Ανήσυχα νιάτα (Dora)

Το κλέος μου αποζητώ
και την παράδοξή μου σκέψη,
που με της νιότης το θρασύ μειδίαμα
επέβαλλα.
Καράβι χάρτινο ταξίδεψα
στης κορυφής την ερημιά
και τα στοχαστικά τραγούδια
της γενιάς μου
ποτέ δε μ’ έφτασαν.
Πνίγηκα απ’ τους χυμούς της ήβης,
μες της αυθαιρεσίας το δεσποτικό κουκούλι
και μακριά απ’ το χθες
κέντησα με μετάξι το αύριο.

Στάθηκα χρόνια, παραμονεύοντας
στης απρονοησίας το μετερίζι,
μα τρύπησε η ανάσα
και ξέφτισε το ταλαγάνι που σκέπαζε επιμελώς
τ’ αναμαλλιασμένα μου νιάτα.

Περίτεχνα τώρα ομοφρονώ με τους τακτοποιημένους
ιδεολόγους της τάξης μου
που χρόνο το χρόνο αγγίζουν πιότερο το χώμα.
Κι αν σήμερα
τα πόδια μου τρεκλίζουν
στης διαφορετικότητας τη μοναξιά
φταίει το σκοτάδι που μου φυτέψανε
στο πέτο,
κάτω απ’ το γαρύφαλλο.

Dora