Διήγηση ενός ονείρου (Πλου-Γη)

Για πολλές ημέρες άκουγα τους μακρινούς ήχους
Και τη δέκατη, άνοιξα το παράθυρο
Ένας άφτερος άγγελος μπήκε χαϊδεύοντας μου το πρόσωπο
Μπόρεσα να δω την ύψωσή του καθώς έφευγε
Ο κήπος του σπιτιού βλάστησε απότομα
Τα παρτέρια πνίγηκαν, τα πεζούλια άνθισαν
μια γυναίκα με μαύρα ρούχα κάθισε έξω στη σκάλα
Φορούσε μαντήλι, μακριά φούστα και είχε άγρια χέρια
Με κοίταζε επίμονα, άρχισε να κλαίει
"δε με θυμάσαι" έλεγε
"δε με θυμάσαι"
Άγγιξε μια ξερή γλάστρα δίπλα της
και ολοκόκκινο γεράνι ξεπετάχτηκε
"Ποιον έχεις χάσει;" τη ρώτησα
"Γιατί λυπάσαι;"
εκείνη όλο έκλαιγε τραβώντας το μαντήλι της
Ο ήλιος άρχισε να καίει, το σπίτι άλλαζε μορφή
Πήρε το χρώμα του πηλού κι έβγαλε πολεμίστρες
Μικρό, πολύ μικρό καστράκι έγινε
Μια θλίψη έβγαινε απ’ τις πόρτες του
Και η γυναίκα μ’ έσπρωξε μέσα να δω
"κοίτα, θυμήσου σε παρακαλώ"
"μη με αφήνεις εδώ, τα έχω χάσει όλα"
Ο φόβος με κυρίεψε, να τρέξω ήθελα
Εκεί να την αφήσω
Μα το γεράνι δίπλα όλο μεγάλωνε
Και ο ουρανός λαμπρότερος γινόταν σα μιλούσαμε
Σήκωσε το μαντήλι της, να δω το πρόσωπο της
Και εκεί μαρμάρωσα, έχασα τη μιλιά μου
Γιατί αυτή εγώ ήμουν και το σπίτι άρχισε το όνομα μου να φωνάζει
"ποια είσαι ;" τη ρώτησα
μα μόνο συνέχισε το κλάμα της κοιτώντας με
"έλα να με βοηθήσεις, έλα, πόσα χρόνια περιμένω
το αίμα σου να σταματήσει να τρέχει εδώ, το αίμα σου να βρεις, το αίμα σου, αίμα μου να θάψω"
Τα ίδια λόγια κάθε φορά...
Στα στενά δρομάκια άρχισα να τρέχω,
το καστράκι αυτό να βρω, παλιό, μονάχο του, να με θέλει...
Νησί να βλέπω, πηλό, λουλούδια και φως ήλιου...

(από ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται εδώ και 20 χρόνια...)

Πλου-Γη