Δέντρα (Πλού-γη)

Τα δέντρα στον αέναο χαιρετισμό τους με το χώμα
Δε γνωρίζουν πόσο μας μοιάζουν
Πόσο ίδια αναδεύουν τον αέρα στα κλαδιά τους
Όπως εμείς αναδεύουμε τις συνήθειες της ζωής μας

Κάτω απ’ το φύλλωμά τους υπάρχει σκιά και λάσπη
Στέκουν φρουροί στις αδιάκοπες αναχωρήσεις μας
Είναι εκεί στο φτάσιμό μας, ευγενείς παρατηρητές
Αδιαφορίας, ανοησίας, ευφορίας και πόνου

Είναι περήφανα όπως εμείς δεν είμαστε
Αγκαλιάζουν το χώμα τους, τις μέρες τους μουρμουρίζουν
Να μπορούσαμε μόνο αυτό να είχαμε
Το δρόμο να κατεβαίναμε, σιγοτραγουδώντας

Γνωρίζουμε βέβαια καλά να κατατρύχουμε
Να ρουφάμε και να φτύνουμε ό,τι τα δόντια ενοχλούν
- Κίνηση ενστικτώδης, μηχανική κι απαραίτητη -
- Επανάληψη μήτηρ παντός ξορκίσματος -
Και πιο δυνατοί, τη δήθεν νίκη μας αλαλάζουμε

Πλού-Γη 2005