έβαζε κάτω... Και ήταν όμορφο παιδί, ποια ήταν άραγε η τυχερή, που έκανε και τη δύσκολη...

Ή ύστερα τα λουλούδια των γάμων, ατέλειωτα, μέσα στην ακράτητη χαρά... Ή οι κουρασμένοι σύζυγοι που έρχονται και παίρνουν λουλούδια στις γυναίκες τους μετά τη δουλειά, άλλες φορές τακτικά και άλλες φορές για να τους κάνουν έκπληξη.

Οι γιαγιάδες που θέλουν φρέσκα λουλούδια για να δώσουν ζωή στο μοναχικό τους σαλόνι. Το σπίτι άδειο, συμμαζεμένο, τεντωμένο, και ένα μπουκέτο λουλούδια στη μέση του τραπεζιού, μια βουβή νότα από χρώματα, που δεν μπορεί όμως να φέρει πίσω όλα αυτά που πέρασαν...

Και αν δεν το καταλάβατε ακόμα, οι άνθρωποι είναι και αυτοί σαν τα λουλούδια. Ναι, ίσως φαίνεται χαζό, ίσως φαίνεται απλό, αλλά το κατάλαβα μια μέρα ξαφνικά. Είχα ξεχάσει μια πανέμορφη ανθοδέσμη στο πίσω μέρος του μαγαζιού και είχε μαραθεί και είχε γίνει τόσο χάλια... Τι κρίμα, ήταν από τις πιο ωραίες που είχα φτιάξει, πριν λίγες μέρες ήταν ένα όνειρο, και είχε γίνει μόνο ένα σκουπίδι, μια βρωμιά. Την πέταξα και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα... Εκείνη τη μέρα, πώς έτυχε, είχε κηδεία στο απέναντι σπίτι, η κυρία Μυλωνά, πελάτισσά μου και αυτή, είχε πεθάνει, σε βαθιά γεράματα. Καλλονή στα νιάτα της, εντυπωσιακή αργότερα, είχε καταντήσει αξιοθρήνητη, σχεδόν αποκρουστική τον τελευταίο καιρό, σαν την ανθοδέσμη που είχα πετάξει πριν λίγο... Αυτή είναι η μοίρα των λουλουδιών, αυτή είναι και η μοίρα των ανθρώπων...

Τα μικρά παιδάκια είναι σαν τα μπουμπουκάκια που πάνε να σκάσουν. Μικρά και άγουρα, αρχίζουν σιγά-σιγά να παίρνουν χρώμα κι ομορφιά. Στα είκοσι με είκοσι πέντε τους είναι ανθισμένα, με όλα τους τα χρώματα και τις μυρωδιές στο φόρτε, όσο δεν πάει άλλο. Όταν βλέπω τα κορίτσια στολισμένα να κατεβαίνουν το δρόμο, όλο σκέρτσο και πρόκληση, είναι σαν τριαντάφυλλα, πανέμορφα, γεμάτα δροσιά. Και τα αγόρια πίσω τους, με το μαλλί τεντωμένο, και ματιά γεμάτη πονηριά... Αχ! Όταν φιλιούνται δήθεν κρυφά στη γωνία, με τις ώρες, λες και κοντεύουν να σκάσουν από τους χυμούς και τη ζωντάνια, όπως το λουλούδι που το κόβεις φρέσκο και για ώρα στο σημείο που έκοψες ξεχειλίζει η δροσιά του.

Και όσο περνούν τα χρόνια, τα λουλούδια μαραίνονται και μαραζώνουν. Άλλα μαδάνε και γίνονται αξιολύπητα, άλλα σαπίζουν, άλλα ξεραίνονται, και μερικά λίγα κρατάνε κάτι που να θυμίζει την προηγούμενη ομορφιά τους, σαν μια μικρή παρηγοριά και ανάμνηση. Και μαραζώνουν, ολοένα και περισσότερο, ώσπου στο τέλος πρέπει να φύγουν από κοντά μας και η αναπνοή τους σβήνει, έτσι αδύναμη όπως ξεκίνησε...

Αχ, ξέχασα τόση ώρα να σας πω και για τα λουλούδια στις κηδείες...

21/8/2004