Ένα βράδυ στου Τσιτσάνη (Νυκτωδός)
Κάπου σε μια γωνιά του παραδείσου, κάποια παιδιά είναι σκαρφαλωμένα πάνω σε μια ξύλινη μάντρα και προσπαθούν μέσα από τον πυκνό κισσό να δουν τον Βασίλη.
Έχει τώρα κοντά στα είκοσι χρόνια που έχει σκαρώσει εκεί μέσα στα γαλάζια σύννεφα το δικό του ουζερί. Κάθε βράδυ μαζεύονται τα παλιά τα φιλαράκια κι αφού αφήσουν έξω από την πόρτα τα μεγάλα τους φτερά, πιάνουν το τραπεζάκι τους και πίνοντας αμβροσία σε γυάλινα καραφάκια ακούνε γιαβάσικες πενιές.
Ο Βασίλης πάντα στην πένα και πάντα χωρίς γραβάτα τους υποδέχεται έναν έναν στην πόρτα του ουζερί με κείνο το παγωμένο χαμόγελο κάτω από το ψιλό του μουστακάκι.
Σήμερα το βράδυ θα είναι ιδιαίτερο γιατί θα έρθει στο μαγαζί η Μαρία Ρεζάν. Είχε δώσει τον λόγο της στον Τσιτσάνη για μία συνέντευξη και δεν μπορούσε να τον αθετήσει. Βλέπετε ο «βλάχος» σπάνια μιλάει κι αυτό ήταν μια χρυσή ευκαιρία. Το γκαρσόνι κάνει μια τελευταία στοίχιση στις καρέκλες του μαγαζιού και οι μουσικοί κουρδίζουν σχεδόν αθόρυβα στην άκρη της κουζίνας. Το Μαρικάκι διασχίζει τα τραπέζια του μαγαζιού φορώντας ένα κατακόκκινο φουστάνι άξιο της περίστασης και καλαμπουρίζει με τον μπάρμπα Γιάννη τον Παπαιωάννου που σαν αδιόρθωτο πειραχτήρι την πειράζει για το τολμηρό ντεκολτέ της.
Η ώρα όμως έχει περάσει και ο Βασίλης με ένα διακριτικό προσταγμό, φωνάζει τους μουσικάντηδες να ανεβούν στο πάλκο.
Ο ίδιος, αφού ρίχνει μια τελευταία ματιά στο όργανο, πιάνει την κεντρική καρέκλα και σηκώνει τα μανίκια. Οι πρώτες πενιές ταρακουνάν τον Τσαρούχη που δίχως δισταγμό σηκώνεται και χορεύει ένα ζεϊμπεκάκι … «κάτσε να ακούσεις μια πενιά» …χαλασμός στο μαγαζί από τα παλαμάκια και τα πειράγματα! Ο Βασίλης…
Μα τι κάνω; Τι κάθομαι και γράφω; Εγώ που αγάπησα τόσο πολύ τα τραγούδια του Τσιτσάνη δεν μπορώ να γράψω δυο λόγια αληθινά για τα είκοσι χρόνια απουσίας του!
Ποιόν παραμυθιάζω άραγε; Εμένα; Εσάς;
Ο Τσιτσάνης ξεχάστηκε μαζί με όλους εκείνους που είχαν το κουράγιο να είναι αληθινοί στην ζωή τους. Τα τραγούδια τους μας κυνηγάν σαν στοιχειά στις μεγάλες πίστες και στα δισκογραφικά πάρτυ. Οι συννεφιασμένες Κυριακές ανήκουν μόνο σε αυτούς που κοιτούν ακόμα τον ουρανό κι ελπίζουν. Ο Τσιτσάνης δεν μας ανήκει και ούτε μας ανήκε ποτέ!
Ανήκει σε εκείνη την «παρέα» που είχαν για παντιέρα την ψυχή τους και το πάθος τους!
«Ψυχή»… «πάθος»... Άγνωστες λέξεις για μας τα γέρικα παλικαράκια που ξοδευόμαστε σε στημένα συναισθήματα και σε προσωπικά ναυάγια. Ας αφήσουμε λοιπόν τώρα, στις 18 Φλεβάρη τις βραδιές θύμησης για τον «αξέχαστο» Τσιτσάνη και τα παχιά λόγια περί πολιτιστικής κληρονομιάς κι ας ασχοληθούμε κάτω από ποιο βουλευτικό κεραμίδι θα ποντάρουμε πάλι τα όνειρά μας. Εκλογές έρχονται και τα όνειρα εξαργυρώνονται.
Εξάλλου η δισκογραφία έχει πιο ανώδυνα τραγουδάκια για να δικαιολογούμε τις καλλιτεχνικές μας ευαισθησίες. Έτσι, στις 18 Φλεβάρη, όποιος θυμηθεί τον Τσιτσάνη, θα είναι η μεγαλύτερη ατίμαση στο λαϊκό μας τραγούδι. Ούτε εκπομπές, ούτε αφιερώματα, ούτε τίποτα. Μια κληρονομιά που την πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων, δεν μπορούμε μια φορά τον χρόνο να την σενιάρουμε και να την πασάρουμε όπως θέλουμε.
ΒΑΣΙΛΗ αυτά από μένα. Αν σε στεναχώρησα, μην μου παίξεις το τραγούδι που σου ζήτησα.
Έτσι ξέρω να σε τιμώ εγώ. Όσο για την Ρεζάν, μην ανησυχείς. Θα έρθει στο ραντεβού σας έστω κι αν όλη της η ζωή ήταν έτσι... χωρίς πρόγραμμα.
Χρήστος Σταυρακούδης (nyctodos@yahoo.gr)
