Ωδή στην Κλεοπάτρα (Κακοφωνίξ)

Λύθηκα πάλι φίλοι μου, κι έτσι σας ξαναβρίσκω
θε ν' απαγγείλω θούριο, να πάρω αυτό το ρίσκο?

Μακάριοι όσοι βρισκόσαστε σε τούτο το τραπέζι
κι αυτό γιατί θ' ακούσετε το βάρδο σας να παίζει
τη λύρα με τα δάχτυλα που στάζουνε στο μέλι
και με τη μαγική φωνή, θ' αρχίσει ν' απαγγέλει

δεν θα υμνήσω, ως είθισθαι, της μάχης τη μανία
αλλά τον πόνο μου θα πω, γι αυτή την αδικία
μαζί τους δεν με πήρανε μ' αφήσανε στο σπίτι
κι έτσι δεν είδα από κοντά τη λαξευτή τη μύτη

της Κλεοπάτρας φίλοι μου, του Νείλου τη μαγία
που του κορμιού φανέρωσε. όλα τα μεγαλεία
τι ήταν αυτό το ντεκολτέ, το σκισιμο στη πλάτη
αυτό το αραχνούφαντο, που χόρταινε το μάτι

Αγγελοκαμωμένη μου και λαμπαδοχυτή μου
θα γράψει ο Μάρκος κάποτε και θά' χει την ευχή μου
μην τάχα εταξίδεψε στου νείλου εκεί τα μέρη
και τον πληγώσανε κι αυτόν του έρωτα τα βέλη?

τι θέλει ετούτος ο χοντρός με το ξανθό μουστάκι?
κρατάει βλέπω και σκοινί, με βλέπω στο χαντάκι...
μα τον Τουτάτη ο ουρανός να πέσει στο κεφάλι
σ' όποιον τολμήσει άλλη μια τον βάρδο να προσβάλει.

Αμουσοι, άξεστοι, μωροί, Γαλάτες ξιπασμένοι
αλλά απ' το σινάφι σας ποιός, τι να περιμένει?
από εσάς χωριάταροι που τρώτε με τα χέρια
την ώρα που ο βάρδος σας μιλάει με τ' αστέρια

άσε με κάτω μην βαράς μ' αυτή τη παλαμίδα
με λέπια μου εγέμισες τη νέα μου χλαμύδα
εγώ και κόμπους ναυτικούς να κάνεις θα τους λύσω
του έρωτα τις ομορφιές θα ξανατραγουδήσω...

(Αναφορά στη ταινία "Αστερίξ και Κλεοπάτρα")