Όμορφη πόλη

Φόρεσα το χοντρό παλτό και τύλιξα το μαύρο πλεκτό κασκόλ μου γύρω από το λαιμό. Κατέβηκα και περπάτησα ως την στάση του λεωφορείου. Το κρύο τσουχτερό αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου. Μπορώ να πω πως μου αρέσει κιόλας.

"Ευτυχώς σήμερα η υγρασία είναι σε χαμηλά επίπεδα" σκέφτομαι. Να και το λεωφορείο.

"Πόσο να κοστίζει το εισιτήριο;" αναρρωτιέμαι μιας κι έχω να μπω σε λεωφορείο εδώ και κάτι χρόνια. Η απάντηση στην ερώτησή μου ήρθε σχετικά γρήγορα, όταν είδα το μηχάνημα φάτσα κάρτα μπροστά μου να με ενημερώνει πως για να συνεχίσω την βόλτα μου, έπρεπε να ρίξω στην σχισμή 60 λεπτά.

Πωπω, 60 λεπτά πήγε κιόλας; Κι αρχίζω να θυμάμαι την εποχή που πλήρωνα 75 δρχ. για να μπορέσω να κατέβω μέχρι το κέντρο της πόλης. Αφού παίρνω το εισιτήριο στα χέρια μου κοιτάζω τριγύρω για καμία άδεια θέση. Βρίσκω μία κοντά στον οδηγό. Ευτυχώς είναι μονή γιατί δεν είχα καμία διάθεση να έχω συντροφιά σ' αυτή μου την βόλτα.

Κόντευε 5.30 το απόγευμα και η νύχτα είχε ήδη αρχίσει να παίρνει την θέση της μέρας. Τί νύχτα δηλαδή; Όλα αυτά τα λαμπάκια έκαναν τη μέρα να ζηλεύει τη νύχτα. Μπήκαμε κιόλας στην Χριστουγεννιάτικη περίοδο. Το λεωφορείο έχει φτάσει ήδη στη Νικολάου Πλαστήρα, στην Αρετσού. Θυμάμαι τα νιάτα μου, όταν, μαθήτρια ακόμη ερχόμουν για καφέ στις φημισμένες καφετέριες της Αρετσούς. Νυφοπάζαρο το έλεγε η μάνα μου. Δεν είχε κι άδικο. Περιμέναμε πώς και πώς να έρθει το Σαββατόκύριακο για να πάμε για κάφε, ποτό και οτιδήποτε άλλο. Φορούσαμε τα -για την εποχή -μοντέρνα ρούχα μας, το μαλλί πάντα στην τρίχα και το βάψιμο έντονο. Η πιο κακόγουστη εποχή, τώρα που το σκέφτομαι.

Το λέωφορείο έστριψε και ανεβαίνει την Χιλής τώρα. Βλέπω το γήπεδο του Απόλλωνα φωτισμένο. "Μάλλον θα έχει κανένα αγώνα" σκέφτομαι και συνεχίζω να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Φτάνοντας στο φανάρι μας πιάνει κόκκινο. Η Εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα στα δεξιά μου. Πανέμορφα στολισμένη. "Βέβαια, οι παπάδες έχουν λεφτά για τέτοια πράγματα." Κατεβαίνουμε την Κερασούντος και φτάνουμε στην Τάκη Οικονομίδη. Από τις πιο πλούσιες περιοχές της Καλαμαριάς. Όλα τα σπίτια στολισμένα με χιλιάδες χρωματιστά λαμπάκια. Το ένα πιο όμορφο από τ'άλλο. Λες και γίνεται κάποιος άτυπος διαγωνισμός ομορφότερα στολισμένου μπαλκονιού.

Κάνει στάση το λεωφορείο και βλέπω να ανεβαίνει από την μεσαία πόρτα ένα παιδάκι. Είναι δεν είναι 5 χρονών. Κρατάει στα χέρια του χαρτομάντιλα και φοράει μια παλιά φθαρμένη ζακέτα. Έρχεται προς το μέρος μου. "Θα πάρετε κυρία;" Το προσωπάκι του είναι μικρό και ταλαιπωρημένο. Βγάζω από την τσάντα μου και του δίνω ένα κέρμα των 2 ευρώ. Στην επόμενη στάση κατεβαίνει και περιμένει για το επόμενο λεωφορείο. Αφαιρέθηκα με το παιδάκι και δεν κατάλαβα πότε μπήκαμε στην Β. Όλγας. Η κίνηση είναι φρικτή. Πέμπτη σήμερα βλέπεις και η αγορά είναι ανοιχτή.

Τί κακό όμως κι αυτό βρε παιδί μου να θέλουμε όλοι να κατεβαίνουμε στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητό μας! Έχουμε φτάσει κάπου μετά την Μαρτίου όταν το βλέμμα μου πέφτει -θέλοντας και μη- στο φωτισμένο από τα χιλιάδες λαμπιόνια μαγαζί στ' αριστερά μου. Η ταμπέλα γράφει "Χριστουγεννιάτικα είδη". Το λεωφορείο έχει γεμίσει κόσμο. Ακούω από πίσω μου μια αντρική φωνή... "τα εισιτήριά σας παρακαλώ". Είχε ανέβει ο ελεγκτής. Κάτσε να βρω το εισιτήριό μου. Μια γιαγιά τον ρωτάει ποιά είναι η στάση Σχολή Τυφλών. "Στην επόμενη θα κατεβείτε κυρία μου", της απαντάει με την βαριά του φωνή ο ελεγκτής.

Θεσσαλονίκη μου
μεγάλη φτωχομάνα
εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά

... αυτόματα γυρίζει το βλέμμα μου προς το μέρος του οδηγού απ' όπου ακούγεται η φωνή του παντοτινού Στέλιου. Έχει ένα μικρό ραδιοφωνάκι -απ' αυτά που πουλάνε οι πλανόδιοι-κι έχει πιάσει Ράδιο Θεσσαλονίκη στους 94,5 στα FM. Πάνω από τον καθρέφτη του παρατηρώ κρεμασμένη μια εικόνα της Παναγίας και δίπλα ακριβώς κολλημένη μια φωτογραφία ένός μωρού. "Το εγγόνι του θα είναι" σκέφτομαι. Το παράθυρό του είναι μισάνοιχτο για να βγαίνει ο καπνός από το τσιγάρο του. Άσσος άφιλτρα, παρατηρώ. Υπάρχουν ακόμη αυτά τα τσιγάρα;

Φτάνουμε σιγά σιγά στην τελευταία στάση επί της Βασ. Όλγας, στην Ευζώνων. Το λεωφορείο έχει γεμίσει ασφυκτικά. Από την επόμενη στάση ευτυχώς θα αρχίσει να αδειάζει. Μπαίνουμε στην ευθεία για την Τσιμισκή όταν ξεπροβάλει απέναντι το κτίριο της ΧΑΝΘ. Αν και μισοκαμμένο, είναι πανέμορφο έτσι όπως το έχουν στολίσει. Το τεράστιο δέντρο από λαμπάκια είναι πλέον καθιερωμένο μαζί με τον κήπο από δέντρα στολισμένα μπροστά στο πάρκο της Πλατείας ΧΑΝΘ. Βλέπω δεξιά μου την Έκθεση. Να κι ο πύργος του ΟΤΕ. Ένα μεγάλο αστέρι που αναβοσβήνει από τα παράθυρα του Ράδιο Θεσσαλονίκη είναι η μόνη ένδειξη ζωής στο εγκαταλειμμένο αυτό στολίδι της πόλης μου.

Μπήκαμε Τσιμισκή. Είχα δίκιο τελικά. Το μισό λεωφορείο έχει ήδη αδειάσει. Παρατηρώ τα γεμάτα κόσμο πεζοδρόμια. Άλλοι τρέχουν να προλάβουν -ποιός ξέρει τί; -κι άλλοι φαίνεται να απολαμβάνουν τον απογευματινό τους περίπατο. Ένα καροτσάκι κόκκινο χτυπάει στο μάτι μου. Ένα μωρό ντυμένο Άγιος Βασίλης ξαπλώνει άνετα μέσα σ' αυτό ενώ οι περήφανοι γονείς του αποθανατίζουν την στιγμή με την ψηφιακή τους φωτογραφική. Φτάνουμε στην Αγίας Σοφίας. Το λεωφορείο έχει αδειάσει σχεδόν όλο. Εγώ και μια τσακαλοπαρέα πίσω στην γαλαρία είμαστε μόνο. Φτάνουμε στην Πλατεία Αριστοτέλους. Υπέροχη όπως πάντα. Το καράβι στολισμένο με τα πανέμορφα λευκά λαμπάκια του και το έλατο υψώνεται περήφανα δίπλα του, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά την υπεροχή του ανάμεσα στα υπόλοιπα δέντρα. Η πλατεία γεμάτη από παιδιά κάθε ηλικίας. Τί ομορφιά!.

Το λεωφορείο κοντεύει να φτάσει στο τέρμα πια. Έχει ήδη πάρει την στροφή για την Πλατεία Ελευθερίας. Σηκώνομαι από την θέση μου και περπατάω προς την μπροστινή πόρτα. Κατεβαίνοντας την Βενιζέλου βλέπω απέναντί μου την θάλασσα. Ήρεμη και γαλήνια σαν λάδι. Τα φώτα από τους προβολείς του λιμανιού πέφτουν μέσα και την κάνουν να φαίνεται ασημένια. Κατεβαίνω από το λεωφορείο και σαν μαγεμένη περπατάω προς το μέρος της. Περνάω την Λεωφόρο Νίκης. Κατευθύνομαι προς τα κάγκελα που έχουν στήσει πάνω από τις σκαλωσιές. Γυρίζω την πλάτη μου προς το λιμάνι και ρίχνω μια ματιά προς τον φωτισμένο Λευκό Πύργο. Τί όμορφη πόλη. Τί όμορφοι άνθρωποι...