Τα καλύτερά μας χρόνια... (anastasiak)

Το δάκρυ μου δε σταματά...
Το μυαλό μου ξαγρυπνάει...
Το σώμα ξεσηκώνεται μες στην απόλυτη ηρεμία του σκοταδιού.

Το χάδι σου μου ξύπνησε αναμνήσεις,
τότε που ήμασταν παιδιά και παίζαμε ανέμελα...
που τρέχαμε στην αμμουδιά φτιάχνοντας αυτοσχέδιες καρικατούρες.
Και μετά τις έπαιρνε η θάλασσα.
Όπως παίρνει τα όνειρα, τις ελπίδες, τις αναμνήσεις...

Θυμάμαι τότε που χάιδευα το πρόσωπό σου.
Αυτό το όμορφο πρόσωπο με εκείνα τα βαθιά γαλάζια μάτια.
Χάιδευα τα μαλλιά συνέχεια. Ήταν ο τρόπος που έλεγα "Σ' ΑΓΑΠΩ".
Το πυρόξανθο μαλλί σου γινόταν ίδιος ο ήλιος όταν έπεφτε το φως επάνω του.

Περάσανε τα χρόνια...
Χαθήκαμε.
Ήταν η μόνη λύση.
Το μωρό στα σπλάχνα μου ήταν το μόνο που μου θύμιζε εσένα.
Σε είδα μετά από χρόνια.
Δεν είχες αλλάξει.
Το ίδιο αγέρωχος όπως πάντα.
Πλησιάσαμε ο ένας τον άλλον
Εγώ προσπαθούσα να κρύψω την αμηχανία μου. Άδικα...
Κατάφερα να σε αγγίξω. Χάιδεψα τα μαλλιά σου...

Τα καλύτερά μας χρόνια είχαν φύγει για πάντα αγάπη μου...