Τα χέρια (Πλού-γή)

Τα χέρια σου συνήθιζαν ζεστά να με αγκαλιάζουν
σε χαιρετισμούς τυπικούς, εκδηλώσεις ευγενειας.
Πόσο αγαπούσα αυτά τα χέρια
δε σου το είπα ποτέ,
μα σαν τα έβλεπα να σμίγουν σκεφτικά
αδρά, ομορφα, χέρια δυνατά
με τα μακριά τους δάχτυλα,
σκιρτούσα, τα μάτια εστρεφα αλλου
γιατί τα ήθελα τα χέρια σου...

Με ενα μικρό μολύβι παλευαν
να γράψουν, να σβησουν, να χαράξουν
Με θυμό πόσες φορές χτυπήσαν το τραπέζι
μεταξύ τους μπλέχτηκαν μιλώντας,
φωνη της εντασης, φωνή δικιά σου
Τα λάτρευα τα χέρια σου
τις γραμμές στο μέσα της παλάμης τους
είχα διασχίσει νοερά
στο μάταιο ταξίδι μου για σένα

Σε κάθε κόμπο τους ειχα σχεδιάσει
εναν λόφο, οπου εκει ανέβαινα
να σε κοιτάξω.
Πίσω απο τα όρη τους
ονόματα δικά μου έστρωνα
Ετσι σε κράταγα για μένα
μεσα απο αυτά τα χέρια σου.
Και οταν τη θέρμη τους ενοιωθα
στα αγγιγματα
που εσύ επιζητούσες
τα χέρια αυτά σκεφτόμουν
σε λυσσαλέους έρωτες

Τιποτα δεν επρεπε να γίνει
ημασταν γνώστες και οι δυό,
μονο την ανάμνηση των χεριών σου
να εχω... βέβαια μόνο αυτήν
σε όνειρα χιλιάδες,
χέρια εκφραστικά, χέρια απο την ψυχή σου
γαλάζια φλέβα στο αντρικό σου δέρμα,
τον αέρα να σχηματίζουν
με εκείνη την απελπισία
της μυστήριας αγάπης
δίχως ζωγραφιές και τοπία...

Πλού-γή (To K. M 1989)