Για τη ζωή ρε γμτ! (amy)

Ώρα 6:00. Απέναντί μου βρίσκεται αυτό το μικρό πλασματάκι που ταλαιπωρήθηκε και ταλαιπωρείται ακόμα... ο Αλέξανδρούλης... Τα μικροσκοπικά του ποδαράκια έχουν γίνει τώρα σαν κλαράκια από δέντρα, κατατρυπημένα από τον ορό, δεμένα με επιδέσμους και με καλώδια να μπαίνουν μέσα τους κρέμονται προς τα κάτω ανίκανα ν' αντέξουν το βάρος της "πεταλούδας"... Στο προσωπάκι του διακρίνεις το φόβο μα όπως σε κοιτάει με τα μεγάλα καστανά του μάτια νιώθεις πως σε κοιτάει ένα αγγελούδι όπου οι ξανθιές μπουκλίτσες του σου αναδεικνύουν την αθωότητα...

...

Κάποια στιγμή άρχισα να κλαίω, δεν ήθελα να με δει και έσφιξα τα χείλη μου... έκανε και εκείνος το ίδιο... το "μπιπ-μπιπ-μπιπ" απ' τον μετρητή των σφυγμών συνεχιζόταν, μία δυνάμωνε και μία σιγάνωνε ανάλογα με τους παλμούς του Αλέξανδρου... Σε κάθε "μπιπ" ένιωθα ένα τσίμπημα στην καρδιά... πιο δίπλα το μηχάνημα της πίεσης έκανε διάφορους θορύβους που σ' έκαναν να πετιέσαι...
Σε λίγο ήρθε και ο θείος Μενέλαος και ετοιμάστηκα για να φύγουμε. Έτσι καθώς φεύγαμε γύρισα προς τον Αλέξανδρο. Εκείνος με όση δύναμη είχε σήκωσε το χεράκι του και με χαιρέτησε ανοιγοκλείνοντας την παλάμη του...

27-2-03