Ένα ελεύθερο πνεύμα από εδώ, ένα ελεύθερο πνεύμα από εκεί..
Ο όρθιος λογοτέχνης - β' μέρος
Και όταν σηκώθηκαν και μετρήθηκαν και βεβαιώθηκαν πως κανείς τους δε λείπει τότε ξαναγύρισαν ο καθένας στον υπολογιστή του σα να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Βέβαια όλοι ήξεραν πως κάτι είχε συμβεί, κάτι το οποίο σηματοδοτούσε την αρχή της ανοιχτής πια έκφρασης μιας υπόγειας αντίθεσης που υπέβοσκε καιρό τώρα ανάμεσα στους ίδιους τους ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ. Και ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που κανείς τους δε μιλούσε παρά όλοι κάθονταν σοβαροί και συνοφρυωμένοι μπροστά από τα προσωπικά τους πληκτρολόγια. Που και που έριχναν μια πλάγια ματιά ο ένας στον άλλον ή ακούγονταν το βογγητό από κάποιο σπασμένο πλευρό ή κάποια ανοιγμένη μύτη. Κάποιοι τραβούσαν ηχηρά τον καπνό του τσιγάρου τους προς τα πνευμόνια τους, σημάδι πως κάτι τρομερά σπουδαίο τους απασχολούσε, κάποιοι άλλοι δεν σταματούσαν να παίζουν νευρικά σε ρυθμό αυτοσχέδιου ταμπούρλου τα δάχτυλά τους πάνω στα γραφεία τους. Ταραπάμ, ταραπάμ, ταραπάμ –παμ-παμ. Και δώστου πάλι από την αρχή. Ταραπάμ, ταραπάμ, ταραπάμ –παμ-παμ. Σαν να προσπαθούσαν τα χέρια να κρατήσουν στην επιφάνεια το ρυθμό μιας μυστικής ακόμα βοής που είχε δώσει το πρώτο της σινιάλο πριν από λίγη ώρα, την ώρα που όλοι οι ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ είχαν γίνει ένα κουβάρι χεριών και ποδιών που γρονθοκοπιόνταν στα τυφλά μεταξύ τους. Ναι... να το πούμε σιγά... πολύ σιγά... Πλησίασε λίγο πιο κοντά αναγνώστη, βλέπω την προσμονή στα μάτια σου. Μα τι μαγική που είναι αυτή η προσμονή όταν θέλουν να μας εκμυστηρευθούν κάτι κρυφό του οποίου όμως την ύπαρξη ψυλλιαζόμαστε με μυστικές ανατριχίλες ευχαρίστησης! Άκουσε λοιπόν... Όπως θα έχεις ήδη καταλάβει ανάμεσα στους κόλπους των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ υπήρχαν υπόγειες έριδες και ακόμη πιο υπόγειες συμμαχίες, υπογειότερες δε γίνεται! Τεντώνεις τα μάτια σου με έκπληξη; Σουφρώνεις τα χείλη σου με ερωτηματική αποδοκιμασία ή αποδοκιμαστική απορία; Μονολογείς “αν είναι δυνατόν” και άλλα τέτοια χαριτωμένα; Μπα χαριτωμένε αναγνώστη δεν το νομίζω... Μάλλον σε βλέπω να στραβώνεις προς το πλάι τη γραμμή των χειλιών σου σε ένα μειδίαμα εντελώς ζωγραφικής έμπνευσης, κάτι σαν τη Μόνα Λίζα των αναγνωστών. Στα μάτια σου διακρίνω ξεκάθαρα την ειρωνική εκείνη επιβεβαίωση μιας υπάρχουσας ήδη γνώσης που περίμενε το σύνθημα σαν κυνηγετικός σκύλος για το πότε θα αφεθεί ελεύθερος να τρέξει και να οσμιστεί με λαχτάρα τον γεμάτο από την οσμή του θηράματος αέρα.
Κάνε μια βόλτα ανάμεσά τους την ώρα που τα χέρια τους βαράνε πάνω κάτω τα πλήκτρα και άκουσε λιγάκι τι ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλον. Α, μα είναι να φρίττει κανείς τελικά! Και εδώ μες στους ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ που ακόμη έστεκαν αγνοί και αμόλυντοι από τη ματαιοδοξία που φέρνει ένα τυπωμένο βιβλίο –έστω και αν είναι βιβλιαράκι- έχει εισχωρήσει η ζήλια και το μίσος του ενός προς τον άλλον. Ζήλια και μίσος... Ναι... (αυτό ήταν ένα σοβαρό “ναι”) δυστυχώς έχουμε συνηθίσει (φρικτό πράγμα η συνήθεια αναγνώστη μα ταυτόχρονα και τόσο λυτρωτικά εθιστικό) να ρίχνουμε τις αιτίες όλων των αντιθέσεων στη ζήλια και στο μίσος. Μα αν πούμε “για σταθείτε λίγο! ” θα μπορέσουμε πάνω στη στάση να σκεφτούμε πως οι αντιθέσεις μπορούν να γεννηθούν και από πιο απλά πράγματα και μάλιστα πολύ υψηλά ιστάμενα και άκρως ουτοπικο-ανθρωπιστικά όπως η πραγματική διαφωνία ιδεών, η πραγματική σκέψη που πολλές φορές μπορεί να διχάζεται, -τι πιο φυσικό; - ή το πραγματικά ελεύθερο πνεύμα που αλίμονο ειδικά στους λογοτέχνες οφείλει να είναι ελεύθερο. Και πάρε τώρα αναγνώστη ένα ελεύθερο πνεύμα από εδώ, ένα ελεύθερο πνεύμα από εκεί, τι μπορούμε να έχουμε; Αντιθέσεις φυσικά, διαφωνίες ακόμη πιο φυσικά, συγκρούσεις εντελώς φυσικότατα! Αχ, ελεύθερα πνεύματα... Να κατηγορήσουμε αυτά άραγε για το χάος που είχε αρχίσει να προκύπτει ανάμεσα στους κόλπους των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ (άντε πάλι αυτοί οι κόλποι); Είναι πολύ πιο ιδεαλιστικό να κατηγορείς την ανυποταξία των ελεύθερων πνευμάτων παρά την ενστικτώδη ανθρώπινη τάση να μισεί ο, τι δεν του μοιάζει ή να ζηλεύει αυτό που θεωρεί ως απειλή. Δίχως άλλο είναι καλύτερο να μιλήσουμε λοιπόν για τα ελεύθερα ανθρώπινα πνεύματα των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ που θέλησαν το καθένα να διατηρήσει τη δική του ελευθερία να εκφράζει τις σοφίες του ή τις ανοησίες του. Μα όπως είναι επόμενο το κάθε ελεύθερο πνεύμα ήθελε να βρει και ένα άλλο ελεύθερο πνεύμα φιλικά προσκείμενο προς τις ίδιες σοφίες ή ανοησίες. Νομίζεις αναγνώστη θέλει πολύ για να αρχίσουν να σχηματίζονται διάφορες ομάδες; Στέκεσαι σκεφτικος απέναντι σε αυτό, χαιδεύοντας με περισυλλογή τα μουστάκια σου ή θωπεύοντας αργά με βαθιά περίσκεψη το σαγόνι σου; Σιγά μη στέκεσαι! Όλη η λαχτάρα είναι στην περιγραφή των υποομάδων της λέσχης των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ. Μα το πιο σωστό είναι η περιγραφή να γίνει εν είδει απαρίθμησης των διαφορετικών ομάδων. Αποδεικνύεται τρομερά ενδιαφέρον, πολλές φορές διασκεδαστικό, το πώς αποφασίζουν οι λογοτέχνες να χωριστούν μεταξύ τους και ακόμη πιο διασκεδαστικές είναι οι εκδηλώσεις και δηλώσεις αυτού του διαχωρισμού.
Γιατί είχαν μαζευτεί όλοι μαζί εκείνο το βράδυ στη μεγάλη κουζίνα του εξοχικού και σε ποια υποομάδα των ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ ανήκαν αυτοί;
“Οι πραγματικοί άντρες είναι πάντα αδέλφια μεταξύ τους”
“Πάντα! ” επανέλαβε με ιδιαίτερη έμφαση μια δεύτερη φωνή.
“Δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς το πόσο αδέλφια είμαστε, έτσι δεν είναι; ”
Η τελευταία ερώτηση ειπώθηκε πολύ αργά και σιγά, σχεδόν ψιθυριστά, σαν εκείνος που την πρόφερε να φοβόταν μήπως ακουστεί από κάποιους ανεπιθύμητους ωτακουστές. Βιαστικά μερικά κεφάλια έσκυψαν προς το μέρος του, οι κορφές των μαλλιών τους αγγίχτηκαν και σχηματίστηκε ένας κύκλος που αδημονούσε να ακούσει τα παρακάτω. Έξω από το σπίτι η νύχτα είχε πέσει από νωρίς και ακούγονταν μόνο το ρυθμικό δυνατό γουργούρισμα κάποιας κουκουβάγιας με δίχως άλλο εκείνα τα φρικτά τεράστια μάτια της να γυρίζουν τρελαμένα γύρω γύρω. Από μακριά ακούγονταν επαναλαμβανόμενα και μονότονα γαβγίσματα σκυλιών και ένα πολύ μαλακό αεράκι, που έμπαινε από το παράθυρο της μεγάλης κουζίνας, χάιδευε σα στοργικό χεράκι τις πλάτες των αντρών που είχαν γείρει όλοι μαζί προς το ίδιο σημείο. Ένα αεράκι που θα μπορούσε κάποιος να πει πως έμοιαζε με καλοκαιρινή αύρα παρόλο που ο χειμώνας βρισκόταν στα μέσα του.
“Σσσσττ... “είπε κάποιος από τους άντρες, δεν πρέπει να μάς ακούσει κανείς. Αυτό που έχουμε φίλοι και αδέλφια να κάνουμε σήμερα είναι πολύ σοβαρό και δεν πρέπει να το μάθει ή να το ακούσει κανένας έξω από τον σημερινό κύκλο. Είστε σύμφωνοι όλοι για αυτό; ”
Όλα τα κεφάλια κουνήθηκαν μονομιάς και απόλυτα συγχρονισμένα, κάνοντας ένα αποφασιστικό καταφατικό νεύμα.
“Είμαστε όλοι λοιπόν αδέλφια και αδελφοί. Χωράει καμία αντιρρηση επ’ αυτού; ”
Ξανά τα κεφάλια κουνήθηκαν όλα μαζί, κάνοντας ένα ακόμη πιο αποφασιστικό αρνητικό νεύμα αυτή τη φορά. Η σοβαρότητα εξάλλου της ερώτησης απαιτούσε αυτήν την αποφασιστικότητα.
“Νομίζω όμως αδέλφια και φίλοι, πριν προχωρήσουμε στο βασικότερο όλων, καλό είναι να μη μείνουν αμφιβολίες για τίποτα. Απολύτως τίποτα και για κανέναν. Η πράξη η οποία θα συντελεστεί εδώ εντός ολίγου θα είναι μία πράξη μοναδική σε μεγαλείο, μια πράξη που μπορούν να την κάνουν μόνο όσοι άντρες μπορούν να αποκαλούνται “αδέλφια” κοιτώντας ο ένας τον άλλον με καθάριο βλέμμα. “
Ο άντρας που στην αρχή είχε εκφράσει την πρώτη ερώτηση τώρα κοιτούσε ερωτηματικά στα μάτια τους υπόλοιπους, περιμένοντας κάποια επιβεβαίωση στα λόγια του. Και πραγματικά στα βλέμματα όλων εμφανίστηκε πολύ καθαρά ένα ξάφνιασμα αλλά συνάμα και μια θερμή, γεμάτη φλογισμένο πάθος διάθεση να προχωρήσουν σε αυτό που είχε πολύ εύστοχα χαρακτηριστεί ως το βασικότερο όλων. Αν κάποιο τρίτο μάτι τους παρατηρούσε θα διέκρινε πανεύκολα την προσμονή στα μάτια τους, μια προσμονή που πήγαζε από τη γνώση και την βαθιά αποδοχή της αντρικής τους ρώμης και ανωτερότητας. Η αντρική ρώμη και η αίσθηση της αντρικής ανωτερότητας είναι εξάλλου ένα πράγμα, συγγνώμη δύο πράγματα που όποιος τα έχει τα χρειάζεται απόλυτα, δίχως αυτά εξάλλου είναι αμφίβολα τα πράγματα...
Τι ευτυχία συνάμα για έναν άντρα (αλλά και τι υπερηφάνεια!) να γνωρίζει πως εκτός από την αντρική του ρώμη και την αίσθηση της αντρικής ανωτερότητας –πολλές φορές κρυφή αυτή η αίσθηση, αλλά εκεί, ας μη ξεγελιόμαστε, γερά δεμένη- έχει πλέον το πλεονέκτημα, να προσφέρει την πίστη του –και ίσως και όλο του τον εαυτό- σε μια από τις πιο ευγενείς των ιδεών και ίσως την πιο ευγενή όλων της οποίας άπειρα παραδείγματα έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία αλλά και λογοτεχνία. Την ανδρική αδελφοσύνη φυσικά. Υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό, τίποτα πιο μεγαλειώδες σε όλη την ιστορία –και λογοτεχνία είπαμε- από τους άντρες που μπορούν με ξάστερη ματιά και καθαρό μέτωπο να αποκαλούν ο ένας τον άλλον “αδελφέ μου”; Μόνο οι φίλοι ή συμπολεμιστές μπορούν να το κάνουν αυτό δίχως ντροπή, γιατί θέλει να είσαι αγνός και αμόλυντος από οποιαδήποτε ντροπή απέναντι στον άλλον και τα συναισθηματά σου να είναι τόσο διάφανα όσο μια μεσημεριανή ασυννέφιαστη λίμνη για να μπορείς σεμνά να τον αποκαλείς “αδελφέ”... Και αυτοί οι άντρες που σήμερα είχαν μαζευτεί σε αυτήν την κουζίνα, μέσα σε αυτήν την εξοχική κατοικία με τις τεράστιες βεράντες, είχαν κάθε δικαίωμα να αποκαλούν ο ένας τον άλλον έτσι. Και σε λίγο θα το είχαν ακόμη περισσότερο.
‘Πρώτα το όνομα” δήλωσε εκείνος που φαινόταν επικεφαλής. Τα μάτια του έλαμπαν κατορθώνοντας μέσα σε δευτερόλεπτα να μεταδόσουν την εξαψή του και στους υπόλοιπους που άρχισαν όλοι μαζί σα σχολιαρόπαιδα μέσα σε τάξη να φωνάζουν: “το όνομα, ναι, το όνομα, το όνομα, ναι το όνομα! ”
Κι έπειτα τα κεφάλια αραίωσαν ξαφνικά και απότομα το ένα από το άλλο καθώς όλοι έπρεπε να τακτοποιηθούν στις καρέκλες της ευρύχωρης κουζίνας με το αποικιακό στυλ. Μια κουζίνα γεμάτη άντρες, φορτωμένη με ξεχειλίζουσα αντρική αυτοπεποίθηση να πλανάται στον αέρα φουσκώνοντας τα αντρικά στέρνα και προτάσσοντας τα αδρά αντρικά πηγούνια σε ένδειξη ανυπομονησίας για αυτό που επρόκειτο σε λίγο να κάνουν. Και ήταν τέτοια η ανυπομονησία τους αλλά και τόσο αβάσταχτη αυτή η αίσθηση των αντρικών δεσμών που ένοιωθαν πως είχαν όλοι μεταξύ τους που άρχισαν ήδη να συζητούν πολύ πιο ζωηρά και δυνατά ξεχνώντας στη στιγμή τις προηγούμενες επιφυλάξεις και τις ανησυχίες τους μήπως υπάρχει κάποιος έξω που να μην πρέπει να τους ακούσει. Και τι χρειάζονταν στα αλήθεια να ανησυχούν; Τι εξωφρενική που τους φαίνοταν ξαφνικά η προηγούμενη στάση τους. Άκους εκεί να φοβούνται μήπως τους ακούσει κάποιος! Ε, και; Χα, ας τολμούσε αυτός ο κάποιος να πλησίαζε αυτή τη φωλιά της αντρικής αδελφοσύνης και θα έβλεπε! Θα έβλεπε τι σημαίνει να είσαι αδελφωμένος άντρας περιστοιχιζόμενος από άλλους αδελφούς σου. Θα τον αντρειο-αγριοκοίταζαν μόνο –δε χρειάζονταν και τίποτα άλλο! - και αυτός θα έφευγε τρέχοντας με μουσκεμένα τα παντελόνια του, κρυφά συντετριμμένος μάλιστα για την ανημπόρια του να γίνει και αυτός μέλος μιας τέτοιας ομάδας αντρειωμένης αδελφοσύνης.
“Θα πρέπει το ονομά μας να δηλώνει την άμεση διαφορά μας από τους υπόλοιπους ΥΠΑ ΠΑ ΛΟ. Και η άμεση διαφορά μας είναι η αντροσύνη μας. Είμαστε άντρες με φλέβες γεμάτες δύναμη και όχι κρέμες σαν τους υπόλοιπους. Θα πρέπει το ονομά μας να χαρακτηρίζει αυτό που είμαστε. Εχω να προτείνω το “ Αδέλφια Λογοτέχνες Γεμάτοι Αντρισμό” δηλαδη “ΑΔΕΛΟΓΓΕΜΑΝ” για συντομία. Τι λέτε; ”
Αυτός που στον οποίο φαινόταν να ανήκει το σπίτι και από την αρχή οργάνωνε την κουβέντα είχε σηκωθεί όρθιος και περίμενε την απάντηση των άλλων η οποία δεν άργησε να έρθει. Γεμάτοι χαρά και ενθουσιασμό άρχισαν όλοι να επευφημούν την ιδέα και για λίγο δεν μπορούσες να ακούσεις τίποτα άλλο μέσα σε αυτήν την κουζίνα παρά αντρικές φωνές να προφέρουν γεμάτες αντροσύνη τη λέξη “ΑΔΕΛΟΓΓΕΜΑΝ”.
“Εχω έτοιμο και το καταστατικό το οποίο πρέπει να υπογράψουμε όλοι, αλλά πρώτα θα σας το διαβάσω και για αυτό θα επιθυμούσα να γίνει λίγο ησυχία. “
(Συνεχίζεται...)
