Ερωτισμός

www.regina-rosas-amat.blogspot.com

Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρότερα ή μήπως αυτή η σκέψη είναι η καθαρότερη που μπόρεσα να έχω ποτέ στη ζωή μου; Νομίζω πως το μισοφαγωμένο αυτό μολύβι και το χαρτί που κρατώ στα χέρια μου υπήρξαν μέχρι τώρα τα ισχυρότερα φώτα που έπεσαν μέσα στα σκοτάδια μου. Ήξερα πως υπήρχαν σκοτάδια μέσα μου μα δεν είχα τολμήσει να παραδεχτώ ανοιχτά την υπαρξή τους, ούτε ακόμη και στον ίδιο τον εαυτό μου. Αισθανόμουν συχνά κάποια μυστήρια κύματα να αναταράζονται σε ένα παράξενο βάθος που ήταν σαν να ανήκε σε κάποιον άλλον άνθρωπο. Το βάθος κάποιου άλλου ανθρώπου. Σαν το γάλα που αναταράζεται στο στομάχι φέρνοντας ζαλάδα και μια υπόξινη γεύση στον οισοφάγο. Τρομαγμένος μόνο από την υποψία έσπευδα να στρέψω τη σκέψη μου σε κάτι άλλο όσο πιο γρήγορα μπορούσα και πάλευα να προσποιηθώ πως δεν άκουγα τον τρελλό χτύπο που είχε κολλήσει στο στέρνο μου, σημάδι πως όλα μου τα σωθικά είχαν ανακατευτεί από τη μυρωδιά ενός ακαθόριστου μα ισχυρού κινδύνου.

Όταν ήρθε η Μιναλού να με επισκεφτεί, αισθάνθηκα δυο χέρια να με σηκώνουν και να με τραβάνε μισοκοιμισμένο από το κρεβάτι μου. Την αντίκρυσα να κάθεται με λυπημένο ύφος πίσω από ένα τζάμι ρωτώντας με γιατί. Γιατί απομακρύνθηκες από μένα; Σε αγαπούσα τόσο που δεν μπορούσα να μείνω μόνο μαζί σου. Δεν το καταλαβαίνεις; Γιατί; Γιατί; Ρωτούσε συνεχώς γιατί και την κοιτούσα ανέκφραστος.

Με αγαπούσε τόσο που δεν μπορούσε να μείνει μόνο μαζί μου. Αυτό το επανέλαβα πολλές φορές μήπως και μπορέσω να συλλάβω το νοημά του. Και όσο το επαναλάμβανα τόσο εκείνη σε κάθε επανάληψη έσφιγγε ένα πορτοκαλί μαντήλι που φορούσε στο κεφάλι της. Έδενε το μαντήλι κάτω από το λαιμό της, προσέχοντας τους κόμπους που έκανε. Μόλις έδεσε και τον τελευταίο κόμπο πετάχτηκα και αναζήτησα τον κρύο τοίχο. Ακούμπησα το μετωπό μου επάνω και προσπάθησα να επαναφέρω την αναπνοή μου στον προηγούμενο ρυθμό πριν από αυτό το όνειρο. Όμορφη Μιναλού...

Τα μεγάλα μάτια της συνέχιζαν να στοιχειώνουν τον ύπνο μου και τα χείλη της τα ονειρευόμουν πολλές νύχτες να κλείνονται μέσα στα δικά μου. Την τελευταία φορά που είχαμε κάνει έρωτα την είχα νοιώσει να σφίγγεται γύρω μου με ασυνήθιστη ένταση, ως και οι ρώγες της ήταν σαν να προσπαθούσαν να μου τρυπήσουν το στέρνο. Είχα γλύψει την άλω τρυφερά κανοντάς την να ανατριχιάσει με έναν κυματιστό ερωτικό σπασμό. Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου και το δέρμα από το μαγουλό της ακούμπησε ζεστό και τρυφερό πάνω στο δικό μου. Τα χείλη μου έψαξαν πάλι λαίμαργα τα δικά της και μέσα στο φιλί μου αισθάνθηκα την αλμύρα των δακρύων της να στάζει πάνω στη γλώσσα μου. Αυτά τα δάκρυα με είχαν ερεθίσει όσο τίποτα άλλο. Ήταν η μοναδική γυναίκα που γνώριζε πώς να αναταράζει τα σκοτεινά μου βάθη, πότε με λόγια, πότε με την υπερηφάνεια της και πότε με τέτοιες κινήσεις που ούτε και η ίδια μπορεί να μην υποπτεύονταν τη σημασία τους. Σαν άγριο ζώο κόντεψα να τής κατασπαράξω τα χείλη. Τη μάτωσα και αυτή μονάχα βογγούσε από ευχαρίστηση και έρωτα. Και ήμουν άγριο ζώο στον έρωτα μαζί της.

Το σώμα μου στριφογυρνούσε και ίδρωνε πάνω και γύρω από το δικό της. Ήταν η στιγμή που μπορούσα να απολαύσω την πλήρη παραδοσή της σε μένα, παράδοση που την έκανε να ξεχνάει όλους τους σκληρούς θυμούς της εναντίον μου, κάθε επιθετική τακτική της στον εχθρό που πολλές φορές έβλεπε στο προσωπό μου δίχως να μπορώ να εξηγήσω το γιατί και να την καταλάβω. Μα στο κρεβάτι την κατακτούσα απόλυτα γιατί το ήθελε εκείνη, δεν υπήρχε γυναίκα που να μού είχε αφεθεί τόσο, που να είχε γίνει τόσο απόλυτα δική μου και εγώ τόσο τέλεια σαγηνευμένος από αυτήν, τον ερωτά της, τα ηδονικά μουρμουρητά της, το τσάκισμα της μέσης της γύρω από το σώμα το δικό μου, την αφόρητη διέγερση που μού προκαλούσαν τα πέρα από κάθε φαντασία τολμηρά χάδια της.
Καθώς τη δάγκωνα στο πλαϊνό μέρος του λαιμού, ήταν σα να ξεψυχούσε με δυνατά βογγητά κλείνοντας τα μάτια της μισοπεθαμένη. Και εγώ τη δάγκωνα ακόμη περισσότερο, έμπηγα με δύναμη τα δόντια μου μέσα στον μαλακό λαιμό μέχρι να την ακούσω να βγάζει ουρλιαχτό πραγματικού πόνου. Τα χέρια μου που πριν λίγη ώρα χάιδευαν με τρυφερά χτυπήματα το εσωτερικό των μηρών της, κανοντάς την να υγραίνει το σεντόνι, άρχιζαν ξαφνικά να γίνονται τόσο βίαια που την έκανα να σφίγγει τα νύχια της μέσα στην πλάτη μου και τα δόντια της να μπήγονται με αναφυλλητά πάνω στον ώμο μου. Μα ήταν ερωτικά αναφυλλητά, το κλάμα της γυναίκας που παραδίδεται στον άντρα σα ζώο και που μέσα της λαχταρεί να την σκοτώσεις καθώς καρφώνεσαι στον κόλπο της.

Το επόμενο πρωί, μετά το όνειρο, έμαθα πως θα είχα επισκέψεις στο μεσημεριανό επισκεπτήριο. Δεν ταράχτηκα καθόλου αλλά ούτε και μού δημιουργήθηκε κάποια αγωνία για το ποιος ή ποια θα ήταν ο επισκέπτης μου. Μάλλον αδιαφορούσα καθολικά. Δε δεχόμουν και πολλές επισκέψεις, εξάλλου είχε μείνει στον τύπο η αναμνησή μου ως το φρικαλέο τέρας με την ευγενική εμφάνιση. Τι ανόητο όμως. Η όποια επίφαση και πρόφαση ευγένειας να λειτουργεί ως προπέτασμα του πραγματικού προσώπου που υπάρχει όχι πίσω από αυτές μα μέσα από αυτές. Θεωρώ πως η ευγενειά μου είναι το πιο τερατώδες γνώρισμα του χαρακτήρα μου. Δεν την μπερδεύω με κανενός είδους μάσκα, αλλά ξέρω πως η στητή και άθλια περήφανη σκέψη που εκπηγάζει μέσα από αυτήν είναι ικανή για τα πιο αποτρόπαια πράγματα και τις πιο ακραίες αντιδράσεις.

"Η φυσική ευγενειά σου είναι μεγάλο προσόν" συνήθιζε να μου λέει ο καθηγητής που με παρακολουθούσε στο μεταπτυχιακό μου πρόγραμμα.
"Θα κατάλαβεις ότι έχεις κάτι που όλοι οι άνθρωποι πασχίζουμε να βρούμε και εσύ γεννήθηκες με αυτό. Εκμεταλλεύσου το". Από αυτόν είχα καταλάβει και γνωρίσει καλά το ισχυρό όπλο που κουβαλούσα και που δεν είχα διαισθανθεί ως τότε παρά μόνο ως περιττό βάρος. Και φυσικά είχα μάθει να το εκμεταλλεύομαι, προσπαθώντας μέσα από αυτήν τη φυσική ευγένεια να χειριστώ τους άλλους ανθρώπους κατά πώς μού εκάνε εμένα κέφι. Είναι τρομερό το πόσο εύκολα οι άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα της.

Άραγε τι σκέφτεστε τώρα; Πόσο παράξενο πλάσμα φαίνομαι; Πόσο φρικτός είμαι; Αναρωτιέστε τι προσπαθώ να πω γραφοντάς τα αυτά.. Τίποτα. Τίποτα δεν προσπαθώ να πω, μονάχα θέλω να γράψω ό, τι με πνίγει. Έτσι δε λένε συνήθως οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες; Πάντα οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες πνίγονται ή είναι έτοιμοι να πνιγούν, γιατί εγώ να αποτελέσω εξαίρεση, τη στιγμή μάλιστα που μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να τα ξαναπώ αυτά; Ας λειτουργήσετε λοιπόν ως οι πρώτοι εξομολογητές μου! Αφήστε με να τοποθετήσω μπροστά στα χέρια σας όλες τις κρυφές σκέψεις, τα πιο σκοτεινά μου δρομάκια, τα πιο μοχθηρά βλέμματα και τα πιο χαιρέκακα γέλια μου. Ξέρω πως και εσείς έχετε τέτοια αλλά δε θα σας τα ζητήσω ως αντάλλαγμα. Δε νομίζω πως φοβάστε εξάλλου κάτι τέτοιο. Είμαι τόσο καθαρός απεναντί σας αυτή τη στιγμή που μόνο ανταλλάγματα δεν θα μπορούσα να σάς ζητήσω. Νομίζω.. Απλώς απλώστε τα χέρια σας και ψηλαφίστε ό, τι μπορείτε να ψηλαφήσετε.

Πίσω από το τζάμι των επισκέψεων καθόταν η Μιναλού, με σάρκα και οστά αυτή τη φορά και καθόλου ονειρική φιγούρα. Τα μάτια της ήταν μαύρα γύρω γύρω σαν να είχε κλάψει για πολύ πολύ ώρα και τα άλλοτε όμορφα χείλη της είχαν σφιχτεί σε μια χλωμή γκριμάτσα. Έδειχναν άσχημα. Είχε αφήσει τα μαλλιά της να πέφτουν ατημέλητα μπροστά από το πλατύ μετωπό της και στα χέρια της διέκρινα μισοφαγωμένα νύχια. Εξακολουθούσε να είναι όμορφα ντυμένη, μα ήταν άβαφη. Και ήξερε πόσο μού άρεσε ο τρόπος που βαφόταν, πόση έλξη ένοιωθα μπροστά στο άψογα μακιγιαρισμένο προσωπό της. Πόσο λάτρευα τη γυναικεία της κομψότητα και πόσο με διέγειρε η ερωτική φιλαρεσκειά της.

Κάθησα μπροστά της. Χαμογέλασα μηχανικά. Κρατούσε το προσωπό της σκυφτό. Έψαξε για λίγο στην τσάντα της και έβγαλε και μού έδωσε δυο πακέτα μολυβιών. Χαμογέλασε και εκείνη τώρα, βεβιασμένα, περισσότερο για να ανταποδώσει το δικό μου χαμόγελο. Προμηθεύτρια μολυβιών. Αυτό είχε γίνει τώρα πια για μένα. Με τον τρόπο της συνέχιζε να με ωθεί στο να βγάζω τις σκοτεινές μου πλευρές.

"Δεν αντέχω άλλο" την άκουσα να μουρμουρίζει καθώς έσπρωξε τα πακέτα προς το μέρος μου.

Ανασήκωσε το κεφάλι της και για λίγο με κοίταξε στα μάτια. Διέκρινα την ίδια σπίθα που κάποτε με είχε κάνει να μείνω άφωνος κοιτώντας την για πρώτη φορά. Μα μπορεί να ήταν και ιδέα μου. Γρήγορα απόδιωξα αυτήν την ιδέα, προτιμούσα να τη σκέφτομαι ως άχρωμη, κουρασμένη γυναίκα.

"Τι δεν αντέχεις; " Απάντησα αδιάφορα, καθώς άνοιγα τα κουτιά για να περιεργαστώ τα μολύβια.

"Να με κοιτάς έτσι κάθε φορά. "

"Πως σε κοιτάζω δηλαδη; "

Επίτηδες ο ήχος της φωνής μου ακούγονταν πέτρινος με όση δόση ειρωνίας χρειαζόταν.

Έπνιξε με κόπο έναν βαθύ αναστεναγμό, πρόσεξα τον κόμπο που κόλλησε για δευτερόλεπτα στον λευκό λαιμό της. Τα χέρια της πλέχτηκαν το ένα με το άλλο, στηρίχτηκαν πάνω στην ακριβή της τσάντα και το σώμα της έγειρε προς τη μεριά μου. Πλησίασε τόσο που μπορούσα να διακρίνω την άχνη της ανάσας της. Θα έπαιρνα όρκο για αυτό και καθώς σκέφτομαι τη σκηνή είμαι σίγουρος πως δε θέλω να υπερβάλλω. Θα μπορούσα να μασήσω αυτό το συννεφάκι ανάσας, θέλησα να το κάνω εκείνη τη στιγμή.

"Θα στο πω για μια ακόμη φορά όσο και αν δε θέλεις να το ακούς"
η φωνή της ακουγόταν συνωμοτικά χαμηλή. "Είσαι ο μόνος άντρας που αγάπησα."

Μάλιστα, σκέφτηκα. Μάλιστα και πάλι μάλιστα. Και πόσες φορές μάλιστα που να με πάρει ο διάβολος!!

"Σε ευχαριστώ για τα μολύβια. Την επόμενη φορά μπορείς να φέρεις μόνο ένα πακέτο. Δεν έχω πολύ έμπνευση τον τελευταίο καιρό. "

Ήθελα να της πω να πάει στο διάβολο. Σηκώθηκα απότομα, δειχνοντάς της πως η επισκεψή της τελείωσε και σηκώνοντας το χέρι μου τη χαιρέτησα. Ένοιωθα το βλέμμα της κολλημένο επάνω μου καθώς ξεμάκραινα με γυρισμένη την πλάτη. Μη με κοιτάς έτσι Μιναλού!

Φεύγοντας από εδώ δεν ήξερα που θα πήγαινε. Οσο καιρό ερχόταν να με δει, δεν την είχα ρωτήσει ποτέ για το τι συμβαίνει στη ζωή της. Μπορεί να την περίμενε αυτός ο γελοίος μαλθακός συγγραφέας που την πήδαγε μαζί με εμένα. Θα τη ρωτούσε "του έδωσες τα πακέτα; ", αυτή θα κουνούσε καταφατικά το κεφάλι της και ευχαριστημένοι και οι δυο θα έφευγαν, βάζοντας εμπρός τη μηχανή του αυτοκινήτου και ανοίγοντας μέχρι τη μέση τα παράθυρα. Η Μιναλού θα άνοιγε μάλλον και δυο τρία κουμπιά από το πουκαμισό της. Πάντα το έκανε αυτό, δήθεν αδιάφορα όταν ζεσταίνονταν. Είμαι σίγουρος πως πάντα έφευγε ζεστή. Μπορούσα να φανταστώ τα ρυάκια του ιδρώτα να αυλακώνουν όλο το μήκος της σπονδυλικής της στήλης μέσα από τα ρούχα. Κάποτε άφηνα αυτόν τον ιδρώτα να μαζευτεί στάλα στάλα πάνω στη γλώσσα μου καθώς έτρεχα το στόμα μου ανοιχτό πάνω στη ραχοκοκκαλιά της. Τώρα δεν ωφελούσε να τα σκέφτομαι αυτά, εκτός και αν ήθελα να βασανίζω σωματικά τον εαυτό μου. Το ήθελα και αυτό κάποιες φορές, αλλιώς δεν μπορούσα να εξηγήσω την εμμονή μου στο να αφήνω συνέχεια το μυαλό μου να τρέχει σε τέτοιες ερωτικές λεπτομέρειες. Και η ίδια φρόντιζε να μού το υπενθυμίζει συνεχώς. Σε κάθε επισκεψή της είχε βάλει σκοπό της να μου τονίζει πως ήμουν ο μοναδικός άντρας που αγάπησε πραγματικά. Τι μελοδραματισμοί Μιναλού! Θέλω να μου το πεις αυτό κοιτώντας με κατάματα, όχι για μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Τα δευτερόλεπτα περνούν γρήγορα.

Μα τι λέω!

Tα δευτερόλεπτα δεν περνούν καθόλου γρήγορα και εγώ δεν μπορώ να απευθύνομαι στη Μιναλού. Δεν μπορώ καν να την κοιτάξω, είναι δυνατόν να προσποιούμαι πως τη φοβερίζω κιόλας; Όπως πάντα χρειάζομαι την αλαζονεία που δίνει η γνώση του ψέματος. Ίσως αυτό να είναι το μοναδικό εναπομείναν υγιές μου στοιχείο. Η ανάγκη του ίδιου μου του ψεύδους. Οι πραγματικά τρελλοί δεν τη νοιώθουν ποτέ αυτήν την ανάγκη, δεν υπάρχει πραγματικό ψεύδος για αυτούς, δεν υπάρχει πλασματική αλήθεια, υπάρχουν και τα δύο μαζί σε εναλλασσόμενες διαδοχές, τόσο γρήγορα εναλλασσόμενες όμως που σημαίνουν την κατάργηση των έτσι και αλλιώς δυσδιάκριτων ορίων αναμεσά τους.

Στο διπλανό κελί από το δικό μου βρίσκονται δύο δίδυμα αδέρφια που σκότωσαν την αδερφή τους. Είχα ακούσει παλιότερα για την περιπτωσή τους. Πριν μερικά χρόνια είχε γίνει σάλος στη χώρα για το φρικαλέο εγκλημά τους. Ο ένας από τους δύο τη βίασε ασελγώντας πάνω της παρά φύση και ο άλλος βοήθησε στο τέλος να την καρφώσουν πάνω σε ένα στρογγυλά πλανεμένο ξύλο, το οποίο έμπαινε στο σώμα της από την ίδια είσοδο που είχε δεχθεί την αδελφική ασέλγεια. Αφού τής τρύπησαν τα σωθικά με το ξύλο και ενώ ήταν ακόμη ζωντανή, κατάφεραν να της το βγάλουν από το μοναδικό σημείο το οποίο δεν θα της επέτρεπε να πεθάνει αμέσως αλλά να βασανιστεί από τους πιο φριχτούς και απάνθρωπους πόνους για ένα τριήμερο. Ανάμεσα στην ωμοπλάτη και στο πίσω μέρος του λαιμού. Την τοποθέτησαν όρθια στο υπόγειο του σπιτιού φροντίζοντας να αφήσουν ορθάνοιχτο το στόμα της με κάποιον περίεργο τρόπο –αν θυμάμαι καλά πρέπει να είχαν τοποθετήσει μέσα στο στόμα δυο μικρά καλά πλανισμένα ξύλα, ένα σε κάθε μεριά- και να βάλουν εκεί ένα ποντίκι το οποίο σιγά σιγά κατέφαγε όλη τη στοματική κοιλότητα ξεκινώντας από τη γλώσσα. Την άφησαν μάλιστα εκεί να σαπίσει και αδιαφόρησαν ξεχνώντας πως στο υπόγειο έκρυβαν ένα πτώμα – το πτωμα της αδερφής τους-. Το σπίτι τους ήταν απομονωμένο και πάει τόσος καιρός που δεν μπορώ να φέρω στο νου μου τις λεπτομέρειες της συλληψής τους. Θυμάμαι όμως καλά τον τρομακτικό σάλο που είχε ξεσπάσει. Οι εφημερίδες φιλοξενούσαν για μέρες τις φωτογραφίες των διδύμων. Τα τηλεοπτικά κανάλια παρουσίασαν ειδικές εκπομπές με ψυχιάτρους να αναλύουν το ταραγμένο ψυχικό προφίλ τους, οι συγγενείς τους παρήλασαν μέσα από κάθε επικοινωνιακό μέσο για να αποδείξουν πως ουδεμία σχέση είχαν με τα τέρατα. Μα σαφέστατα ήταν άνθρωποι ψυχικά διαταραγμένοι, σχιζοφρενείς, διπολικές προσωπικότητες, βαριές περιπτώσεις στις οποίες δίπλα μπορούσε ο καθένας να κολλήσει και το όνομα μίας ψυχικής ασθένειας. Κάτι σαν ανθρώπινα passe partout όλων των ψυχικών διαταραχών. Και είναι τόσες πολλές. Τελικά τους έστειλαν σε αυτές τις φυλακές και όχι σε κάποιο ψυχιατρικό άσυλο. Ίσως και οι ίδιοι οι ψυχίατροι να μην μπορούσαν να ανακαλύψουν την ακριβή ονομασία της παθησής τους, ίσως και να κατάφεραν να ξεγελάσουν και τους ψυχιατρους κατά τις ειδικές συνεντεύξεις και εξετάσεις, πάντως δεν κρίθηκε σκοπιμη η μεταφορά τους σε κάποιο άλλο μέρος παρά μονάχα σε αυτές τις φυλακές υψίστης ασφαλείας. Όπως είπα και στην αρχή, τις φυλακές των τεράτων.

Κάθε πρωί τους συναντώ την ώρα που ανοίγουν τα κελιά. Βγαίνουν πάντα και οι δυο μαζί, σχεδόν κολλημένοι σα σιαμαίοι ο ένας πάνω στον άλλον. Έχω την αίσθηση πως συνεννοούνται με τα μάτια και με μικρές κινήσεις που δύσκολα μπορεί να προσέξει κάποιος. Πολλές φορές χαιρετιόμαστε με ένα ανεπαίσθητο κούνημα του κεφαλιού και άλλες φορές στον προαύλιο χώρο έρχονται να μου ζητήσουν κάποιο τσιγάρο. Βλεποντάς τους, αρέσκομαι να τους παρατηρώ πολύ καλά. Προσπαθώ μέσα από τις εκφράσεις των προσώπων τους, μέσα από τις κινήσεις των άκρων τους, τον τόνο και την απόχρωση της φωνής τους, να αναγνωρίσω το δικό μου φυλακισμένο τερατώδη εαυτό. Δεν μπορεί να διαφέρω και πολύ από αυτούς. Γιατί να διαφέρω;
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί και ο έντυπος τύπος ασχολήθηκαν με την ίδια θέρμη μαζί μου και νομίζω και περισσότερη. Μπροστά τους δεν είχαν δυο αμόρφωτους διδύμους, σχεδόν υποανάπτυκτους αγρότες με σαλεμένο μυαλό, μα έναν χαρισματικό πανεπιστημιακό καθηγητή με ένα λαμπρό μυαλό και μια λαμπρή, ως τότε, σταδιοδρομία που ξαφνικά σκότωσε με απάνθρωπο και τρομερά σκληρό τρόπο την πρώην γυναίκα του και μετά την έθαψε μόνος του.

Τι συνέβη αγαπητές κυρίες και κύριοι και το μυαλό αυτού του ανθρώπου "σάλεψε" όπως λέμε; Μήπως κρύβουμε όλοι μέσα μας έναν εν δυνάμει δολοφόνο; Μήπως τα όρια ανάμεσα στην παραφροσύνη και στην ευφυΐα –σίγουρα αυτός ο άνθρωπος ήταν ευφυέστατος, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα γραπτά του, στην πανεπιστημιακή του έρευνα- είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα τελικά; Όπως πάντα το υποπτευόμαστε δηλαδή μα δεν τολμάμε να το παραδεχτούμε ή δεν ξέρουμε αν πρέπει να το παραδεχτούμε. Θα την γλυτώσουμε κυρίες και κύριοι ή αυτού του είδους η ξαφνική τρέλλα είναι κάτι σαν μεταδοτική ασθένεια;

Τα τελευταία λόγια, την τελευταία πρόταση την προσθέτω εγώ ειρωνικά.. Μισοχαμογελώντας, αυτοσαρκαζόμενος, γιατί όχι; Και αφήνω να φανεί η μπροστινή μου οδοντοστοιχία, οι άκρες των κοφτερών κυνόδοντων που μπορούν να χωθούν σε μια άλλη ξαφνική κρίση μέσα στην φλέβα του καρπού μου και να την ξεσκίσουν σύριζα.. Αστειεύομαι. Μου αρέσει να αστειεύομαι με τρομαγμένους ανθρώπους. Όχι πολύ τρομαγμένους, μα με αυτούς που ο φόβος τους μόλις πάει να δημιουργηθεί, μόλις αρχίζει να χτίζεται, είναι στο μεταίχμιο, αναποφάσιστος ακόμη ανάμεσα στη μισή έκπληξη και στο μισό γέλιο.... Και εσείς είστε αναπόφασιστοι..

Συνέχεια από το Πλανεύω με απόλαυση