Γουστάρω...

Έμαθα να φυλάγομαι. Έμαθα να φυλάγομαι από εμένα

(ξέρω... σου αρέσει η επανάληψη μιας φράσης)

Με έσπασες και πήρες ένα κομμάτι μου μαζί σου. Κουβαλάς διπλή δυστυχία, διπλή μοναξιά, διπλή θλίψη -γιατί αυτό το κομμάτι μου πασάλειψες στο στέρνο και ύστερα πήρες-. Ένιωσα τον πόνο σου και γέννησα καινούργια θλίψη, για να καλύψει το κενό. Και τώρα διπλά κι εγώ πονώ,
άλλα μ' αρέσει. Γιατί τα όνειρα, είναι για να μένουν όνειρα...

"Βιάζεσαι να μεγαλώσεις.

Η ζωή σε έκανε να βιαστείς. "

Δε με πειράζει. Ποτέ δεν με πείραξε η ηδονή που έχουν κάποιοι για τον πόνο. Δεν με πειράζει η ανάγκη να συντηρήσεις αυτή σου την ηδονή. Αυτή σου την συντροφιά.

" Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια. Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά, τα χρόνια μένουν άδεια... "

Μάγισσα... Ελπίζω τα κόλπα σου πως τα καταλαβαίνω. Ανώνυμα καις τα γράμματα μου. Μεταμορφώνεσαι και ελπίζεις στις κεραίες μου να φτάσεις...

Τα όνειρα είναι για να μένουν!

Αλλιώς, τι θα έχουμε για ορίζοντα; Αν κατακτήσουμε κι αυτόν, που θα στυλώνουμε το βλέμμα;

Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή καμιά φορά...

Όπως σου έχω πει, κάποτε θα 'μαστε γέροι και θα μοιάζουν οι τωρινοί μας φόβοι, κουτοί. Και θα καθόμαστε σε μια ξύλινη βεράντα, κοιτώντας τα πιτσιρίκια να ερωτοτροπούν. Με πίκρα θα χαμογελάμε και θα ζητάμε συγνώμη απ' τη ζωή μας...

Θεέ μου πόσο πολύ ανυπομονώ για εκείνη την στιγμή.