Απηλιανός κι Όστρια (Πλου-Γη)

Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν το πρόσωπο των φόβων τους
Συνηθίζουν, τις μέρες, να περνούν δίπλα από ένα παράθυρο
Τα μάτια τους έχουν την προσμονή του αγνώστου
Τα χέρια τους, αργά, σκιές ανακατεύουν
Και τα πουλιά ρωτούν αν μπόρεσαν τους φόβους τους να βρουν

Σε κάθε βλέμμα, σε κάθε κίνηση, σε κάθε γέλιο και λυγμό
τα πρόσωπα των φόβων τους ψάχνουν ν’ αναγνωρίσουν
Ανήσυχοι στους δρόμους γυρίζουν κάθε σούρουπο
Στενάζουν στα φουσκώματα της θάλασσας
Τους φλοίσβους των νερών να πιάσουν φίλους προσπαθούν

Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο όμορφοι απ’ όλους
Στα χείλη τους ένας μικρός υάκινθος σκάει κάθε πρωί
Τριγύρω τους Απηλιανός κι η Όστρια φυσάνε
Στα μάτια αν τους κοιτάξεις, αυτό που ψάχνουν θα το δεις
Γιατί είναι οι ψυχές τους οι φόβοι οι μεγάλοι...

Οι αχανείς πηγές τους, ... οι τρομερές φωνές τους

Οι σκοτεινές γωνιές τους...

Πλου-Γή (Μάης 2005)

(Ευχαριστώ τον Πάνο Αβατάγγελο που έβαλε και τη δική του ματιά σε αυτό το ποίημα, ματιά διεισδυτική όπως τα τραγούδια του)